Ξορκίζοντας το «φάντασμα Ζαχάρωφ»
Η σκιά του «σκοτεινού Έλληνα» (Βασίλειος Ζαχαρής ή επί το αγγλικόν σερ Μπαζίλ Ζαχάρωφ από τα Μούγκλα της Μικράς Ασίας, ο μεγαλύτερος έμπορος όπλων κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Κατόρθωσε να ελέγξει τις πολεμικές βιομηχανίες Αγγλίας, Γαλλίας, την εταιρεία Σκόντα και τα πολεμικά εργοστάσια της αυτοκρατορικής Ρωσίας Πουτίλωφ και στη συνέχεια να θέσει υπό την κατοχή του το Μόντε Κάρλο), που ήταν διαβόητος για τη θεωρία του των «δύο κροκοδειλέ πορτοφολιών», την εφαρμογή της οποίας έθετε σε ενέργεια κατά τις διαπραγματεύσεις του με κυβερνήσεις και υπουργούς Άμυνας, κατατρύχει τους εκάστοτε έλληνες υπουργούς Άμυνας.
Τον ύπνο του κ. Σπήλιου Σπηλιωτόπουλου ταράζει η τρομακτική οπτασία του σερ Μπαζίλ! Τον Μάρτιο του 2004, κατά την είσοδό του στο Πεντάγωνο, ο κ. Σπηλιωτόπουλος, «ην πρακτικός και μεγαλεπήβολος», απεπειράθη να εξορκίσει το «φάντασμα Ζαχάρωφ» από το υπουργείο Άμυνας. Και, παραλλήλως, «αποταξάτω τον σατανάν» (τη μονοπώληση των εξοπλιστικών προγραμμάτων από τις βιομηχανίες της Νέας Ρώμης), να δώσει ευρωπαϊκή στροφή και στους εξοπλισμούς, ίσως και προτίμηση προς το «ξανθόν γένος» του Βορρά!
Η νέα κυβέρνηση ψιμυθιώνει το «ευρωπαϊκό προφίλ» της, αλλά «πριν αλέκτορα φωνήσαι» συμμορφούται προς το Ουασινγκτόνειο παράγγελμα, «ή μεθ’ ημών ή καθ’ ημών»!
Ανελογίσθη «σκληρόν προς Μπους λακτίζειν» και αναμιμνησκόμενη την προ πεντηκονταετίας τύχη του Κωνσταντίνου Καραμανλή του Πρεσβυτέρου -όταν ο τελευταίος αποπειράθηκε να εισαγάγει στον ελληνικό στρατό προμήθειες και άλλα συναφή στην προσπάθειά του να διασπάσει την απόλυτη κυριαρχία των Αμερικανών, με προπομπό τα μακαρία τη λήξει Ανάκτορα, στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις- αλλάζει ρότα ολοταχώς!
Ο κ. Σπηλιωτόπουλος και η προϊσταμένη εξουσία, «έσχον, ως φαίνεται, της Ιστορίης μάθησιν» -τη συνακόλουθη των προηγουμένων απόδραση του αρχηγέτη της Συντηρητικής Παράταξης με το ψευδώνυμο Κ. Τριανταφυλλίδης και την 11ετή αυτοεξορία του στην Εσπερία- και υπό τους ήχους του δημώδους άσματος «Βασίλη, κάτσε φρόνιμα, να γίνεις νοικοκύρης…», απεφάσισαν «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι» την αποκήρυξη του Γιουροφάιτερ και τον εναγκαλισμό της Λόκχιντ και των υποπροϊόντων της! Την αποχώρηση από τον Ευρωπαϊσμό και την προσχώρηση στον Ατλαντισμό!
Βεβαίως, δεν είναι εύκολο να βεβαιωθεί η ειλικρίνεια ή μη των ελατηρίων και πράξεων μεταλλαγής στην πολιτική πορεία της Εξουσίας. Η ψυχρά κοινωνιολογική σκέψη ουδόλως ενδιαφέρεται να διερευνήσει την ηθική των δρώντων προσώπων και πολύ περισσότερο των κομματικών μηχανισμών. Την ενδιαφέρουν μόνον οι κοινωνικές πράξεις των κυβερνώντων από την καθαρώς κοινωνιολογική τους άποψη, δηλαδή κατά τον βαθμό που οι πράξεις και οι ενέργειες αυτές εντάσσονται στην ενδυνάμωση της αδέσμευτης εξωτερικής πολιτικής και στην ενίσχυση της ψυχικής και της πνευματικής αναγέννησης της ελληνικής κοινωνίας.
Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι στη Νεοελληνική Πολιτική Ιστορία -πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων- το πρόσκαιρο, το ευκαιριακό, επικράτησε του κριτηρίου της αντοχής των πράξεων, των ενεργειών της Εξουσίας στον Χρόνο. Όμως, την περίοδο αυτή αχνοφέγγει στον ορίζοντα η διαμορφούμενη στους πολίτες αντίληψη οι Πολιτικές Πράξεις να υπερίπτανται του Ευκαιριακού και να απλώνονται στον Χρόνο!
Η Νέα Γενιά αποστρέφεται τον «μελαγχολικό» ανθρώπινο τύπο, ένα από τα βασικά φαινόμενα της Μεταπολιτευτικής Πολιτικής πορείας της χώρας. Σέβεται την Παράδοση, αλλά θαυμάζει τον Ενεργητικό άνθρωπο, τον αποφασιστικό Πολίτη και Πολιτικό. Αν και δεν απουσιάζουν οι απαισιόδοξοι και οι αρνητές ότι το πλέγμα των Πολιτικών Πράξεων διέπεται από Ειλικρίνεια. Οι «ύστεροι» οπαδοί του Νίτσε, ο οποίος παρατηρούσε στο «Λυκόφως των Ειδώλων»: «Φοβάμαι ότι ποτέ δεν θα απαλλαγούμε από τον Θεό, γιατί εξακολουθούμε να πιστεύουμε στη γραμματική…». Φοβούμεθα, λοιπόν, ότι δεν θα απαλλαγούμε από το «φάντασμα Ζαχάρωφ», γιατί υπάρχει και η θεωρία των «δύο κροκοδειλέ πορτοφολιών»…
Το φαινόμενο «Μπαζίλ Ζαχάρωφ», όσο και αν «κολακεύει» τη Νεοελληνική ατσιδοσύνη, πόρρω απέχει από το να αποτελεί πρότυπο υγιούς πολιτικής, και δη στον χώρο των εξοπλιστικών προγραμμάτων. Εδώ περισσότερο ταιριάζει η συνταρακτική κραυγή του Γκαίτε: «Φως, περισσότερον φως»…