Εφιάλτης χωρίς τέλος έγινε ο περίπατος στο Ιράκ
Κορυφαία στιγμή αυτής της αποτυχίας το διάστημα που πέρασε ήταν η απαγωγή και η δολοφονία -στις αρχές Ιουλίου- από τις δυνάμεις της αντίστασης ενός υψηλόβαθμου αιγύπτιου διπλωμάτη.
Ο Ιχάμπ Ελ Σερίφ φιλοδοξούσε να είναι ο πρώτος άραβας διπλωμάτης με τον βαθμό του πρέσβη που θα έδρευε στη Βαγδάτη μετά την πτώση του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν. Την εκτέλεσή του ακολούθησε τρεις μέρες μετά η απόπειρα δολοφονίας δύο επιπλέον διπλωματών από αραβικές επίσης χώρες: ενός από το Πακιστάν και ενός από το Μπαχρέιν. Η επιλογή αυτών των τριών στόχων δεν ήταν καθόλου τυχαία. Όλο το προηγούμενο διάστημα το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και η Κοντολίζα Ράις προσωπικά, σύμφωνα με τα ρεπορτάζ του διεθνούς Τύπου, κορύφωσαν τις πιέσεις τους προς τις αραβικές και μουσουλμανικές χώρες με στόχο να αναβαθμίσουν τις διπλωματικές τους αντιπροσωπείες στο Ιράκ, έτσι ώστε να φανεί ότι η «κυβέρνηση» του πρωθυπουργού Ιμπραήμ Αλ Τζαφάρι, που προέκυψε από τις εκλογές-οπερέτα του Ιανουαρίου, χαίρει της απαραίτητης διεθνούς εκτίμησης και κυρίως νομιμοποίησης. Η επικέντρωση των πυρών της αντίστασης στους άραβες διπλωμάτες οδήγησε σε προσωρινό τουλάχιστον «ναυάγιο» αυτήν την επιχείρηση. Η ανακοίνωση του Ισλαμαμπάντ ότι έδρα της διπλωματικής αποστολής του Πακιστάν στο Ιράκ θα είναι στο εξής το Αμάν της Ιορδανίας και μία εξίσου λιτή ανακοίνωση του Καΐρου πως θα μειώσει σημαντικά τον αριθμό των μελών της διπλωματικής του αποστολής, υποβαθμίζοντάς την ταυτόχρονα, έδειξαν ότι οι πιέσεις και οι προθέσεις του Λευκού Οίκου δεν είναι αρκετές για να στηριχθεί σε διεθνές επίπεδο το καθεστώς των συνεργατών των Αμερικανών στο Ιράκ.
Πόλεις στα χέρια των ανταρτών
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Αμερικανοί και οι συνεργάτες τους στο εσωτερικό της χώρας είναι ακόμη μεγαλύτερα. Το σημαντικότερο εμπόδιο που ορθώνεται μέχρι στιγμής στην εδραίωση της κυριαρχίας της «κυβέρνησης» Σιιτών και Κούρδων έγκειται στις συνεχείς επιθέσεις της αντίστασης που επανδρώνεται κυρίως από σουνίτες μουσουλμάνους. Από τις 28 Απρίλη, οπότε ανακοινώθηκε η σύνθεση της «κυβέρνησης», περισσότεροι από 1.500 Ιρακινοί έχουν βρει τον θάνατο στο πλαίσιο ιδιαίτερα στοχευμένων και ανηλεών βομβιστικών επιθέσεων που πραγματοποιεί η αντίσταση σε κέντρα στρατολόγησης του στρατού και της αστυνομίας. Αυτό έχει αποτέλεσμα οι προσπάθειες των Αμερικανών να διευρύνουν τη βάση στήριξης του καθεστώτος των συνεργατών τους, εξασφαλίζοντας έτσι τη σταδιακή απόσυρσή τους από τα πιο επικίνδυνα πεδία μαχών, να πέφτουν στο κενό. Η αντίσταση, αντιθέτως, εδραιώνει την κυριαρχία της. Ο βρετανικός
«Εκόνομιστ» της 18ης Ιουνίου ανέφερε πως «αρκετές μικρές πόλεις, στις οποίες περιλαμβάνονται το Αλ Καΐμ και η Χαντίθα, είναι στην ουσία στα χέρια της αντίστασης. Ακόμη και η Φαλούτζα, το σύμβολο της αμερικανικής άρνησης να σεβαστεί το άσυλο των εξεγερμένων, λέγεται ότι έχει ξαναπεράσει στα χέρια τους»! Η συγκεκριμένη είδηση αποκαλύπτει ότι η εξάντληση της καθημερινής ειδησεογραφίας από το Ιράκ στις επιθέσεις αυτοκτονίας είναι ιδιαίτερα μεροληπτική, μια και συσκοτίζει τις επιχειρήσεις που πραγματοποιεί η αντίσταση με στόχο να απελευθερώσει από την αμερικανική κατοχή ακόμη και ολόκληρες πόλεις του Ιράκ.
Υπάρχει όμως και η σκοτεινή πλευρά της ιρακινής καθημερινότητας που, όπως συνέβη και στα Βαλκάνια μετά την αμερικανική επέμβαση, χαρακτηρίζεται από μια νέα έξαρση των εντάσεων και των διώξεων μεταξύ αντιμαχόμενων εθνοτικών ή/και θρησκευτικών ομάδων. Έτσι, στο Ιράκ καθημερινές επιθέσεις που γίνονται εναντίον των Σουνιτών, με αποτέλεσμα μόνο τον Μάιο να δολοφονηθούν στις φτωχογειτονιές της Βαγδάτης δεκατέσσερις ανώτεροι σουνίτες κληρικοί, έχουν προκαλέσει έναν ακήρυχτο πόλεμο μεταξύ των Σιιτών -που μετά από τέσσερις σχεδόν δεκαετίες καταπίεσης ελέγχουν τώρα την κυβέρνηση- και των Σουνιτών που γίνονται στόχος απηνών διώξεων υπό την ανοιχτή ενθάρρυνση των Αμερικανών και της κυβέρνησης. Για να διασκεδάσει η «κυβέρνηση» της Βαγδάτης τις κατηγορίες ότι ασκεί διακρίσεις εις βάρος των Σουνιτών, μόλις πριν από λίγες εβδομάδες προέβη στην εξής… παραχώρηση: Συμφώνησε να αυξήσει κατά δεκαπέντε επιπλέον θέσεις, που θα επανδρωθούν αποκλειστικά και μόνο από Σουνίτες, την επιτροπή που έχει αναλάβει να συντάξει τη νέα συνταγματική συνθήκη του Ιράκ. Μέχρι τώρα η επιτροπή αποτελούνταν από Σιίτες και Κούρδους, καθώς η σύνθεσή της είχε αποφασιστεί με βάση την εκπροσώπηση που πέτυχαν στο Κοινοβούλιο κατά τις τελευταίες εκλογές οι διάφορες θρησκευτικές ομάδες και εθνότητες. Και επειδή οι Σουνίτες μποϊκόταραν τις εκλογές, χαρακτηρίζοντάς τες προϊόν βίας και νοθείας, η εκπροσώπησή τους στο Κοινοβούλιο ήταν αναντίστοιχη του ποσοστού τους στον πληθυσμό του Ιράκ. Αυτή, βέβαια, είναι η επίσημη αιτιολογία. Ανεπισήμως τα πράγματα είναι πιο απλά. Η κυβέρνηση των συνεργατών των Αμερικανών έκρινε αναγκαίο τον προσεταιρισμό ορισμένων σουνιτών παραγόντων που σε καμιά περίπτωση δεν εκφράζουν τις δυνάμεις τις εθνικής αντίστασης και την ένταξή τους στην επιτροπή διαμόρφωσης του συντάγματος, έτσι ώστε το δημοψήφισμα που θα γίνει τον Οκτώβριο για την έγκρισή του να μην αποτελέσει ένα νέο φιάσκο, αντίστοιχο των εκλογών του Ιανουαρίου. Το δυσάρεστο για την Ουάσινγκτον είναι πως τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν πλέον οι σχεδιασμοί της για το Ιράκ είναι εμφανή ακόμη και στους ίδιους τους Αμερικανούς. Ακριβώς έναν μήνα πριν, έρευνα της αμερικανικής εταιρείας δημοσκοπήσεων Γκάλοπ έδειξε ότι το 56% των ερωτηθέντων υποστηρίζει πως δεν άξιζε να γίνει ο πόλεμος στο Ιράκ.
Πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν να προσδιοριστεί χρονοδιάγραμμα αποχώρησης των κατοχικών δυνάμεων από το Ιράκ. Αυτό συμβαίνει σε πείσμα του Τζορτζ Μπους που προτιμά να βαδίζει στα χνάρια που άφησε ο Ρίτσαρντ Νίξον στον δρόμο για την ατιμωτική ήττα που υπέστησαν οι Αμερικανοί στο Βιετνάμ.