Θυμηθείτε

Ανεκλήθη τότε εκ του Καποδιστριακού καθηγητής του Δικαίου, δεδηλωμένος «μεταρρυθμιστής» παραδόσεων και αξιών, και εξαπέλυσε κεραυνόν εν αιθρία: «Έξω το θρήσκευμα από τις ταυτότητες». Και εγένετο τούτο άνευ γενικής πληρεξουσιότητος, διότι το ζήτημα της διαγραφής του θρησκεύματος δεν είχε τεθεί ενώπιον του λαού, αλλά και ειδικής τοιαύτης, διότι ο «μεταρρυθμιστής», εξωκοινοβουλευτικός γαρ, ουδαμόθεν είχε λαϊκή εντολήν. Και η οργή τού κατά 97% ορθόδοξου λαού υπήρξε μεγάλη. Επιστρατεύθηκαν τότε ειδικοί παραθυρολόγοι, υπερασπιζόμενοι τη μεγάλη «εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση», η οποία άνοιξε τον δρόμο της «προόδου και της ευημερίας», την οποία ανέκοπτε το θρήσκευμα που αναγραφόταν στις ταυτότητες.

Επιστρατεύθηκε τότε η «ανεξάρτητη αρχή», γνωμοδοτούσα, παρατύπως και παρανόμως, υπέρ του κοινωφελούς μέτρου. Το μέτρο επεβλήθη και ο «μεταρρυθμιστής», εκπληρώσας την αποστολήν του, ουχί κατ’ εντολήν του λαού, «απήλθεν».

Σου θυμίζω ακόμα, αναγνώστη, ότι παλαιότερα ο μεγάλος ηγέτης Ανδρέας Παπανδρέου ευρισκόμενος στις ΗΠΑ εδέχθη πρόταση διαγραφής του θρησκεύματος από ισχυρό ανθελληνικό λόμπι, χάριν δήθεν της ισότητας των πολιτών, της ανεξιθρησκείας, χάριν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων -λες και δεν προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς και εκείνα των μειονοτήτων κατά τρόπο απόλυτο- και οι εκπρόσωποι των λόμπι δεν έβρισκαν πόρτα να φύγουν από την οργή του. Αυτός ήταν Εθνικός Ηγέτης.

Να σου θυμίσω, επίσης, αναγνώστη τούτο: Πριν από τις εκλογές του 2000 ο συνεργασθείς τότε με τη Νέα Δημοκρατία κ. Στ. Μάνος είχε συμφωνήσει -ανεγράφη τότε στον Τύπο- ότι, αν η ΝΔ γινόταν κυβέρνηση, θα αναλάμβανε το υπουργείο Δικαιοσύνης. Η σκοπιμότητα αυτή φάνηκε εκ των υστέρων. Υπήρξε και εκείνος «δεινός υπερασπιστής» από τα παράθυρα της εκπαραθύρωσης του θρησκεύματος.

Θυμήσου, αναγνώστη, και άλλα «μέτρα» που έχουν τεθεί από παρόμοιους κύκλους κατά των παραδόσεων, των ηθικών, ιστορικών και κοινωνικών αξιών, αλλά και της γλώσσας μας. «Μέτρα» κατά όλων εκείνων των στοιχείων τα οποία συνθέτουν, συντηρούν και σφυρηλατούν την εθνική μας ιδιοπροσωπία και τα οποία θέλουν να εξοβελίσουν ως δήθεν εμπόδια στον εκσυγχρονισμό και στην πρόοδο της κοινωνίας μας. Και έρχονται πάλι, σήμερα, οι ίδιοι κύκλοι, με τους ίδιους ανθρώπους, από τα ίδια παράθυρα, και εξαπολύουν τους ίδιους κεραυνούς, πάλι εν αιθρία: «Κάτω και έξω οι εικόνες από τα σχολεία και τα δικαστήρια». Ενοχλούν, ισχυρίζονται, τις μειονότητες, παραβιάζουν ανθρώπινα δικαιώματα, αποτελούν οπισθοδρόμηση.

Όλα αυτά τα αποφασίζουν οι «αυθεντίες» κόντρα στις ευαισθησίες, κόντρα στην πίστη του συνόλου του ορθόδοξου λαού, τα αποφασίζουν οι κατά τα άλλα «μεγάλοι δημοκράτες» χωρίς την έγκριση του λαού. Δεν τολμούν να προσφύγουν σε δημοψήφισμα οι πολιτικά δειλοί, γιατί ξέρουν τι τους περιμένει. Ας ρωτήσουν τον λαό, ας ρωτήσουν τη νεολαία, οι λαομπαίχτες.

Είναι σαφές ότι κάποιες, όχι και τόσο αόρατες, δυνάμεις θέλουν να ξεριζώσουν από τη συνείδηση του λαού μας τις παραδόσεις του, θέλουν να αποξηράνουν την ψυχή του από τους ηθικούς χυμούς της, για να γίνει ο λαός μας άμορφη και άβουλη μάζα, να γίνει αγελαίο άθυρμα, ένα καταναλωτικό σύνολο στην ακόρεστη βουλιμία της παγκοσμιοποίησης.

Οι μεγάλες όμως αξιακές ανατροπές δεν είναι αυτές που αναφέρθηκαν, είναι αυτές που έρχονται με την αναθεώρηση του Συντάγματος από την επόμενη Βουλή. Ανατροπές και ρήξεις κατά των ιστορικών αξιών, κατά της εθνικής συνέχειας και συνοχής, κατά της κοινωνικής ισορροπίας. Και δεν θα υπάρχει δύναμη να τις ανασχέσει. Αυτό ας το συνειδητοποιήσουν από τώρα οι νουνεχείς πολίτες, ο λαός, η νεολαία. Για να ξεκινήσει από τώρα μια νέα συσπείρωση έξω από τους ευνουχισμένους μεγαλοκομματικούς σχηματισμούς.

Και εδώ να επισημανθεί το καίριο λάθος που γίνεται: Η υπεράσπιση των παραδόσεων, των ηθικών αξιών, δεν είναι υπόθεση της διοικούσας εκκλησίας, ή μόνο της διοικούσας εκκλησίας. Είναι υπόθεση του ίδιου του λαού. Είναι η πίστη του, η ιστορία του, οι αξίες του, η φυσιογνωμία του, ο πολιτισμός του που απειλούνται, που δοκιμάζονται. Και πρέπει εκείνος, ο λαός, να την πάρει στα χέρια του.

Μαζί με τον αγώνα κατά της φτώχειας, κατά της ανέχειας, κατά της ανεργίας, να κηρύξει τον πόλεμο κατά όλων των δειλών αλλά οργανωμένων δυνάμεων που επιβουλεύονται τη ζωή του και τις αξίες της. Και επειδή είναι υπόθεση του λαού, πρέπει να εκφρασθεί οργανωμένα και συντεταγμένα μέσα από ένα λαϊκό κίνημα με κοινή συνισταμένη τον πατριωτικό και προοδευτικό του χαρακτήρα.

Οι λαϊκές δυνάμεις με τις συντηρητικές καταβολές, με συντηρητική αντίληψη, ας μη φοβούνται τον όρο «προοδευτικός». Μέσα του ενυπάρχει και η έννοια του πατριωτισμού. Και οι λαϊκές δυνάμεις με προοδευτική αντίληψη να μη φοβούνται τον όρο «πατριωτισμός». Μέσα του ενυπάρχει η έννοια του κοινωνισμού. Και οι δύο όροι είναι στοιχεία της λαϊκής ψυχής. Όμως, στα χέρια των εξουσιαστών του λαού, οι όροι αυτοί γίνονται ταμπέλες για να τον διχάζουν.

Ένα πατριωτικό, προοδευτικό, ριζοσπαστικό αλλά βαθιά δημοκρατικό λαϊκό κίνημα πρέπει να βρει τον κοινό δρόμο. Και όταν τον βρει, θα γίνει ορμητικό ποτάμι.
Ο Πολιτικός και Κοινωνικός Σύνδεσμος «Ο ΝΙΚΟΛΑΣ ΖΟΡΜΠΑΣ» ρίχνει την ιδέα και επισημαίνει την ανάγκη.