Ας πέσουμε μήπως και αναστηθούμε;

Η Ιστορία, «ψύχραιμος παρατηρητής των γεγονότων», ταυτίζει την έννοια «ύστερη περίοδος» με μια εποχή βραδείας ή ραγδαίας παρακμής. Καταγράφει την απουσία «ηγετικών προσωπικοτήτων» της δυναμικής, ενεργού, ανιδιοτελούς και υψηλόφρονος δράσης!

Και, βεβαίως, ουδαμού αποτυπώνονται, κατά την «ύστερη περίοδο» στην πορεία ενός λαού, ενός Έθνους, λόγοι και δυναμική, των οποίων η συνήχηση πλανάται σ’ αυτόν τον «Ναό της Δημοκρατίας» και αποτελεί το μέτρο σύγκρισης του «χθες της ανάτασης» και του «σήμερα της παρακμής»:

– «…Και όμως η αισιοδοξία δεν με απολείπει… Το Έθνος γνωρίζει ότι ουδέποτε υπεσχέθην εις αυτό ανέφικτα πράγματα. Το Έθνος γνωρίζει ότι ουδέποτε υπήρξα κατώτερος των προς αυτό επαγγελιών μου… Θα παραδώσωμεν εις τα τέκνα μας Ελλάδα οποίαν ωνειρεύθησαν αι παρελθούσαι γενεαί, των οποίων δεν ημπορούμεν να δειχθώμεν ανάξιοι κληρονόμοι…».

Η «ύστερη περίοδος», εκτός της γονιμοποιού επίδρασης στον ποιητικό λόγο (παράδειγμα ο Μέγας Αλεξανδρινός, που αποτυπώνει στις ποιητικές συλλήψεις του το μέγεθος και την «ποιότητα» της παρακμής της «ύστερης Ελληνιστικής περιόδου»), σε όλα τα άλλα επίπεδα της κοινωνικής δράσης σημειώνει υπομηδενικά ρεκόρ!

Στερείται «ιστορικής μνήμης» και αποποιείται ακόμη και τη διάθεση να φρονηματισθεί από το παρελθόν, τα λάθη και τα επιτεύγματά του. Η «καθεστηκυία τάξη», οι γόνοι του «κλαμπ των 343 Οικογενειών», όπως διατείνονται, και εν πολλοίς αυτό είναι πραγματικότητα, κυβερνούν, από συστάσεώς του, το δύσμοιρο αυτό νεοελληνικό κράτος, περιφέρουν την ανία τους στα καφέ και στα μπαρ «πολυτελείας» της Πλατείας της Φιλικής Εταιρείας (Τι σχήμα οξύμωρον!) και, κατά την έκφραση ενός κατά συνήθεια «εικονοκλάστη», μέλους του «κλαμπ», του Θεόδωρου Πάγκαλου του νεότερου, «από καιρού εις καιρόν, λέμε και καμιά μ… α να περνάει ο χρόνος»!

Η «ιστορική μνήμη» και η «ύστερη περίοδος» είναι σχεδόν δύο αντιτιθέμενες έννοιες… Η πρώτη, ως γνωστόν, «διδάσκει να αποφεύγονται τα λάθη του παρελθόντος, φωτίζει την πορεία που ακολούθησε ένας λαός και, το κυριότερο, διευκολύνει την κατανόηση του παρόντος με βάση τη γνώση του παρελθόντος και επισημαίνει γεγονότα τυπικά και επαναλαμβανόμενα μέσα στη διαδρομή του συγκεκριμένου λαού».

Στην «ύστερη περίοδο» προσιδιάζει η «ιστορική λήθη», η παραγνώριση δηλαδή τάσεων, σκέψεων, καταστάσεων του παρελθόντος, των οποίων η συνειδητοποίηση θα οδηγούσε στη βασανιστική επεξεργασία τους και στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων. Και βεβαίως στην αναπροσαρμογή, στον πολιτικό συγχρονισμό. Στη νέα, δηλαδή, ανάγνωση των οικονομικών, πολιτιστικών και κοινωνικών συνθηκών και κατ’ επέκτασιν στην προσαρμογή της ενασκούμενης εξουσίας στις ανάγκες της κάθε εποχής.

Το Κοινοβούλιο, χώρος προοριζόμενος για Δημιουργικό Διάλογο, διακίνηση ιδεών και προτάσεων, που δέον να έχουν αποκλειστικό και μόνο στόχο την πνευματική και υλική ευημερία των πολιτών, κατά την «ύστερη περίοδο» παρουσιάζει τη θέα χώρου κενολογιών, προσωπικών αντιδικιών και αλληλοκατηγοριών της μίας προς την άλλη ηγετική κομματική μερίδα, «εξυπηρέτησης και νομοθετικών διευκολύνσεων αλλότριων συμφερόντων»!

Ο Ζωοποιός λόγος, το «λάλον ύδωρ», της Αριστεράς, ο οποίος κατά το παρελθόν ανάγκαζε τα «κόμματα εξουσίας» σε βήματα κοινωνικής προόδου, έχει περιέλθει σε μέγιστη πενία. Ηχεί «ξύλινος», μετατρέπεται σε διαρκή άρνηση. Είναι μανιχαϊστικός και δεν αντικρίζει πέραν του «λευκού και του μαύρου» τις άλλες αποχρώσεις της ίριδας!
Η «ύστερη περίοδος», ή κατά την έκφραση του Βίκτωρος Ουγκώ η «εποχή των Μικρών», αδυνατεί να διεισδύσει στην πολυπλοκότητα των κοινωνικών εξελίξεων και δεν πιέζει τη σκέψη να εκσυγχρονισθεί με τις απαιτήσεις των καιρών.

Την «ύστερη περίοδο», η ανασφάλεια κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα και μαραζώνει στην ανεργία τα όνειρα της νέας γενιάς. Το 25% των νέων ανθρώπων δεν βρίσκει χώρο να διοχετεύσει τη δημιουργική ζωτικότητά του. Οι πόρτες παραμένουν ερμητικά κλειστές για τους άξιους! Κυριαρχούν τιποτόφρονες και σπουδαρχίδες των κομματικών προθαλάμων!..
-«Ερρέτω η αξιοκρατία…»!

Και κατά την απαισιόδοξη έκφραση των αναρχικών των τοίχων της Μονμάρτρης στον Μάη του ’68: «Σ’ αυτήν τη ζωή δεν είναι δύσκολο να πεθάνεις, είναι δύσκολο να ζήσεις…».

Από τις χιλιάδες των σελίδων των πρακτικών των συζητήσεων της Βουλής απουσιάζει η σύνθετη σκέψη και η διαγραφή εκείνου που η κάθε εποχή χαρακτηρίζει «πολιτικό συγχρονισμό». Δηλαδή, η έγκαιρη διάγνωση των επερχόμενων οικονομικών αλλαγών και αλλαγών στους κοινωνικούς όρους, ώστε να μετακινηθεί η κοινωνία, όπως παρατηρούν οι έλληνες πρωτοπόροι μελετητές των κοινωνικών εξελίξεων, προς μία ανώτερη και πλουσιότερη κατεύθυνση.

Το ερώτημα παραμένει: Η «ύστερη μεταπολιτευτική περίοδος» είναι, άραγε, η περίοδος μιας επώδυνης κύησης, που προοιωνίζεται τη γέννηση νέων, ανώτερων και πολυπλοκότερων όρων ζωής, ή η πιστοποίηση της ποιητικής επιταγής: «Ας πέσουμε μήπως κι αναστηθούμε»;