Μονόδρομος οι αλλαγές για τον Καραμανλή
Και όπως έλεγαν κυβερνητικοί παράγοντες, η πολιτική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ ήταν οι παροχές, για εμάς όραμα-στόχος είναι ο εκσυγχρονισμός και οι αλλαγές, από τη στιγμή που η κατάσταση των οικονομικών δεν επιτρέπει παροχές.
Με βάση αυτό το «δόγμα» του Κ. Καραμανλή προχωράει η κυβέρνηση στους δύσβατους δρόμους των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων.
Αλλαγές για τις οποίες η κυβέρνηση φαίνεται ότι έχει την πλειοψηφία του ελληνικού λαού με το μέρος της, καθώς η «ιστορική αντιφατικότητα» της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας δείχνει ότι ναι μεν θα υπάρξουν συγκρούσεις με τα συνδικάτα, αλλά όχι με το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού, που δείχνει να δέχεται τις αλλαγές… ακόμη και αν αγγίζουν τον ίδιο…
Ο νέος αυτός «ελληνικός πολιτικός αλτρουισμός» δεν είναι σίγουρο, σύμφωνα με τους επικοινωνιολόγους της κυβέρνησης, μέχρι πού μπορεί να φθάσει. Ωστόσο, επειδή ακριβώς στηρίζεται στη συναισθηματική φόρτιση «ωχ, μωρέ αδελφέ, κάποτε θα πρέπει να γίνουμε και εμείς Ευρωπαίοι, να κατανοήσουμε ότι δεν μπορούμε να κοροϊδεύουμε τον κόσμο» είναι εύκολα αναστρέψιμος, κάτι που φυσικά φοβούνται οι κυβερνητικοί παράγοντες.
Φοβούνται, δηλαδή, πόσο θα κρατήσει αυτή η ανοχή του κόσμου… Οι κυλιόμενες δημοσκοπήσεις, όπως επισημάνθηκε σε σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα στο Μέγαρο Μαξίμου, καταδεικνύουν ξεκάθαρα ότι μειώνεται συνεχώς το ποσοστό των πολιτών που πιστεύουν στις διαρθρωτικές αλλαγές.
Ωστόσο, επειδή τα ποσοστά των «εκσυγχρονιστών», που πίστευαν στις μεταρρυθμίσεις, ήταν πολύ υψηλά -υπερβολικά υψηλά, τα χαρακτήριζαν δημοσκόποι- ακόμη και όταν μειώνονται παραμένουν υψηλά.
Το γεγονός αυτό επιδιώκει να εκμεταλλευθεί η κυβέρνηση, προχωρώντας σε τομές και ρήξεις, που άλλοτε θα φάνταζαν αδύνατες. Εκείνο που συμβαίνει είναι ότι οι Έλληνες φαίνεται να θεωρούν πως θα έπρεπε εδώ και καιρό να είχαν γίνει ριζικές αλλαγές στη διοίκηση και στη ζωή τους γενικότερα και, επειδή δεν έγιναν, οι προσπάθειες της κυβέρνησης αντιμετωπίζονται ως δικαίωση, ως ξέσπασμα εναντίον π.χ. των κακών συνδικαλιστών, του ευρύτερου δημόσιου τομέα, που δεν εξυπηρετεί τους πολίτες, του συστήματος γενικότερα, που ταλαιπώρησε χρόνια τώρα τους πολίτες στις καθημερινές τους συναλλαγές.
Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό, όπως τονίζουν τουλάχιστον οι ίδιες αξιόπιστες κυβερνητικές πηγές, το γεγονός πως μεγάλο μέρος των ερωτηθέντων τάσσεται και εναντίον των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, εργατικών οργανώσεων και κοινωνικών ομάδων, θεωρώντας τη μορφή του αγώνα τους -κλείσιμο των δρόμων, διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, απεργίες σε νευραλγικής σημασίας υπηρεσίες, με τις οποίες συναλλάσσονται οι πολίτες- απαράδεκτη.
Ως έναν βαθμό αυτό είναι θετικό, όσο θετική φυσικά μπορεί να είναι η στροφή μιας κοινωνικής ομάδας εναντίον μιας άλλης. Διότι στην ουσία αυτό ακριβώς συμβαίνει: Η κυβέρνηση κατόρθωσε, όπως όλα δείχνουν, να στρέψει τους προερχόμενους από τον ιδιωτικό τομέα και τους ελεύθερους επαγγελματίες εναντίον των… μισθοσυντήρητων του Δημοσίου. Οι πρώτοι θεωρούν τους δεύτερους προνομιούχους και οι δεύτεροι επιχειρούν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Στην ουσία πρόκειται για μια πάλη επαγγελματικών ομάδων, της οποίας τους κανόνες μέχρι στιγμής καθορίζει η κυβέρνηση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα μπορεί εσαεί να τους καθορίζει, αφού το πιθανότερο είναι κάποια στιγμή… όλοι να στραφούν εναντίον της, αφού όλους θα τους αφορούν και θα τους θίγουν οι μεταρρυθμίσεις…
4 δισ. ευρώ τα οφέλη!
Περισσότερα από τέσσερα δισεκατομμύρια ευρώ θα είναι τα έσοδα, τα οφέλη της ελληνικής οικονομίας, έως το τέλος του χρόνου από τις διαρθρωτικές αλλαγές. Τα χρήματα αυτά θα προέλθουν τόσο από τη διάθεση του 16% του ΟΠΑΠ σε επενδυτές, έλληνες και ξένους, κάτι που θα φέρει έσοδα τα οποία είναι πιθανό να φθάσουν το 1,4 δισ. ευρώ, όσο και από:
• Την είσπραξη εσόδων από τη φοροδιαφυγή.
• Τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών για το νέο έτος από το 6,5% του ΑΕΠ.
Έσοδα ακόμη έως το τέλος της τετραετίας αναμένονται από:
• Το πρώτο στάδιο της ιδιωτικοποίησης των λιμανιών.
• Το κόψιμο των επιδομάτων στις περισσότερες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων.
• Τις αποκρατικοποιήσεις, που θα προχωρήσουν με πιο γρήγορους ρυθμούς, ενώ όποιες κι αν είναι οι εξελίξεις στην Ολυμπιακή, το βέβαιο είναι ότι θα περιορισθούν οι επιβαρύνσεις του προϋπολογισμού από τη λειτουργία της.
Έσοδα όμως θα υπάρξουν και από την εφαρμογή νέων πολιτικών σε διάφορους τομείς της δημόσιας ζωής, πολιτικών που θα έχουν αποτέλεσμα την αναθέρμανση της αγοράς, όπως τουλάχιστον ελπίζει η κυβέρνηση. Τέτοιες πολιτικές θα έλθουν ως αποτέλεσμα αποφάσεων οι οποίες σχετίζονται με:
• Τις περικοπές των δαπανών στις ΔΕΚΟ. Υπολογίζεται, αλλά δεν ανακοινώνεται επισήμως ακόμη για ευνόητους λόγους, ότι θα περικοπούν οι δαπάνες των διοικητών και των υψηλόβαθμων στελεχών των ΔΕΚΟ κατά είκοσι τοις εκατό. Έτσι, κόβονται οι υπερβολικές δαπάνες για έξοδα κίνησης και έξοδα δημοσίων σχέσεων, καθώς και οι πιστωτικές κάρτες.
• Την απελευθέρωση της αγοράς φυσικού αερίου και της αγοράς ηλεκτρισμού.
Ταυτόχρονα όμως θα δρομολογηθεί η κατασκευή ενός αριθμού έργων, που θα πραγματοποιηθούν το επόμενο χρονικό διάστημα και πάντως πριν από το τέλος της τετραετίας.
Έτσι, ξεκίνησαν οι διαδικασίες και βρίσκονται στο τελικό στάδιο πριν από την υλοποίηση τα έργα για:
– Την κατασκευή της οδού Μαλιακού. Το κόστος κατασκευής θα φθάσει τα 750 περίπου εκατομμύρια ευρώ.
– Το Μετρό Θεσσαλονίκης, με προϋπολογισμό πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ.
– Την Εγνατία Οδό, με συνολικό κόστος ένα δισεκατομμύριο τετρακόσια εκατομμύρια δραχμές.
– Την υποθαλάσσια σήραγγα, με κόστος περί τα 450 εκατ. ευρώ.