Λίγο πιο ψηλά το βλέμμα

Από την άλλη πλευρά, άτομα που δεν διακρίνονταν για τη χριστιανική τους πεποίθηση έχουν ενδυθεί την τήβεννο του εισαγγελέα σταυρώνοντας όποιον βρουν μπροστά τους, χάριν των ποσοστών τηλεθέασης. Εκκλησιαστικά και δικαστικά κυκλώματα αποκάλυψαν τη βαθιά κρίση θεσμών της ελληνικής κοινωνίας, που δυστυχώς ενδημεί σε όλες τις εκφάνσεις του νεοελληνικού βίου μας. Ποιος θα πίστευε πριν από λίγα χρόνια ότι οι δεσποτάδες μας με τα λευκά τους γένια θα μαγνητοφωνούνταν σε στιγμές πάθους και σεξουαλικού παροξυσμού, δείχνοντας μια πρωτοφανή, έξω από κάθε λογική, περιφρόνηση προς το Σχήμα τους; Ποιoς μπορεί να πιστέψει ότι σεβάσμιοι αρχιερείς της Oρθοδοξίας θα ξεφώνιζαν ο ένας τον άλλον, μέσα σε ιερούς χώρους, με εκφράσεις που μόνο στα στέκια της Συγγρού θα μπορούσες να συναντήσεις; Ίντριγκες, κακίες, δολοπλοκίες, φιλαργυρία, αχαλίνωτη φιλοδοξία και αρχομανία, χειροκροτήματα παραταξιακά μέσα στους ναούς φαίνεται ότι αποτελούν μέρος του τελετουργικού. Παρακολούθησα πάρα πολλές εκπομπές στην τηλεόραση, ιδιαίτερα εκείνες που στα παράθυρά τους εμφανίζονταν ιερωμένοι. Το πιo εντυπωσιακό που συγκράτησα ήταν ότι κανείς τους δεν σκέφτηκε, πέραν του αν είχε δίκιο ή άδικο, την ταπεινότητα και τη χριστιανική αγάπη λόγω και έργω, όπως εμπεριέχεται στη διδασκαλία του Χριστού. Κανείς τους δεν σκέφτηκε ότι είχε απέναντί του το ποίμνιο των ορθοδόξων χριστιανών, που όφειλαν τουλάχιστον να σεβαστούν διά του αυτοσεβασμού τους. Είδα δημοσιογράφο να αποκαλεί Δεσπότη «ψεύτη» και σκίρτησα και αγανάκτησα, ο δε Δεσπότης να δέχεται τον χαρακτηρισμό σαν μια φυσιολογική στροφή της συζήτησης. Είδα δικαστικούς να παρανομούν και να χρηματίζονται, λες και δεν είναι οι πρώτοι αμειβόμενοι μέσα σ’ αυτό το κράτος. Οι δικαστικοί μας, που προσφεύγουν στον εαυτό τους διεκδικώντας τεράστια ποσά σε αναδρομικά ή αυξήσεις, δήθεν εν ονόματι της Δικαιοσύνης, τσεπώνουν νόμιμα… τα δισεκατομμύρια και έχουν ξεχάσει φαίνεται τον τόσο σημαντικό ρόλο τους μέσα στην ελληνική κοινωνία. Ποιος από την ηγεσία τους θα τολμήσει να μας πει πόσα εισέπραξαν τα τελευταία τριάντα χρόνια από διεκδικητικές προσφυγές ή ακόμη από διαιτησίες; Όταν ο λαός ακούσει τα ποσά θα φρίξει. Αυτοί που προστατεύουν τους εμπόρους ναρκωτικών είναι βάρβαροι στη συμπεριφορά τους στον απλό πολίτη μέσα στα δικαστήρια. Ποιος πήγε σε ελληνικό δικαστήριο και δεν έζησε στο πετσί του τον αυταρχισμό, την αυθαιρεσία και την υποτίμηση από τους άρχοντες της Θέμιδος; Το πιο γελοίο βέβαια είναι ότι και οι δύο αυτοί χώροι επικαλούνται την αυτοκάθαρση. Και έρχομαι τώρα στο κορυφαίο γεγονός της τραγωδίας: Την κρίση στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Υπάρχει έστω και ένας Έλληνας που να απεκόμισε καλή εντύπωση από τους Αγιοταφίτες αδελφούς; Εγώ το μόνο που ακούω γύρω μου είναι «αυτοί φυλάνε τα ιερά και τα όσια της πίστης μας;». Στ’ αλήθεια ζουν στο κόσμο τους και δεν καταλαβαίνουν ότι εξευτελίζονται, η οσμή του χρήματος τους κάνει να αδιαφορούν για τις κρίσεις των απ’ έξω; Η κορυφαία όμως φιγούρα είναι ο ίδιος ο Πατριάρχης. Σίγουρα δεν έχει αντιληφθεί την κρισιμότητα των στιγμών που περνά ο Ελληνισμός, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να εξηγηθεί αυτή η καταστρεπτική εμμονή του. Δεν μπορεί άραγε να σηκώσει λίγο ψηλά το βλέμμα του προς το σταυρό του μαρτυρίου; Δεν μπορεί να παραδειγματιστεί από τη θυσία του Θεανθρώπου αλλά και πιο πέρα από τη θυσία μυρίων ιερωμένων στους αγώνες του έθνους; Άραγε, στα κηρύγματά του προς τους πιστούς φορούσε ωτασπίδες; Μόνο τα χειροκροτήματα των υποστηρικτών του άκουσε; Δεν κατάλαβε ακόμα ότι το θέμα δεν είναι πια αν έχει δίκιο (που πράγματι μπορεί να έχει) ή άδικο; Εμείς θα τον βάζαμε μέσα στην ψυχή μας αν έκανε το καθήκον του σαν φύλακας του Αγίου Τάφου. Θα ήθελα να δωρίσω σ’ όποιον διαβάσει αυτή τη στήλη τους στίχους του μεγάλου ποιητή μας από τη Κύπρο, του Κώστα Μόντη, που λέει για την περίπτωση το εξής καταπληκτικό:
Να Σου πω εγώ, Κύριε,
γιατί τους επιλέξαμε αυτούς όλους να
Σ’ εκπροσωπούν:
Για να Σε υποβιβάσουμε,
για να μη φαίνεται, Κύριε, πόσο
διαφέρεις
απ’ το ποίμνιό Σου,
για να σμικρύνουμε την απόσταση
όσο το δυνατόν περισσότερο,
για να μην υπάρχει καν απόσταση,
για να εφαρμοσθεί επιτέλους
το «κατ’ εικόνα και ομοίωση».