Η ανεργία θα ήταν σήμερα 4%!
Η ευνοϊκή αυτή εξέλιξη σημειώθηκε σε μια περίοδο κατά την οποία οι ρυθμοί ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, οι οποίοι επηρεάζουν την απασχόληση και, συνεπώς, το ποσοστό της ανεργίας, υπολείπονται σαφώς των αντίστοιχων των προηγούμενων ετών και, φυσικά, του 2004.
Πρόκειται για μια εξέλιξη, η οποία είναι σύμφωνη με τους οικονομικούς νόμους, αφού σε οικονομίες που λειτουργούν χωρίς στρεβλώσεις και αγκυλώσεις πάντοτε σχεδόν οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης συνοδεύονται από αύξηση της απασχόλησης, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας και, συνεπώς, μείωση της ανεργίας. Αυτό, όμως, κατά τρόπο που δεν μπορεί να ερμηνευθεί οικονομικά δεν συνέβαινε όλα τα προηγούμενα χρόνια των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Η εξέλιξη των στοιχείων για τις μεταβολές στο εργατικό δυναμικό, την απασχόληση, την ανεργία και το ΑΕΠ καταδεικνύουν ότι οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης που επετεύχθησαν μετά το 1994 στη χώρα μας ήταν σχεδόν «κούφιοι» και «κουφοί» από την άποψη της συμβολής τους στη μείωση της ανεργίας. Διότι μόνο το γεγονός ότι η ανεργία, παρά τους σχετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης κατά την περίοδο 1994-2004, βρίσκεται σε επίπεδα υψηλότερα από εκείνα του 1993 επιβεβαιώνει τη διαπίστωση αυτή. Εκτιμάται ότι, υπό κανονικές συνθήκες λειτουργίας της οικονομίας, κάθε πρόσθετη μονάδα αύξησης του ΑΕΠ περιορίζει τον ρυθμό ανεργίας κατά το ένα πέμπτο ή κατά 0,20 της μονάδας. Αν, συνεπώς, οι ρυθμοί ανάπτυξης στη χώρα μας ήταν πραγματικοί, αν δηλαδή οφείλονταν σε πραγματική οικονομική και όχι ευκαιριακή οικονομική δραστηριότητα (κοινοτικοί πόροι, ολυμπιακά έργα κ.λπ.) και διαχέονταν σε όλη την οικονομία και την κοινωνία, τότε θα αυξανόταν αναλογικά και η απασχόληση. Το γεγονός μάλιστα ότι στην ίδια περίοδο το εργατικό δυναμικό αυξανόταν μόνο κατά 42.000 άτομα ετησίως κατά μέσον όρο και η απασχόληση μόνο κατά 20.000 άτομα ετησίως καταδεικνύει τις απογοητευτικές εξελίξεις στο μέτωπο της ανεργίας. Διότι αν η ελληνική οικονομία και πραγματικότητα υπάκουαν στους οικονομετρικούς αυτούς υπολογισμούς, τότε θα έπρεπε η ανεργία μετά το 1993 να είχε συρρικνωθεί στην καλύτερη περίπτωση κατά έξι-επτά μονάδες σε σχέση με εκείνη του 1993. Δηλαδή θα έπρεπε η ανεργία να βρισκόταν σήμερα στα επίπεδα του 3%-4%!
Είναι μελαγχολική η διαπίστωση ότι σε όλη την περίοδο μετά το 1993, κατά την οποία η χώρα μας παρουσίαζε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, όχι μόνο αυξανόταν παράλληλα και η ανεργία, αλλά κατέρριπτε και όλα τα προηγούμενα ρεκόρ! Είναι εκπληκτική η διαπίστωση ότι σε μια οικονομία που παρουσίαζε ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από το 4% η ανεργία αυξανόταν συνεχώς και έφθασε έως το 12%.
Έτσι, μαζί με τον πακτωλό των κοινοτικών πόρων, που εισέρευσαν στη χώρα μας για την πραγματική σύγκλιση και την κοινωνική συνοχή, «κάηκαν» και οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, αφού δεν αξιοποιήθηκε το ευνοϊκό τότε ευρωπαϊκό περιβάλλον με την προώθηση των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών που υπόσχονταν γραπτώς και επισήμως όλες οι κυβερνήσεις στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι κυριότερες από τις υποσχέσεις αυτές ήταν οι εξής:
Πρώτον, συνέχιση της δημοσιονομικής προσαρμογής και ισορροπίας με εξασφάλιση πλεονάσματος στον κρατικό προϋπολογισμό και με αποτελεσματικότερο έλεγχο και εκλογίκευση των δημόσιων δαπανών.
Δεύτερον, αναμόρφωση της κοινωνικής ασφάλισης με την επίλυση του προβλήματος της χρηματοδότησης των υποχρεώσεων των ασφαλιστικών ταμείων. Τρίτον, υλοποίηση του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων και μετοχοποιήσεων και προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, ώστε να διευκολυνθεί η προσαρμογή των ελληνικών επιχειρήσεων στις σκληρές ανταγωνιστικές συνθήκες και στο νέο οικονομικό περιβάλλον (απελευθέρωση αγορών κ.λπ.). Όλα αυτά ξεχάσθηκαν. Οι οικονομικοί όμως νόμοι όχι μόνο δεν «ξεχνούν», αλλά και τιμωρούν. Δυστυχώς, μόνο τους εργαζόμενους…