Πολιτική αντιμετώπιση
Με άλλα λόγια: Η παγκόσμια στρατηγική επιβολής των ΗΠΑ, έχοντας ως ιδεολογικο-πολιτικό «προκάλυμμα» την τρομοκρατία -την οποία δεν μπορεί να αντιμετωπίσει- πετυχαίνει τους στόχους της, επιβάλοντας την κυριαρχία της σε λαούς και σε ολόκληρες περιοχές του πλανήτη.
Από τη δική της πλευρά η τρομοκρατία εντείνει τη δράση της πλήττοντας καίριους ευρωπαϊκούς στόχους.
Η αμερικανική ηγεμονία και η τρομοκρατία «διανύουν» κατ’ αυτόν τον τρόπο τις τροχιές τους, χωρίς να «διασταυρώνονται», επιβάλλοντας -η καθεμία με τη δική της μέθοδο- την κυριαρχία τους πάνω στους λαούς. Η μια «τροφοδοτεί» την άλλη, γι’ αυτό και η αύξηση της ισχύος και της δράσης της τρομοκρατίας «συναρτάται» με την αύξηση της στρατηγικής ισχύος των ΗΠΑ.
Αυτοί είναι σήμερα οι «δίδυμοι αδελφοί» που θέλουν να κυβερνήσουν στον κόσμο, χωρίς άλλους «ενδιάμεσους»…
Οι «στόχοι» της τρομοκρατίας είναι, ως έναν βαθμό, πολιτικοί. Αναφέρονται ευθέως στις διεθνείς επεμβάσεις των ΗΠΑ και σε κρίσιμα προβλήματα του μουσουλμανικού κόσμου που παραμένουν άλυτα. Όμως οι εγκληματικές της πρακτικές, οι δολοφονίες αθώων, δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να δικαιολογηθούν από κανενός είδους πολιτικό αίτημα.
Το τρομοκρατικό «χτύπημα» στο Λονδίνο προετοιμάσθηκε ώστε να μεγιστοποιηθεί το «πολιτικό μήνυμα» των τρομοκρατών (Ευρωπαϊκή Προεδρία – Σύνοδος των Ισχυρών – ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων) και να τύχει της μέγιστης δυνατής δημοσιότητας. Οι αθώοι πολίτες αποτελούν τα «εύκολα» θύματα και οι μαζικοί θάνατοι «επιλέγονται» από τους τρομοκράτες ώστε να κυριαρχήσει το κλίμα της ανασφάλειας σε όλη την κοινωνία και να επικρατήσει η αντίληψη της ανίκανης να προστατεύσει τους πολίτες, πολιτικής ηγεσίας. Έμμεσος στόχος λοιπόν η απονομιμοποίηση των «Ηγετών»…
Για να κατανοήσουμε και να αντιμετωπίσουμε το φαινόμενο της τρομοκρατίας πρέπει, πριν απ’ όλα, να απορρίψουμε τις εγκληματικά αφελείς θεωρίες τύπου Χάντινγκτον, που ερμηνεύουν την τρομοκρατία ως εκδήλωση της σύγκρουσης πολιτισμών, θεωρίες που υιοθετούν οι ΗΠΑ και ορισμένοι ευρωπαίοι «υποτελείς» τους. Οι «αναλύσεις» του τύπου αυτού αρνούνται να αναζητήσουν τις αιτίες της τρομοκρατίας στα πραγματικά οικονομικά και κοινωνικά τους θεμέλια, στην εξαθλίωση του Τρίτου Κόσμου, στις νεοϊμπεριαλιστικού τύπου παρεμβάσεις των ΗΠΑ, που θέλουν να επιβάλουν την απόλυτη κυριαρχία τους στη Μ. Ανατολή και στη «ροή» των αγωγών της ενέργειας. Κατ’ αυτούς οι τρομοκράτες είναι ημιπαράφρονες φονταμενταλιστές που δρουν με κίνητρο τον θρησκευτικό φανατισμό…
Ασφαλώς ο φανατικός «μαχητής» που τυλίγεται με εκρηκτικά και χάνεται μαζί με τους αθώους, θεωρώντας ότι υπηρετεί αξίες, ασφαλώς δρα μέσα από θρησκευτικές – μεταφυσικές ερμηνείες. Όμως τα αίτια που οδηγούν έναν απλό άνθρωπο από την άθλια καθημερινή ζωή στην εγκληματική πράξη είναι ασφαλώς «άλλης τάξεως». Κι αυτά τα αίτια αρνούνται να κατανοήσουν οι «φωτισμένες» ηγεσίες του δυτικού κόσμου…
Άραγε οι επεμβάσεις -δηλαδή τα εγκλήματα- των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ μείωσαν τις τρομοκρατικές ενέργειες, κατάφεραν ουσιαστικά «πλήγματα» στην τρομοκρατία; Δυστυχώς, όπως άλλωστε αναμενόταν, οι επεμβάσεις αυτές οδήγησαν σε μεγαλύτερες εντάσεις, δημιούργησαν στρατιές φανατικών, όξυναν τις σχέσεις της Δύσης με τον μουσουλμανικό κόσμο.
Κι όμως ο κ. Μπους έχει ήδη «προετοιμάσει» τον επόμενό του στόχο, το Ιράν και έπεται, καθώς φαίνεται, η Συρία…
Μπορεί όμως να υπάρξει μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες διεξαγωγής πολέμων -και προετοιμασίας και προαγγελίας των επόμενων πολέμων- ένα κλίμα άμβλυνσης της έντασης, ένα κλίμα συνεννόησης και συνεργασίας, ώστε να αντιμετωπισθούν τα κρίσιμα προβλήματα του μουσουλμανικού κόσμου;
Γιατί βέβαια τα πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα δεν λύνονται από την αντιπαράθεση της «νομιμοποιημένης» κρατικής «πολεμικής» τρομοκρατίας των ΗΠΑ με την τρομοκρατική δράση της Αλ Κάιντα.
Αντίθετα, η παγκόσμια ειρήνη και η ασφάλεια απαιτούν πριν απ’ όλα δικαιότερη αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου, ουσιαστική βοήθεια στις χώρες του «τρίτου» κόσμου. Απαιτούν ισχυρούς διεθνείς οργανισμούς και όχι χειραγωγούμενους από τις ΗΠΑ θεσμούς. Απαιτούν, πριν απ’ όλα, δίκαιη και ειρηνική επίλυση καίριας σπουδαιότητας προβλημάτων, όπως το παλαιστινιακό.
Όμως δυστυχώς καμία ουσιαστική πρόοδος δεν υπάρχει σε όλα αυτά τα κρίσιμα, παγκοσμίου χαρακτήρα, προβλήματα. Η «τρομοκρατία» αποτελεί σήμερα τον ιδεολογικό «μανδύα» της παγκόσμιας στρατηγικής των ΗΠΑ, μιας στρατηγικής στην οποία έχουν ουσιαστικά υποταγεί όλοι οι ευρωπαίοι ηγέτες. Το «χτύπημα» στο Λονδίνο έδωσε την ευκαιρία στον Μπους να επισημάνει την «ορθότητα» της στρατηγικής αυτής και την ανάγκη «ενίσχυσής» της.
Κι αυτή η στρατηγική αποβλέπει σε πολλαπλούς στόχους. Επιβάλλει την πολιτική της ηγεμονία στην Ευρώπη, «νομιμοποιεί» τις επεμβάσεις της στη Μ. Ανατολή και εντάσσει ολόκληρο τον δυτικό κόσμο σε ένα σύστημα «δικαίου» που περιστέλλει τα ατομικά δικαιώματα, καταργεί την «ιδιωτικότητα» της προσωπικής ζωής των πολιτών, οικοδομεί ένα παγκόσμιο δίκτυο παρακολούθησης της πολιτικής δραστηριότητας ατόμων και φορέων.
Τί αξία έχουν άλλωστε, σύμφωνα με τη λογική αυτή, τα πολιτικά, ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα, μπροστά στον κίνδυνο της τρομοκρατίας. Το δίλημμα είναι αυτονόητο: Ή με τον Μπους ή με τον Μπιν Λάντεν!
Η απάντηση είναι βέβαια προφανής: Με κανέναν από τους δύο. Γιατί, με τον τρόπο τους, συνιστούν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Της κατάργησης της ανθρωπιάς και των αξιών του πολιτισμού μας.
Γιατί όταν οι αξίες αυτές αγνοούνται τότε ο φανατισμός, η επιδίωξη της απόλυτης κυριαρχίας, η επιβολή της βούλησης μέσω των πολέμων και των τρομοκρατικών εγκλημάτων προσλαμβάνουν διαφορετικές μορφές αλλά έχουν πάντα το ίδιο περιεχόμενο: την περιφρόνηση στον Άνθρωπο.
Και όπως προσφυώς επισήμανε ο Κ. Γεωργουσόπουλος («ΤΑ ΝΕΑ» – 22/9/2001) υπάρχουν πολλών ειδών «φονταμενταλισμοί»: «Υπάρχει ορθολογιστικός, αποικιοκρατικός, θρησκευτικός, χρηματιστηριακός, αλλά και πλανηταρχικός φονταμενταλισμός».