Πολιτικό πόκερ των μεγάλων στις πλάτες των λαών της ΕΕ

«Η Ευρώπη με κομμένη την ανάσα. Πανικός στη Σύνοδο Κορυφής. Στις Βρυξέλλες οι ”25” απέτυχαν να κρύψουν τη σύγχυσή τους, μετά τους σεισμούς που προκάλεσαν το γαλλικό και το ολλανδικό ”όχι” στο Ευρωσύνταγμα», έγραφε χαρακτηριστικά το γαλλικό περιοδικό «Εξπρές». Όσο για την τύχη αυτού του απαράδεκτου, ατλαντικού και νεοφιλελεύθερου κειμένου, «το Ευρωσύνταγμα έχει πέσει σε πρακτικά μη αναστρέψιμο κώμα», όπως πολύ γλαφυρά σημείωνε η ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς». Οι ηγέτες των «25» προτίμησαν την τακτική της στρουθοκαμήλου και του αντιπερισπασμού. Πρώτο τους μέλημα στη σύνοδο ήταν να μη συζητήσουν καθόλου το θέμα του Ευρωσυντάγματος και να διακηρύξουν ότι θα το συζητήσουν μετά από έναν… χρόνο!

Παράλληλα έσπευσαν να αναβάλουν επ’ αόριστον οποιαδήποτε επαφή με τη λαϊκή βούληση -ήδη ακύρωσαν τα προγραμματισμένα δημοψηφίσματα στην Πολωνία, τη Δανία, την Τσεχία, τη Βρετανία, την Ιρλανδία…

Το δεύτερο που έκαναν ήταν ένα χοντρό παιχνίδι αντιπερισπασμού με τον προϋπολογισμό, ώστε αντί να συζητούν για τα «όχι» των λαών, να τσακώνονται για τα λεφτά, απειλώντας έμμεσα τον κόσμο ότι αν δεν συμπαρασταθεί στην κυβέρνησή του, η χώρα θα απειληθεί με οικονομική δυστυχία, γιατί η ΕΕ δεν θα της δώσει κονδύλια!

Τεχνητή όξυνση

Δεν ισχυρίζεται κανείς ότι ο προϋπολογισμός της ΕΕ είναι κάτι ασήμαντο. Κάθε άλλο. Ειδικά σε χώρες σαν την Ελλάδα δεν είναι καθόλου αμελητέα υπόθεση αν θα πάρει 5 ή 10 δισεκατομμύρια ευρώ, δηλαδή ενάμισι ή τριάμισι τρισεκατομμύρια δραχμές παραπάνω σε μία επταετία. Όμως η όξυνση που παρουσιάστηκε ξαφνικά στο θέμα αυτό ήταν εντελώς τεχνητή και άκαιρη.

Πριν καν βγουν τα «όχι» στη Γαλλία και την Ολλανδία, ήταν απολύτως βέβαιο ότι δεν υπήρχε περίπτωση να συμφωνήσουν στον προϋπολογισμό τώρα, σε αυτήν τη Σύνοδο Κορυφής. Πρώτα πρώτα έχουν πάνω από έναν χρόνο περιθώριο για να συμφωνήσουν με πλήρη άνεση, αφού μέχρι το 2007 τα λεφτά τρέχουν βάσει των αποφάσεων για το Γ’΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, το τρίτο «πακέτο».

Δεύτερον, ξαφνικά όλοι εμφανίστηκαν με εξτρεμιστικές θέσεις, πολύ πιο σκληρές απ’ αυτές που εμφανίζουν συνήθως. Η στάση του Μπλερ, για παράδειγμα, που ζήτησε να συζητηθεί από την αρχή η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ), με στόχο να καταργηθεί (!), είναι εντελώς παράλογη και προκλητική. Ανεξάρτητα από το περιεχόμενο των ισχυρισμών του, μόλις το 2002 είχε συμφωνήσει κατηγορηματικά και ο ίδιος, μαζί με όλους τους υπόλοιπους ηγέτες της ΕΕ, ομόφωνα, ότι η ΚΑΠ θα παραμείνει αναλλοίωτη μέχρι το 2013!

Το παιχνίδι του Μπλερ

Όταν λοιπόν ο Μπλερ άνοιγε το θέμα, ήξερε ότι δεν υπήρχε ούτε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να δεχθεί κανείς την κατάργηση της ΚΑΠ. Πολύ περισσότερο δεν υπήρχε περίπτωση να δεχθεί κάτι τέτοιο ο γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ, ο οποίος «παίζει τα ρέστα» του στο εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι της Γαλλίας: Θέλει πάση θυσία να εμφανιστεί ως υπερασπιστής των γαλλικών συμφερόντων (στη συγκεκριμένη περίπτωση των γάλλων αγροτών) και φιλολαϊκός, ώστε να πετύχει η κυβέρνηση που συγκρότησε ο Σιράκ μετά το «όχι» στο δημοψήφισμα, με πρωθυπουργό τον Ντομινίκ ντε Βιλπέν.

Αν η κυβέρνηση πετύχει, τότε ο Σιράκ θα προωθήσει ως υποψήφιο Πρόεδρο της Δεξιάς τον ντε Βιλπέν, που είναι πιστός του, και όχι τον Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος είναι ακραίος νεοφιλελεύθερος, φιλοαμερικανός και εξτρεμιστικά φιλοϊσραηλινός (λόγω εβραϊκής καταγωγής), που θα ανατρέψει και την παραδοσιακά φιλοαραβική πολιτική της Γαλλίας.

Ο Μπλερ κάνει, λοιπόν, τον «σκληρό» και οδηγεί την ΕΕ σε μπλοκάρισμα για λόγους εσωτερικής πολιτικής στην Αγγλία, όπου όλοι θεωρούν τον Μπλερ υπ’ ατμόν και είναι βέβαιοι πως σε ένα-ενάμιση χρόνο θα έχει υποχρεωθεί να αποχωρήσει από την πρωθυπουργία, παραχωρώντας τη θέση του στον σημερινό υπουργό Οικονομικών Γκόρντον Μπράουν. Με τις «σκληράδες» αυτές ελπίζει μήπως και κατορθώσει να παρατείνει την παραμονή του στον πρωθυπουργικό θώκο λίγο παραπάνω.

Ο ανήμπορος Σρέντερ

Όποιος έχει στοιχειώδη γνώση της ιστορίας των προϋπολογισμών της ΕΟΚ και της ΕΕ γνωρίζει πως το ζήτημα κλείνει πάντα όταν η Γερμανία αποφασίσει οριστικά και αμετάκλητα πόσα λεφτά είναι διατεθειμένη να πληρώσει! Μόλις γίνει αυτό, ταχύτατα συμφωνούν όλοι και στο μοίρασμα και η υπόθεση κλείνει μέσα σε λίγες μέρες, αν όχι ώρες.

Σήμερα όμως η Γερμανία βρίσκεται σε μια ιδιόμορφη θέση, καθώς ο Σρέντερ έχει αποφασίσει να προκηρύξει πρόωρες εκλογές τον Σεπτέμβρη, τις οποίες κατά πάσα βεβαιότητα θα χάσει και θα πάψει να είναι καγκελάριος. Έτσι επειδή η Γερμανία είναι σοβαρή χώρα, την απόφαση για το πόσα θα δώσει το Βερολίνο στην ΕΕ θα την πάρει η νέα, δεξιά καγκελάριος Άγγελα Μέρκελ.

Η μόνη περίπτωση να κατέληγαν σε συμφωνία τώρα με τον Σρέντερ θα ήταν αν ο Μπλερ δεχόταν να μειωθεί η επιστροφή χρημάτων που γίνεται κάθε χρόνο στην Αγγλία εδώ και πάνω από 20 χρόνια, από το 1984. Μιλάμε για μια πραγματικά σκανδαλώδη κατάσταση, όπου το Λονδίνο έχει έκπτωση ύψους… 70% (!) στα λεφτά που έπρεπε να δίνει στην ΕΕ κάθε χρόνο. Αν ο Σρέντερ πετύχαινε, λοιπόν, να αρχίσει η διόρθωση αυτής της απαράδεκτης κατάστασης, τότε θα γύριζε στη Γερμανία θριαμβευτής. Θα αποσπούσε σίγουρα την εύνοια του γερμανικού κεφαλαίου και θα είχε την ελπίδα ότι ίσως έτσι αυξάνονταν οι μηδαμινές πιθανότητες διάσωσής του στις εκλογές.

Φυσικά, όπως ήδη αναλύσαμε, ο Μπλερ είναι σε τέτοια θέση που θα του ήταν αδύνατο να κάνει τέτοιου είδους υποχώρηση, καθώς αυτή θα προετοίμαζε την εκλογική συντριβή των Εργατικών, αν «ξεπουλούσαν» την έκπτωση που είχε αποσπάσει η Μάργκαρετ Θάτσερ στις αρχές της δεκαετίας του ’80, με την περιβόητη γραμμή της: «Θέλω πίσω τα λεφτά μου!», που έχει μείνει στην πολιτική ιστορία της Ευρώπης. Πολύ φυσιολογικά, λοιπόν, ο Μπλερ παρέμεινε αμετακίνητος στο θέμα της βρετανικής έκπτωσης.

Η Ελλάδα με τον Σιράκ

Δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη ανάλυση για να καταλάβει κανείς ότι η βρετανική θέση για αναθεώρηση της ΚΑΠ αποτελεί κίνδυνο-θάνατο για την Ελλάδα και τους έλληνες αγρότες, που θα ξεκληριστούν ολοκληρωτικά, αν περάσει κάτι τέτοιο.

Αντικειμενικά, η θέση της Αθήνας πρέπει να είναι «μέχρι θανάτου» στο πλευρό του Σιράκ. Αυτός αποτελεί τον βράχο της αντίστασης, που, αν υποχωρήσει, τίποτα πια δεν θα μπορεί να διασωθεί. Κατά παράδοξο τρόπο, όμως, η στάση του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή στη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών καθόλου δεν έπεισε ότι ακολούθησε μαχητικά μια τέτοια γραμμή.

Προκαλεί εντύπωση η παντελής απουσία, σε πολιτικό επίπεδο, επαφών
του Κ. Καραμανλή με τον Σιράκ. Ενώ ως αρχηγός της αντιπολίτευσης είχε πάει στο Παρίσι την πιο κρίσιμη ώρα της αντιπαράθεσης Γαλλίας-Αμερικής για το Ιράκ και είχε συναντήσει τον Σιράκ, τασσόμενος μάλιστα και υπέρ της συγκρότησης αυτόνομης από τις ΗΠΑ ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης, με πολύ γενναίο τρόπο, ως πρωθυπουργός ο Καραμανλής ακολουθεί εντελώς άλλη γραμμή.

Δεν αποτελεί μυστικό ότι η φιλοαμερικανική στροφή του έλληνα πρωθυπουργού έχει εκνευρίσει τους Γάλλους και τους Γερμανούς. Δεν είναι φυσικά τυχαίο ότι ενάμιση σχεδόν χρόνο μετά την άνοδό του στην πρωθυπουργία, ο Κ. Καραμανλής δεν έχει κατορθώσει να προσκληθεί στο Παρίσι! Αυτό θέλει πολύ μεγάλη προσοχή, γιατί σε επόμενη φάση η Αθήνα μπορεί να το πληρώσει πολύ ακριβά -τόσο πολιτικά όσο και κυρίως στην κατανομή κονδυλίων της ΕΕ.

Η ζημιά της διεύρυνσης

Μέχρι τώρα είχαμε καλομάθει: πάντα τελευταία στους «15», η Ελλάδα ήταν μέσα σε όλα τα λεφτά που μοίραζε η ΕΕ. Τώρα όμως μπήκαν δέκα χώρες, ουσιαστικά όλες πολύ φτωχότερες από τη δική μας. Ακόμα χειρότερα, τα αγροτικά προϊόντα αυτών των χωρών είναι ομοειδή κυρίως με τα προϊόντα των πλούσιων «παλαιών» χωρών (κτηνοτροφικά, δημητριακά κ.λπ.). Αν μειωθούν τα κονδύλια της ΚΑΠ και των ταμείων συνοχής, τότε ξαφνικά μπορεί να βρεθούμε να μην παίρνουμε ούτε τα μισά απ’ όσα παίρναμε! Τότε θα μιλάμε για καταστροφή, όχι για απλές δυσκολίες. Αυτές οι καινούργιες χώρες είναι τελείως δουλόφρονες, με νοοτροπία ζητιάνου, που ό,τι και να τους δώσουν λένε πάντα «ευχαριστώ». Ας μη νομίσουμε ότι μπορούμε να κάνουμε μέτωπο με αυτές και τις διεφθαρμένες, υποτελείς κυβερνήσεις τους.

Αν η κυβέρνηση δεν χαράξει σοβαρή διεκδικητική πολιτική και πολιτική συμμαχιών με τις ηγετικές χώρες της ΕΕ, τότε μας περιμένουν «μαύρες μέρες»…