Οι ευφυείς εξ επαρχίας νέοι…
Η «αριστοκρατία» του Κινήματος αποδέχεται μεν τις «καλές υπηρεσίες» του, αλλά ουδόλως συντρέχει να τον συμπεριλάβει στους κόλπους της. Τα αυστηρά «ταξικά» κριτήρια δεν επιτρέπουν στους «αρίστους» του Σοσιαλισμού α λά Γκρέκα, που «έχουν συνήθως πιο άμεσα και πιο έκδηλα συμφέροντα και που αδικούν συχνότερα απ’ ό,τι έχει την ευκαιρία ο δήμος ν’ αδικήσει», να συμπεριφερθούν ως επιτάσσουν οι αρχές της σοσιαλιστικής ισότητας…
Η «αριστοκρατία» του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος, αν και κληρονομικής υφής, αδυνατεί να παρακάμψει το «λίμπρο ντόρο» της Χαριλάου Τρικούπη, «προσβλέπει μεν στους εξ επαρχίας ευφυείς νέους» και τον δυναμισμό τους, αλλά επ’ ουδενί τρόπω τούς συγκαταλέγει στις «δεξαμενές σκέψης» του Κινήματος!
Γνωρίζει ότι η ενθάρρυνση των «εξ επαρχίας ευφυών νέων», κατά το σύνηθες, τους οδηγεί «εις οδόν ιδίαν διά της πολιτείας». Το «δείγμα Τσοβόλα», του «γιου του αλογοσούρτη» από τους Μελισσουργούς της Άρτας, «ουκ εά καθεύδειν» τους «αρίστους» του Σοσιαλισμού!
Βαδίζοντας «οδόν ιδίαν διά της πολιτείας» οι «ευφυείς εξ επαρχίας νέοι» είναι βέβαιον ότι δεν ταυτίζονται ούτε βεβαίως με τους «αρίστους» του Κινήματος, ούτε είναι βέβαιος ο έλεγχός τους από τους διαμορφωτές του «λίμπρο ντόρο» του Κινήματος, γραφειοκράτες και «διαμορφωτές» της κοινής γνώμης!
Το περίεργο είναι ότι «οι ευφυείς εξ επαρχίας νέοι» αγνοούν ή επιθυμούν να αγνοούν ότι στα πολιτικά κόμματα, μηδέ των σοσιαλιστικών α λά Γκρέκα, «τον κύριο τόνο δεν τον δίνει ποτέ ο πιο ελεύθερος, ο πιο υπερήφανος, ο πιο αληθινός. Δεν τον δίνει ούτε ο πιο ισχυρός -ισχυρός ως ελεύθερη συνείδηση- ηγέτης. Όσο είναι μάλιστα ο ηγέτης -εξαιρούνται οι «ηγέτες Μύστες»- ηθικά ισχυρότερος τόσο περισσότερο είναι «έρημος». Το χρώμα το δίνει η ταυτισμένη με τους «αρίστους» πολυπληθής κομματική γραφειοκρατία, οι ηθικά και πνευματικά φτωχότεροι, οι φανατικοί!
«Άριστοι» και «πολυπληθής κομματική γραφειοκρατία» είναι «καταστάσεις» αλληλοεξαρτώμενες. Η ύπαρξη των μεν προϋποθέτει την παρουσία των δε…
Η κοινή γνώμη κατ’ αυτάς διερωτάται αν υπάρχουν στην εποχή μας άνθρωποι, πολιτικοί, οι οποίοι και να δύνανται να βαδίζουν «οδόν ιδίαν διά της πολιτείας». Ο συνωστισμός στην «κομματική αγορά» είναι τώρα μεγάλος, φοβερός. Είναι τόσο μεγάλος ο συνωστισμός των «ανθυποτίποτα», που δύσκολα μπορεί ν’ ανοίξει δικό του δρόμο ο επιζητών «οδόν ιδίαν…»!
Είναι αμφίβολο δε αν ο Γ. Φλωρίδης επιζητεί αληθώς και ουχί για θήρευση των εντυπώσεων της στιγμής «οδόν ιδίαν διά της πολιτείας» και είναι διατεθειμένος, στη δυσμενέστερη των περιπτώσεων, να καταστεί «φυγάς θεόθεν και αλήτης»…
Προσφάτως μάλιστα φιλόσοφος της πολιτικής εκφράζει την απαισιοδοξία του αν μπορεί και πόσο καιρό θα ανθέξει όποιος θέλει πραγματικά ν’ ανοίξει «ιδίαν οδόν διά της πολιτείας».
Όσο πάει -παρατηρεί ο φιλόσοφος της πολιτικής- χάνεται το είδος αυτό του ανθρώπου. «Μπορεί να ξαναγεννηθεί. Αλλά τώρα -στις μέρες μου- χάνεται. Και ότι όσο πάει χάνεται και ο τόπος που προσφέρεται σε όποιον θα ‘θελε ν’ ανοίξει ”ιδίαν οδόν διά της πολιτείας”…».
Το ελληνικό κομματικό σύστημα παύει κάθε ημέρα και περισσότερο να είναι έδαφος που προσφέρεται για «ιδίαν οδόν διά της πολιτείας», ακόμη και στην περίπτωση των «ευφυών εξ επαρχίας νέων». Με την προβολή-πρόφαση «ιδεολογικών παραμέτρων», οι «ευφυείς νέοι» εγκλωβίζονται, χρησιμοποιούνται από το «σύστημα», ενώ οι ίδιοι βρίσκονται σε πλήρη αδυναμία να ανοίξουν «ίδιον δρόμον…». Απλώς χρησιμοποιούν προς τα πίσω τις δικές τους «ιδεολογικές παραστάσεις» προς εντυπωσιθηρία και πρόσκαιρη απόσπαση των φώτων της δημοσιότητας στο πρόσωπό τους!
Οι ανταγωνισμοί «στα κομματικά τ’ αλώνια» δεν είναι άσχετοι και με «ιδέες» που μεταπλάθονται και σε μορφή συνθημάτων. Και βεβαίως τα συνθήματα αυτά ρίχνονται στην πολιτική αγορά για να προκαλέσουν ομαδικές διεγέρσεις και ψυχώσεις… Αυτά, όμως, έχουν σχέση με ό,τι αποκαλείται και σήμερα «ιδεολογία»; Έστω και οι «ευφυείς εξ επαρχίας νέοι», εν οις και ο Γ. Φλωρίδης, κατά το προηγούμενο του Γάλλου ποιητή των χρόνων της Γαλλικής Επανάστασης, Αντρέ Σενιέ, θεωρούν τις ιδεολογίες «υπερβολή της αλήθειας» και την υπερβολή της αλήθειας «ψέμα»!