Επικαιρότητα
Η αποπομπή του Σρέντερ ήταν βέβαιη μετά την αποτυχία του να νοικοκυρέψει τη γερμανική οικονομία, να μειώσει την ανεργία και μετά τη ραγδαία και σημαντική πτώση της εμπιστοσύνης του εκλογικού σώματος στη συμμαχική κυβέρνηση σοσιαλιστών – «πρασίνων». Το «εκσυγχρονιστικό» ή «μεταρρυθμιστικό» πρόγραμμα του Σρέντερ έχει απορριφθεί από την πλειοψηφία του γερμανικού λαού και η τάχα προηγούμενη δέσμευση του καγκελάριου για ένα καλύτερο «σοσιαλιστικό μέλλον» εξοργίζει. Όλοι βλέπουν ότι στη Γερμανία έχει φουντώσει η ανεργία, οι εξαγωγές έχουν μειωθεί και η αύξηση του ΑΕΠ είναι σχεδόν μηδενική. Όλα αυτά μέτρησαν στην απόφαση του γερμανικού λαού να στείλει τους σοσιαλιστές στην αντιπολίτευση. Και ο Σρέντερ δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι ο καταλληλότερος για αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, λόγω της φθοράς που έχει υποστεί κατά την άσκηση της εξουσίας. Όλα αυτά οδηγούν στην εξουσία το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα της Ανγκέλα Μέρκελ, η οποία πιθανότατα θα είναι η πρώτη γυναίκα καγκελάριος της Γερμανίας. Πράγματι δημοσκόπηση των πρώτων ημερών του Ιουλίου δίνει προβάδισμα στους χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ με 17 μονάδες πάνω από τους σοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ. Και τίποτα δεν δείχνει ότι αυτή η τεράστια διαφορά μπορεί έστω να μικρύνει.
2 Η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ φαίνεται να αλλάζει. Πριν από περίπου τρία χρόνια και πλέον οι ΗΠΑ επιτέθηκαν εναντίον του Αφγανιστάν και του Ιράκ με πρόσχημα την πάταξη της τρομοκρατίας. Ευαγγελίζονταν την «απελευθέρωση» των λαών, εννοώντας ότι έστω και με πόλεμο θα πρέπει να εξαφανιστούν τα καθεστώτα και οι κυβερνήσεις που δεν ακολουθούν πιστά τις εντολές της Ουάσινγκτον. Τότε καλούσαν όλον τον κόσμο να ευθυγραμμιστεί με την πολιτική των ΗΠΑ, διαφορετικά θα θεωρούνταν «φίλος» της τρομοκρατίας. Τότε πίεζαν αφόρητα τις συμμαχικές τους χώρες να συμμετέχουν στις πολεμικές επιχειρήσεις τους και αγνοούσαν επιδεικτικά τον ΟΗΕ. Τι κάνουν τώρα οι ΗΠΑ; «Υποβρύχιες» συνωμοτικές ενέργειες. Πληρώνουν αδρά για να συγκροτούν αντιπολιτευτικά μέτωπα στις χώρες που θεωρούν «εχθρικές» και οργανώνουν την πτώση των κυβερνήσεων. Ανέχονται αναγκαστικά την ανάδειξη δεδηλωμένων εχθρών τους (όπως π.χ. στο Ιράν), όταν δεν μπορούν να εισβάλουν ή δεν θέλουν να εισπράττουν νεκρούς αμερικανούς στρατιώτες. Τώρα θέλουν την οικονομική ανάπτυξη της Ινδίας ως αντίβαρο στην ταχέως αναπτυσσόμενη Κίνα. Τώρα για τον πυρηνικό εξοπλισμό του Ιράν αφήνουν την πρωτοβουλία στην ΕΕ και προειδοποιούν ότι, σε περίπτωση που οι συζητήσεις ΕΕ – Ιράν αποτύχουν, θα καταφύγουν στον ΟΗΕ και φυσικά δεν συζητούν για πόλεμο εναντίον του Ιράν. Τώρα επιδιώκουν τη φιλία των συμμαχικών τους χωρών και ακούνε τις απόψεις τους, αναγνωρίζοντας ότι υπάρχει κοινό συμφέρον και όχι αποκλειστικά αμερικανικό συμφέρον. Ακόμα είναι πρόωρο να μιλάμε για αλλαγή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Η οικοδόμηση σχέσεων σεβασμού της διεθνούς νομιμότητας είναι σήμερα το ζητούμενο στη συμπεριφορά της ηγεσίας της μοναδικής υπερδύναμης.