Κουρελόχαρτα οι αμερικανικοί σχεδιασμοί για το Ιράν
Η τεράστια πολιτική σημασία της επιτυχίας του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, ο οποίος συγκέντρωσε πάνω από 17 εκατ. ψήφους, έναντι 10 εκατ. που κέρδισε ο αντίπαλός του Αλί Ακμπάρ Χασεμί Ραφσαντζανί, στον τελευταίο γύρο των προεδρικών εκλογών μπορεί να αποκαλυφθεί προσεγγίζοντας το πολιτικό προφίλ του κάθε υποψηφίου.
Οι διαφορές μεταξύ τους είναι εντυπωσιακές, μαρτυρώντας όχι μόνο τις σχιζοφρενικές αντιφάσεις του ισλαμικού και θεοκρατικού κατά τα άλλα καθεστώτος του Ιράν, όπως και τις συγκρούσεις που συντελούνται στο εσωτερικό του, αλλά και, πολύ πιο εμφατικά, ότι στις υποψηφιότητες αυτές αναμετρήθηκαν δύο ολότελα ανταγωνιστικές πολιτικές και κοινωνικές τάσεις.
Το «λαμόγιο» του Ιράν
«Ο Ραφσαντζανί γεννήθηκε σε μια εύπορη οικογένεια γαιοκτημόνων, που είχαν στην ιδιοκτησία τους καλλιέργειες φιστικιού», έγραφε η νεοσυντηρητική «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, πιστό όργανο του Μπους. Και συνέχιζε: «Από το 1979, οπότε έγινε η Ισλαμική Επανάσταση, ο Ραφσαντζανί διετέλεσε εκπρόσωπος του Κοινοβουλίου για εννέα χρόνια. Διαδραμάτισε έναν κομβικό ρόλο στις μυστικές διαπραγματεύσεις με την Ουάσινγκτον στα μέσα της δεκαετίας του 1980 για να ελευθερωθούν οι αμερικανοί όμηροι στον Λίβανο, με αντάλλαγμα την προσφορά όπλων, και συνέβαλε να πεισθεί ο Αγιατολάχ Χομεϊνί να υπογράψει την κατάπαυση του πυρός που τερμάτισε τον πόλεμο Ιράν-Ιράκ το 1988. Ο Ραφσαντζανί μετά τον θάνατο του Χομεϊνί έγινε Πρόεδρος για δύο συνεχόμενες θητείες […] Ο Ραφσαντζανί προκάλεσε την ιδιωτικοποίηση της οικονομίας του Ιράν και ενθάρρυνε τις ξένες επενδύσεις. Η οικογένειά του κατέχει μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες εισαγωγής φιστικιού και, σύμφωνα με αρκετούς δυτικούς διπλωμάτες, μέλη της οικογένειάς του έχουν μετοχές σε πολλές επενδυτικές συμφωνίες που τρέχουν στο Ιράν. Πέρα από τις επιχειρήσεις φιστικιού, οι πηγές απ’ όπου προέρχεται ο πλούτος του παραμένουν ασαφείς, ενώ υπάρχουν φήμες που τον φέρουν να συμμετέχει σε οτιδήποτε: από αυτοκινητοβιομηχανίες μέχρι πετρελαϊκές εταιρείες […] Την τελευταία εβδομάδα ο Ραφσαντζανί προσκάλεσε στο γραφείο του μια ομάδα ιδιωτών επενδυτών […] και τους υποσχέθηκε πως θα ιδιωτικοποιήσει τους περισσότερους κυβερνητικούς τομείς και θα βελτιώσει τις σχέσεις με τη Δύση. “Ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να λειτουργήσει ως το καλύτερο λόμπι για τη βελτίωση των σχέσεών μας με τη Δύση”, είπε ο Ραφσαντζανί προς το πλήθος», σύμφωνα με τη «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ».
Στις προεδρικές εκλογές, λοιπόν, του Ιράν συνετρίβη το σύμβολο του άκρατου φιλοαμερικανισμού, της διαπλοκής, του παράνομου πλουτισμού και της πιο προκλητικής διαφθοράς! Αυτές ακριβώς τις αξίες συμπύκνωνε ο Ραφσαντζανί.
Στην αντίπερα όχθη, ο νικητής των εκλογών Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ συμπυκνώνει τόσο καθαρά τα συμφέροντα και την πορεία του πιο «πληβειακού» κομματιού του Ιράν, ώστε η «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» της Δευτέρας 27 Ιουνίου ανέφερε πως στους πυκνοκατοικημένους φτωχομαχαλάδες της νότιας Τεχεράνης είναι γνωστός ως «Ισλαμιστής Ρομπέν των Δασών»! Ο νέος Πρόεδρος του Ιράν είναι γιος σιδηρουργού. Γεννήθηκε στην επαρχία του Ιράν και μεγάλωσε στα περίχωρα της Τεχεράνης, όπου μετανάστευσε ο πατέρας του για να εργαστεί. Η μεγαλειώδης επανάσταση που ανέτρεψε τον σάχη τον βρίσκει φοιτητή. Στη συνέχεια αναδεικνύεται στην ηγεσία των «Φρουρών της Επανάστασης», που εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να είναι οι θεματοφύλακες της επαναστατικής παράδοσης, συμμετείχε στον στενό πυρήνα των μαχητών που οργάνωσαν την κατάληψη της πρεσβείας των ΗΠΑ επί 444 ημέρες, εξευτελίζοντας όσο κανένας άλλος την αμερικανική παντοδυναμία, ενώ στον πόλεμο με το Ιράκ πήρε μέρος, όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του, σε επιχειρήσεις δολιοφθοράς βαθιά μέσα στο έδαφος του Ιράκ. Τα τελευταία χρόνια διετέλεσε τρεις φορές διοικητής επαρχίας, και δύο χρόνια μόλις πριν, το 2003, ανέλαβε δήμαρχος της Τεχεράνης. Η θητεία του στον δημαρχιακό θώκο της ιρανικής πρωτεύουσας εκτινάσσει τη δημοτικότητά του.
«Ισλαμιστής Ρομπέν των Δασών»
Ολόκληρη η προεκλογική του εκστρατεία στηρίχτηκε σε δύο θέματα: στην αντιμετώπιση της φτώχειας και της ανεργίας, που πλήττει το 12% των Ιρανών, μέσω της αναδιανομής του συσσωρευμένου κοινωνικού πλούτου, και στην καταπολέμηση της διαφθοράς. Από αυτό το σημείο ξεκινούν οι αστειότητες. Γιατί, παρ’ ότι δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ικανότητα για να προβλέψει κανείς την επιρροή που ασκούν αυτά τα αιτήματα, και από τη στιγμή μάλιστα που προβάλλονται από μια φυσιογνωμία πέρα για πέρα άμεμπτη, τα ασκητικά χαρακτηριστικά της οποίας εντυπώνονται στον νου ακόμη και σε όποιον αντικρίσει τη φωτογραφία του για πρώτη φορά, σύσσωμος ο δυτικός Τύπος αναδεικνύει ως μέγα διακύβευμα των εκλογών τη… μαντίλα. Αναγορεύει σημαντικότερο θέμα αντιπαράθεσης τον συντηρητισμό των μουλάδων, εκθειάζοντας τα μέτρα φιλελευθεροποίησης των μεταρρυθμιστών (και αποκρύπτοντας ταυτόχρονα ότι είναι ταυτισμένα με τις ταξικές ανισότητες και τη φτώχεια), με αποτέλεσμα να ποντάρει όλα του τα λεφτά στον Ραφσαντζανί, προεξοφλώντας την επιτυχία του και, από την επομένη, την επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων! Και αμέσως μετά όλοι μένουν κόκαλο, αδυνατώντας να ερμηνεύσουν τον θρίαμβο του Αχμαντινετζάντ. Και πολύ περισσότερο αρνούνται να πιστέψουν πως τελικά οι μουλάδες που κρυφοκοίταζαν προς τη Δύση δεν ξεπεράστηκαν από έναν Αγιατολάχ ή ιμάμη που θα τηρεί το ισλαμικό «ντρες κόουντ» και θα είναι πιστό αντίγραφο του αφγανού μουλά Ομάρ, αλλά από έναν «Φρουρό της Επανάστασης», με διδακτορικό από Πολυτεχνείο, που ανεβαίνει στα απορριμματοφόρα βοηθώντας τους εργάτες στην αποκομιδή των σκουπιδιών σε όλη τη διάρκεια της βάρδιας και διακρίνεται για το χιούμορ του.
Ακόμη και αυτά όμως τα χαρακτηριστικά μέτρησαν πολύ λιγότερο στη συνείδηση των Ιρανών σε σχέση με το κορυφαίο ζήτημα για όλη τη Μέση Ανατολή, που είναι οι σχέσεις με τις ΗΠΑ. Οι πρωτοφανείς αγριότητες των αμερικανών εισβολέων στο Ιράκ, ο ασύλληπτος φόρος αίματος που πληρώνουν οι Ιρακινοί για την αξιοπρέπειά τους και, πολύ περισσότερο, τα σχέδια του Πενταγώνου που προβλέπουν τον έλεγχο ολόκληρης της Μέσης Ανατολής, μηδέ εξαιρουμένου του Ιράν, επέδρασαν καθοριστικά ώστε η πλειοψηφία των Ιρανών να εκλέξει έναν «Φρουρό της Επανάστασης» και να μαυρίσει τον «Φρουρό της Αμερικανοκρατίας και των Ιδιωτικοποιήσεων».
Η βούληση του ιρανικού λαού όμως οδήγησε σε οριστικό «ναυάγιο» τα σχέδια του Πενταγώνου για το Ιράν, που προέκριναν τις σταδιακές μεταρρυθμίσεις -με τον Ραφσαντζανί σε ρόλο Γκορμπατσόφ. Με τον Αχμαντινετζάντ όμως στην προεδρία του Ιράν και τον συνακόλουθο έλεγχο των «Φρουρών της Επανάστασης» σε όλους τους κρατικούς θεσμούς, δεν μπορεί να προχωρήσει κανένα σχέδιο νεοφιλελεύθερης μεταρρύθμισης. Βίαια λαϊκά ξεσπάσματα, όπως αυτά που συνέβησαν πρόσφατα, ματαιώνοντας τελικά την παράδοση του μάνατζμεντ του αεροδρομίου της Τεχεράνης σε ξένους επενδυτές και της κινητής τηλεφωνίας σε τουρκικό κονσόρτσιουμ, θα ενταθούν. Το δήλωσε απερίφραστα ο Αχμαντινετζάντ κατά τη διάρκεια της πρώτης συνέντευξης που παραχώρησε στα Μέσα, δύο ημέρες μετά την εκλογή του: «Σε όλα τα πεδία, περιλαμβανομένης της πετρελαϊκής βιομηχανίας, θα δοθεί προτεραιότητα στους τοπικούς επενδυτές». Εξίσου κάθετος ήταν και σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με τις ΗΠΑ: «Το έθνος μας», δήλωσε, «συνεχίζει τον δρόμο της προόδου και σε αυτόν τον δρόμο δεν έχει καμία σοβαρή ανάγκη από τις Ηνωμένες Πολιτείες».
Καμία συνδιαλλαγή
Το σημαντικότερο όμως στοιχείο αφορούσε τη δήλωση του νέου Προέδρου ότι θα συνεχιστεί το πρόγραμμα δημιουργίας πυρηνικού εργοστασίου: «Η πυρηνική ενέργεια έρχεται ως αποτέλεσμα της ανάπτυξης των επιστημών από τον ιρανικό λαό και κανείς δεν μπορεί να μπλοκάρει τον δρόμο στην επιστημονική ανάπτυξη ενός έθνους», ήταν τα λόγια του!
Με βάση αυτά, είναι προφανές πως ο νέος Πρόεδρος του Ιράν έμαθε από τα παθήματα του Σαντάμ και δεν πρόκειται να ακολουθήσει τη γραμμή της συνδιαλλαγής με τους Δυτικούς, ισχυριζόμενος και αυτός με τη σειρά του ότι δεν έχει να κρύψει τίποτε από τις επιθεωρήσεις στο πρόγραμμα ανέγερσης πυρηνικού εργοστασίου, ώστε να κερδίσει χρόνο και να κατευνάσει τους Δυτικούς.
Συμπέρασμα αυταπόδεικτο πλέον, μια και αποδείχτηκε ότι οι έλεγχοι των επιθεωρητών δεν αποτρέπουν, αλλά στρώνουν τελικά τον δρόμο για τη στρατιωτική επέμβαση, αφού ως μοναδική αποστολή έχουν να στρατολογήσουν πράκτορες και να βεβαιώσουν το Πεντάγωνο ότι δεν υπάρχουν πυρηνικά -συνεπώς δεν κινδυνεύουν τα στρατεύματα που θα προελαύνουν. Στο φόντο των παραπάνω υπερήφανων και μαχητικών δηλώσεων είναι εμφανές ότι η Ουάσινγκτον δεν μπορεί να περιμένει καμία συνεργασία με τον νέο Πρόεδρο του Ιράν, οπότε μετατρέπονται σε κουρελόχαρτα όλες οι μέχρι σήμερα στρατηγικές της. Πρέπει να τονίσουμε, για να αναδείξουμε και τα νέα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι ΗΠΑ, ότι η στρατηγική των σταδιακών μεταρρυθμίσεων προκρίθηκε κατά ένα μεγάλο μέρος επειδή η άλλη στρατηγική, η εισβολή στο Ιράν, λόγω της φυσιολογίας του εδάφους του, του μεγάλου πληθυσμού, αλλά και του οπλισμού που διαθέτει, ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Και τώρα, τι; είναι το ερώτημα που με βεβαιότητα πλανάται πάνω από την Ουάσινγκτον.
Η γραμμή των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, λοιπόν, δέχεται συντριπτικά πλήγματα, για τον ίδιο ακριβώς λόγο για τον οποίο ηττήθηκε πρόσφατα στη Βενεζουέλα του Τσάβες και στη Βολιβία των εξεγερμένων που ζητούν εθνικοποιήσεις των ξένων βιομηχανιών, για τον ίδιο λόγο που το Ευρωσύνταγμα μετατράπηκε σε… άταφο νεκρό μετά τα «Όχι» των Γάλλων και των Ολλανδών -επειδή αυτά τα σχέδια που καταστρώνονται από αργυρώνητα θινκ τανκ στο Πεντάγωνο και στις Βρυξέλλες έχουν ένα ελάττωμα: Προϋποθέτουν λαούς που δεν σκέφτονται, κοινωνίες που δεν αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους.