Το σχέδιο Καραμανλή

Η πολιτική δυναμική της κυβέρνησης Καραμανλή στον τομέα των διαρθρωτικών αλλαγών αντιμετωπίστηκε από το ΠΑΣΟΚ απαξιωτικά, οι κυβερνητικές ρυθμίσεις θεωρήθηκαν «αποσπασματικές» και κατηγορήθηκαν, γιατί «δεν εντάσσονται σε έναν μακροπρόθεσμο πολιτικό σχεδιασμό». Κι όμως, μια προσεκτική ανάλυση των δεδομένων της πολιτικής συγκυρίας φανερώνει ότι ο πρωθυπουργός κινείται στο πλαίσιο ενός συγκεκριμένου πολιτικού σχεδιασμού, με ορίζοντα το εκλογικό έτος του 2008.

Μάλιστα, η κρατούσα κατάσταση ήδη επικοινωνιακά έχει πετύχει μια πρώτη νίκη, αφού άνοιξε σε σύντομο χρονικό διάστημα μια σειρά μετώπων, χωρίς να προκαλέσει «ανταρσία» των κοινωνικών δυνάμεων.

• Σε πρώτη φάση, η κρατούσα κατάσταση διαμόρφωσε ένα «φοβικό περιβάλλον», όπου τα «κεκτημένα» έπαψαν να είναι αυτονόητες κατακτήσεις. Η κοινή γνώμη βομβαρδίστηκε με κακές ειδήσεις και σχεδόν παθητικοποιήθηκε. Η «ισχυρή οικονομία» τέθηκε υπό αμφισβήτηση, οι εργασιακές θέσεις επίσης, ακολούθησε η μονιμότητα στις ΔΕΚΟ, τα ασφαλιστικά κεκτημένα και, τέλος, οι εργασιακές σχέσεις.
Ταυτόχρονα, η κρατούσα κατάσταση μπόρεσε να κατακερματίσει τους εργαζομένους σε προνομιούχους και μη, απονευρώνοντας έτσι τις κοινωνικές αντιδράσεις, ενώ τα ανοίγματα του κ. Καραμανλή στον χώρο της Αριστεράς απέτρεψαν τη δημιουργία ενός κοινωνικοπολιτικού μετώπου κατά των διαρθρωτικών αλλαγών. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση κατάφερε να περάσει στην κοινή γνώμη τις ανατροπές ως αναγκαίο κακό.

• Ο κ. Καραμανλής αξιοποίησε τα μέγιστα το πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον για να προωθήσει τα σχέδιά του. Η επίθεση φιλίας στην Αριστερά και η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ να εμφανίσει ένα έτοιμο σχέδιο διακυβέρνησης στέρησαν τη δυνατότητα της εναλλακτικής λύσης από το κοινωνικό σώμα, με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις των θιγομένων να είναι αμυντικές και αποσπασματικές.
Τώρα ο πρωθυπουργός σχεδόν ανεμπόδιστα θα ανοίξει και θα κλείσει όλα τα μέτωπα μέχρι το φθινόπωρο, θα επιχειρήσει να απορροφήσει το πολιτικό κόστος των ανατροπών το 2006 ή το πολύ έως τις αρχές του 2007 και κατόπιν να αντεπιτεθεί καλλιεργώντας «νέες προσδοκίες» στο εκλογικό σώμα. Βέβαια, τα πάντα θα εξαρτηθούν από τους καρπούς που θα αποδώσουν οι διαρθρωτικές αλλαγές, γιατί εάν δεν φέρουν ανάπτυξη και νέα ελπίδα ο πρωθυπουργός θα χάσει το στοίχημα.

ΥΓ.: Άρα ο πρωθυπουργός έχει πολιτικό και επικοινωνιακό σχεδιασμό. Απομένει προς κρίση η αποτελεσματικότητα των διαρθρωτικών αλλαγών τόσο στην Οικονομία όσο και στα οικονομικά των νοικοκυριών.