Προσφυγή στο ΣτΕ από το Alter για τις διαφημιστικές διακοπές

Στην προσφυγή του το κανάλι υποστηρίζει πως η απόφαση αυτή έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τη διάταξη του άρθρου 5, παρ. 2, εδ. γ΄ του ΠΔ 100/2000. Το άρθρο αυτό αποτελεί αυτούσια ενσωμάτωση στην ελληνική έννομη τάξη του άρθρου 11, παρ. 3 της οδηγίας 89/552/ΕΟΚ (γνωστή ως «Τηλεόραση χωρίς Σύνορα»). Όπως έχει κρίνει ad hoc το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων με την απόφαση στις 28/10/1999 (ARD vs PRO Sieben Media AG), αλλά και όπως έχει ήδη δεχθεί και το ΣτΕ με την υπ’ αριθμόν 1275/2005 απόφασή του (κατόπιν αιτήσεως ακυρώσεως του Alter κατά παλαιότερης απόφασης του ΕΣΡ) με τον όρο διακοπή για κάθε χρονικό διάστημα 45 λεπτών εννοείται η μετάδοση διαφημίσεων εντός του χρονικού διαστήματος των 45 λεπτών και όχι μετά την πάροδο 45 λεπτών, όπως αποφάσισε το ΕΣΡ (άλλωστε στο αγγλικό κείμενο της αντίστοιχης διάταξης της Οδηγίας «Τηλεόραση χωρίς Σύνορα» αναφέρεται η φράση «for each» και όχι «after»). Η συγκεκριμένη διάταξη του ΠΔ 100/2000 ορίζει πόσες διακοπές μπορούν να προγραμματιστούν μέσα σε κάποια ταινία και όχι μετά από πότε ή πότε. Με βάση αυτήν τη νομολογία, το Alter υποστηρίζει ότι το ΕΣΡ δίνει τη δική του εκδοχή, που όμως αντίκειται στην ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία.