Η αποστολή αυτοκτονίας και το χρέος…
21 Ιουλίου 1974. Είκοσι (20) διασπαρμένα, σε όλα τα αεροδρόμια ή σε μακρά συντήρηση, αεροπλάνα, τύπου ΝORATLAS, συγκεντρώθηκαν στο αεροδρόμιο της Σούδας για την εκτέλεση αυτής της πιο παράτολμης αποστολής στην Κύπρο. Τα ξένα ΜΜΕ τη χαρακτήρισαν «αποστολή αυτοκτονίας», προσδίδοντας ιδιαίτερο θαυμασμό στην ελληνική ψυχή.
31 χρόνια μετά. Η Πολιτεία δείχνει να μη θυμάται τίποτα. Ξεχνούν εκείνους που αψήφησαν τον θάνατο όταν έπαιρναν την εντολή να εκτελέσουν μια τέτοια αποστολή. Εκείνοι έκαναν το χρέος τους. Η Πολιτεία ξεχνά το δικό της ΧΡΕΟΣ. Κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται. Φαίνεται, όμως, ότι η αμνησία είναι «νόσος» μεταδοτική.
Κύριε πρωθυπουργέ, κύριε υπουργέ Εθνικής Άμυνας, έχετε και εσείς αυτό το χρέος. Να αποδώσετε τις τιμές, όπως αρμόζει -έστω και τώρα- αναγνωρίζοντας την εθνική προσφορά των δεκαπέντε (15) πληρωμάτων, που τελικά εκτέλεσαν εκείνη την αποστολή αυτοκτονίας προς το φλεγόμενο αεροδρόμιο της Λευκωσίας.
Η ηγεσία της ΠΑ δεν θα έπρεπε να αποσιωπά, όλα αυτά τα χρόνια, ό,τι το πιο αξιοθαύμαστο έχει να επιδείξει στην ιστορία της. Θα έπρεπε να το διαμνημονεύει στους καινούργιους αεροπόρους της ως παράδειγμα αφοσίωσης και θυσίας για τα ιερά και τα όσια αυτής της πατρίδας. Παράλληλα, δεν θα έπρεπε να ξεχνά και το δικό της χρέος. Να το αναδείξει.
Κύριε πρωθυπουργέ, κύριε υπουργέ Εθνικής Άμυνας, η ΠΑ, με βάση το άρθρο 12 του ΝΔ 376/74 υπέβαλε στο ΑΕΔ -μετά τη Μεταπολίτευση- το έγγραφο Φ.000/ΥΠΑΡΧ/ΑΑ80/Αρ.Σχεδ. 12/23-11-1974 για απονομή Ηθικών Αμοιβών στα υπόψη πληρώματα.
Ο τότε αρχηγός των ΕΔ (Στρατηγός Διονύσιος Αρμπούζης), στο απαντητικό έγγραφο Φ.447/138720/Σ5385/2-12-74/ΑΕΔ ισχυρίζεται ότι «μετά την εθνική καταστροφή της Κύπρου, η απονομή ηθικών αμοιβών κρίνεται επί του παρόντος άκαιρη»! Υψηλό δίδαγμα και αίσθημα ευθύνης ή ατυχέστατη προσχηματική συμπεριφορά και θέση; Μήπως αργότερα η εθνική καταστροφή θα είχε διαφορετική διάσταση; Ούτε την καταστροφή μπορούμε να ξεχάσουμε, στρατηγέ, ούτε το χρέος το ετεροχρονίζουμε, για να διαγραφεί.
Έχοντας βιώσει αυτά τα γεγονότα, ως μέλος ενός από τα πέντε αεροπλάνα -που δεν πρόλαβαν, για επιχειρησιακούς λόγους, να απογειωθούν- αισθάνομαι πόνο ψυχής, απογοήτευση, προβληματισμό και ταπείνωση για λογαριασμό εκείνων που εκτέλεσαν τη μοναδική -στη νεότερη ιστορία της ΠΑ- σε τόλμη και αυτοθυσία αποστολή, χωρίς να έχει μέχρι σήμερα αναγνωριστεί από τη μεταδικτατορική δημοκρατική μας Πολιτεία.
Γιατί αυτή η μικροψυχία, κύριοι αρμόδιοι; Γιατί η αδικία; Γιατί τέτοια αρνητικά μηνύματα; Τι νομίζετε ότι μπορούν να εισπράξουν οι νεότεροι αεροπόροι, και όχι μόνο, με τέτοιες συμπεριφορές της υπεύθυνης Πολιτείας;
Αξέχαστοι συνάδελφοι Β. Παναγόπουλε, Σ. Συμεωνίδη, Γ. Δάβαρη, Η. Άνθιμε, όσοι γύρισαν από εκείνη την κόλαση και εμείς που δεν τη γευτήκαμε σας θαυμάζουμε, σας τιμούμε, ΔΕΝ σας ξεχνούμε και σας ευγνωμονούμε για τη θυσία σας. Άραγε, οι ψυχές σας γεύονται αυτή την αχαριστία και αγνωμοσύνη μετά από τόσα χρόνια; Κρίμα και για τα αγαπημένα σας πρόσωπα, που βίωσαν και ακόμη βιώνουν τέτοιες δοκιμασίες αντί τιμών.
Και προς Θεού, αναφερόμενος μόνο για τα πληρώματα των αεροσκαφών, δεν σημαίνει ότι παραγνωρίζω την προσφορά των υπολοίπων αξιωματικών, υπαξιωματικών και στρατιωτών. Κάποιοι συνάδελφοί τους θα πρέπει ανάλογα να νοιαστούν και για εκείνους, αν η Πολιτεία έχει ξεχάσει και αυτούς.
Μήπως εσείς, κ. πρωθυπουργέ και υπουργέ Εθνικής Άμυνας, θεωρείτε ότι επέστη η ώρα του δικαιώσαι. Μήπως, διαφορετικά, μετρήσουμε απόντες, αν η πατρίδα θα χρειαστεί το βροντερό παρών; Λέω, μήπως.