Η Ντόρα, ως σύγχρονη Αρετούσα, τραγουδά στον Ισίδωρο, που παριστάνει τον Ερωτόκριτο…

ΤΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ Ο ΙΣΙΔΩΡΟΣ

Τίνος λαού αλφάβητο
μια τέτοια λέξη βγάνει,
στην προικισμένη σου ομορφιά
περιγραφή να κάνει.

Μεταξοδερματένια μου
μάνα δεν σ’ έχει κάμει,
μόν’ στ’ αργαστήρι του αργαλειού
νεράδες σε ‘χουν φάνει.

Χάρισε, άγγελέ μου τα φτερά
να βγω και να πετάξω,
πώς αγαπώ έναν άγγελο
παντού να το φωνάξω.

Καλή σου μέρα άγγελε
και της καρδιάς μου κλέφτρα,
του νου μου μόνε λογισμέ
και του έρωτά μου φταίχτρα.

Άνοιξε την καρδούλα σου
και ‘γω θα σου τη γιάνω,
όσες πληγές σου κάνανε
ούλες θα τσι γλυκάνω.

Μία κλέφτρα μπαίνει κάθε αργά
και τη θωρώ και κάνει,
μες το μπαξέ τ’ ονείρου μου
πεισματικά σεργιάνι

Κάμε την Θεέ μου θάλασσα
κι εμένα βράχο κάμε,
ξερονήσι μια ζωή
στην αγκαλιά τση να ‘μαι.

Την αγκαλιά τση θάλασσα
να τήνε κάμεις Θεέ μου,
και μένα πέτρα στο βυθό
μην ξαναβγώ ποτέ μου.

Παρασκευολουσμένη μου
και Σαββατοστεγνώστρα,
Κυριακοστολισμένη μου
για πρόβαλε στην πόρτα.

Έκαμα τάμα στον Θεό
να μου τήνε προσέχει,
γιατί αν πάθει τίποτα
τον κόσμο ποιος αντέχει;

Ο Ήλιος όταν πρωτοβγεί
στέκει και σε κοιτάζει,
γιατί μπροστά στα μάτια σου
κι αυτός ζητιάνος μοιάζει.

Ήλιε Της Μέρας Μου Λαμπρέ
της Νύχτας Μου Φεγγάρι,
μ’ Αγάπησες Και Στο Θεό
χρωστώ Μεγάλη Χάρη.

Του έρωτα του μήνυσα
πώς θέλω την καρδιά σου,
μα ‘κεινος σε αγάπησε
κι έγειρε στην ποδιά σου.

Έχεις φτερά μα έχω κι εγώ
κι αν σπάσουν τα δικά σου,
μη φοβηθείς γιατί πετώ
κοντά στο πέταγμά σου.

Μάτια μου καστανόμαυρα
μ’ αστέρια πλουμισμένα,
να ζήσω θέλω να θωρώ
να νοιάζονται για μένα.

Ήλιε μου φως μου και πνοή
ανάσα και ψυχή μου,
εσύ είσαι αυτή που αγαπώ
εσύ είσαι η ζωή μου.

Στο κύμα τρέχει το νερό
στο σώπατο στερνιάζει,
μια λεμονιά ‘χω στην καρδιά
καρδιά μου και σου μοιάζει.

Ό,τι τση λείπει το ‘χω εγώ
κι ό,τι μου λείπει το ‘χει,
είμαι το χώμα που διψά
κι είναι το πρωτοβρόχι.

Όντε φιλώ τα χείλη σου
ο λογισμός μου τρέχει,
στη μυρωδιά που βγάνει η γης
τότε που πρωτοβρέχει.

Όλοι ‘χουν εικονίσματα
και προσκυνούν απάνω,
μα ‘γώ στα μάτια σου τα δυο
την προσευχή μου κάνω.

Σαν το φεγγάρι φωτεινό
είναι το πρόσωπό σου,
και σαν τον ήλιο υπέροχο
κάθε χαμόγελό σου.

Γιάντα σε έπλασε ο Θεός
τόσο όμορφη κερά μου,
και με την πρώτη σου ματιά
μου πήρες τα μυαλά μου.

Είσαι γυναίκα όμορφη
και λάμπεις σαν αστέρι,
κι όταν σε βλέπω σε ποθώ
λευκό μου περιστέρι.

Έχεις γαρδένιας μυρωδιά
και ροδαράς τη χάρη,
τα κάλλη της αμυγδαλιάς
π’ ανθίζει το Γενάρη.

Στάσου στον Ήλιο απέναντι
φως μου να σ’ αντικρίσει,
να πέσει από τη ζήλια του
στη θάλασσα να σβήσει.

Αν βρω αθάνατο νερό
θα σου το δώσω εσένα,
δεν πίνω εγώ αφού εσύ
είσαι η ζωή για μένα.

Τόσο πολύ που σ’ αγαπώ
θα χάσω το μυαλό μου,
εσύ είσαι όλη μου η ζωή
το φως των ομματιών μου.

Εβγήκε η απόφαση
και η ποινή μου είναι,
να σ’ αγαπώ ισόβια
μελαχρινέ μου κρίνε.

Τα μάτια σου στα μάτια μου
η αύρα στο κορμί μου,
κι ολόκληρη η εικόνα σου
γεμίζει την ψυχή μου.

Δυο χιλιάδες τρεις ευχές
κρεμώ στ’ αστέρια απόψε,
τσ’ αυγής λουλούδια να γενούν
κι όποιο σ’ αρέσει κόψε.

Ήθελα να ‘χα δυο καρδιές
και οι δυο να σ’ αγαπούνε,
γιατί ο έρωτας της μιας
δεν φτάνει τόσος που ‘ναι.

Σαν καντηλίτσα μ’ έδεσες
τριγύρω απ’ την καρδιά σου
λιμάνι απάνεμο έχω βρει
μέσα στην αγκαλιά σου.

Πάντα μου δίνεις νόημα
κι ελπίδα να υπάρχω,
κι όταν χειμώνας έρχεται
ζέστη μου δίνεις να ‘χω.

Το σ’ αγαπώ μου φαίνεται
λίγο και δε με φτάνει,
ό,τι για σένα αισθάνομαι
μία λέξη δεν τα βάνει.

Για σένα η αγάπη μου
όλο και δυναμώνει,
σαν τον αέρα που φυσά
κι όλα τα ξεριζώνει.

Σαν το σγουρό βασιλικό
σ’ έχω στη μια μου χέρα,
και με την άλλη συνεχώς
σου κάνω φως μου αέρα.

Ποτέ ντου να μην ξαναβγεί
ο ήλιος δεν με νοιάζει,
γιατί έχω την αγάπη μου
κι όπου προβάλλει λιάζει.

Ζευγάρια στέλνω τα πουλιά
που άνε χαθεί το ένα,
να ‘ρθει το άλλο να σου πει
πώς ζω μόνο για σένα.

Μέρα τη μέρα η αγάπη μου
για σένανε φουντώνει,
βγάνει ανθούς και πιο βαθιά
μες την καρδιά ριζώνει.

Με τρόπον όμορφο κι αργό
η αγάπη να γερνάει,
και σαν καλό γλυκό κρασί
γλυκά να σε μεθάει.

Ο ήλιος της αγάπης μας
ποτέ του δεν θα δύσει,
και ο σεβντάς που νιώθουμε
για πάντα θα κρατήσει.

Σαν βρέξει βγες για να βραχείς
στο Θεό έχω παραγγείλει,
το σ’ αγαπώ με τσι βροχής
τις στάλες να σου στείλει.

Όπως παλιώνει το κρασί
και φτιάχνει με το χρόνο,
έτσι και εγώ θα σ’ αγαπώ
θα ζω για σένα μόνο.

Είμαστε μόνο εμείς οι δυο
μίας βροχής σταγόνες,
κύματα ίδιας θάλασσας
μίας εκκλησιάς εικόνες.

Αγάπα με να σ’ αγαπώ
σφίξε με να σε σφίξω,
κι αν είναι ο δρόμος δύσκολος
εγώ θα τον ανοίξω.

Να με κρατάς στην αγκαλιά
να με φιλάς στο στόμα,
κι εγώ αγάπη μου γλυκιά
να σε ποθώ ακόμα.

Ταξίδι κάνε τ’ όνειρο
και την αγάπη δρόμο,
μέσα στου πόθου τα φτερά
πάντα να σ’ ανταμώνω.

Ούλα τα βάθη τση καρδιάς
σου ‘χω ξεκλειδωμένα,
και του κορμιού μου τα κλειδιά
στα ‘χω παραδομένα.

Ηφαίστειο θα γίνουμε
φωτιά και θα καούμε,
κι απ’ της αγάπης το πιοτό
χίλιες φορές θα πιούμε.

Θε μου και να ‘ταν δυνατό
δέκα φορές να ζούσα,
δέκα φορές πιο δυνατά
εσένα να αγαπούσα.

Έγραψα εγώ πως σ’ αγαπώ
σε μια καμπάνα φως μου,
για να χτυπά να το γροικούν
στα πέρατα του κόσμου.

Χρώματα γύρω την αυγή
αρώματα λουλούδια,
χείλη και μάγουλα υγρά
και του έρωτα τραγούδια.

Ο έρωτάς σου είναι φως
που το κορμί ζεσταίνει,
χύνεται μέσα στην καρδιά
και από τα χείλη βγαίνει.

Στο άστρο στέλνω μια ευχή
στον ήλιο μία προσευχή,
Άστρο μου φύλαγέ τον
κι Ήλιε μου ζέστανέ τον.

Όμορφα μάτια καθαρά
ανάσα μου κι αχτίδα,
κρυφή μου σκέψη και χαρά
όνειρο και ελπίδα.

Φαντάσου να ‘σαι εσύ βουνό
και ‘γω να πέφτω χιόνι,
πάνω σου και του έρωτα
η κάψα να με λιώνει

Στου έρωτά σου τη φωτιά
μ’ έριξες για να λιώσω,
μα σ’ αγαπώ και μη θαρρείς
πως θα το μετανιώσω.

Ζεστά μου μάτια και καρδιά
και φως μες τη ζωή μου,
έρωτας είσαι στο κορμί
κι αγάπη στην ψυχή μου.