Γιώργος: Μεταξύ σφύρας (της άγνωστης ανανέωσης) και άκμονος (του γνωστού καθεστωτισμού)…
Και βρίσκεται πολύ κοντά στο μοντέλο του Τ. Μπλερ, το οποίο έχει απορρίψει η «αριστερή» σοσιαλδημοκρατία ως βαθύτατα συντηρητικό.
Αλλά και πέραν αυτού, ο Γιώργος με την ομιλία του στο πρόσφατο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ (η οποία δεν προσέχτηκε μεν, αλλά ήταν αρκούντως διαφωτιστική) στην ουσία περιέγραψε ένα μοντέλο το οποίο βασικά ήταν εμπνευσμένο από τις ακραία φιλελεύθερες θέσεις του
Στ. Μάνου και τον «αριστερό» (!) φιλελευθερισμό του Μ. Ανδρουλάκη.
Τότε, προς τι η ακραία (φραστικά) αντιπολίτευση του Γιώργου και του ΠΑΣΟΚ κατά των ρυθμίσεων που πάει να περάσει η κυβέρνηση Καραμανλή;
Και προς τι η έκπληξη επειδή -όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις- το ΠΑΣΟΚ δεν πείθει, κρίνεται ως αναξιόπιστο και ο αρχηγός του έχει απολέσει ποσοστά δημοφιλίας και καταλληλότητας σε σύγκριση με πέρσι και εμφανίζεται ανήμπορος να κερδίσει πολιτικά από την όποια κυβερνητική φθορά;
Στην πραγματικότητα, τόσο ο Γιώργος όσο και το ΠΑΣΟΚ εμφανίζονται να ασκούν ακραία, σκληρή αντιπολίτευση κατά μιας πολιτικής στην οποία πιστεύουν!
Το παράδειγμα του σκανδιναβικού μοντέλου και των αντιφάσεων που περιέχει είναι χαρακτηριστικό. Αλλά δεν είναι το μόνο, αν και κινδυνεύει να εκφυλιστεί σε… σκανδιναβικό σταυρόλεξο.
Άλλη χαρακτηριστική ένδειξη αμηχανίας και ελλείμματος σαφούς πολιτικής ήταν η παιδαριώδης «αντιπολίτευση» κατά της κυβέρνησης σχετικά με τα αποτελέσματα του πρόσφατου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Μόνο γέλια προκάλεσε η κριτική περί «άφωνης κυβέρνησης» και «απουσίας διαπραγμάτευσης», μια κριτική που στην ουσία είχε εκπονηθεί πριν από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, έτσι, επειδή έπρεπε να γίνει αντιπολίτευση, και μάλιστα… σκληρή.
Αλλά με τέτοιας ποιότητας αντιπολίτευση η επιλογή περί ενός «θερμού και σκληρού καλοκαιριού» το πιθανότερο είναι να εκφυλιστεί σε διάψευση προσδοκιών και -εν τέλει- σε ψυχρολουσία όσων ονειρεύονται εφόδους σε θερινά ανάκτορα, οξείες κοινωνικές συγκρούσεις και άλλα συναφή, διακατεχόμενοι από έναν καθεστωτισμό, που έχει σαφέστατα καταδικαστεί.
Και πώς να έχει κάποιος προσδοκίες για θερμό καλοκαίρι, όταν, ας πούμε, στο μείζον ζήτημα του Ασφαλιστικού των τραπεζοϋπαλλήλων η συνεδρίαση του Συντονιστικού του ΠΑΣΟΚ την περασμένη Τρίτη κατέληξε σε… απουσία θέσης και -επί της ουσίας- «αφασία», σε μια ιδιόμορφη πολιτική αφωνία διανθισμένη με άφθονες δόσεις από φραστικές κορόνες; Όταν έχει απομείνει μόνο η Αριστερά να ασκεί σοβαρή αντιπολίτευση, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση κραυγάζει εναντίον πολιτικών με τις οποίες βασικά συμφωνεί; Όταν ακόμα και ο Μ. Έβερτ βγήκε «απ’ τα αριστερά» στη Χαρ. Τρικούπη, στελέχη της οποίας επέχαιραν ότι… αυτός έθαψε την κυβερνητική πρωτοβουλία, πίσω από την οποία (όπως και απ’ όλες τις άλλες) τρέχει το ΠΑΣΟΚ;
Η ομηρία του Γιώργου από το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ…
Μέχρι στιγμής τουλάχιστον -και απομένει να δούμε τι θα γίνει στη συνέχεια- οι συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις κατά των κυβερνητικών πρωτοβουλιών σε τίποτα δεν θυμίζουν τις αντίστοιχες του 2001, αυτές που ανάγκασαν τον Σημίτη, περιδεή, σε άτακτη υποχώρηση και εσωκομματικά «κόλπα» τύπου έκτακτου συνεδρίου. Και αν αυτό το κλίμα δεν αλλάξει, ο μεν Καραμανλής θα βγει παντοδύναμος πολιτικά, ο δε Γιώργος θα έχει χρεωθεί άλλη μια σοβαρή αμφισβήτηση της ηγετικής του επάρκειας.
Αυτή η έλλειψη μαζικότητας στις κινητοποιήσεις (πλην αυτών του ΠΑΜΕ) έχει βέβαια αρκετές ερμηνείες. Μια από αυτές -και μια από τις σημαντικότερες- είναι η αναξιοπιστία στην οποία έχουν οδηγήσει το συνδικαλιστικό κίνημα ηγεσίες φθαρμένες και κρατικοδίαιτες. Αυτός ο κυβερνητικός συνδικαλισμός, τον οποίο δημιούργησε, συντήρησε και αβαντάρισε επί χρόνια το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ, ακριβώς σήμερα εμφανίζεται ανίκανος να συγκροτήσει μέτωπα πάλης και βολοδέρνει μεταξύ του συμβιβασμού και του κινδύνου να υποστεί μια ήττα με στρατηγικά χαρακτηριστικά.
Αλλά ακριβώς σε αυτούς τους «κρατικοποιημένους» συνδικαλιστές στηρίζεται και επενδύει ο Γιώργος, απομυθοποιώντας τις διακηρύξεις του περί ανανέωσης και νέου ΠΑΣΟΚ. Ουσιαστικά είναι αιχμάλωτός τους και γενικότερα αιχμάλωτος του καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ, το οποίο κατά τα άλλα και στα λόγια μόνο «ξορκίζει»!
Και, δυστυχώς για τον Γιώργο, από πουθενά δεν προκύπτει ότι έχει κάποιο σχέδιο απεμπλοκής από την ομηρία του αμαρτωλού χτες. Σ’ αυτό στηρίζεται. Αυτοαναιρείται και πατά σε δύο βάρκες. Το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» εμφανίζεται ισχυρότερο από τις διακηρύξεις για «αλλαγή σε όλα», μια αλλαγή έτσι κι αλλιώς μόνο διακηρυκτική και δίχως σαφές πολιτικό στίγμα. Μάλλον γι’ αυτό παρατηρείται το φαινόμενο το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ να φθείρει και να αιχμαλωτίζει τον Γιώργο, αντί ο Γιώργος να ανατρέψει το «βαθύ ΠΑΣΟΚ»…
Αλλά αυτή η αιχμαλωσία του έχει και μια άλλη σοβαρότατη παρενέργεια, που υποσκάπτει την αρχηγική του πορεία και τον καθιστά έρμαιο των διαθέσεων των διαπλεκόμενων εκδοτών: Όσο δεν ξεκαθαρίζει το εσωκομματικό τοπίο και πατά σε δύο βάρκες, οι «νταβατζήδες» ελέγχουν σχετικά εύκολα τη Χαρ. Τρικούπη, πότε εκβιάζοντας και πότε αβαντάροντας συγκεκριμένα στελέχη εξαρτώμενα από τη διαπλοκή. Οπότε, οι όποιες κορόνες του Γιώργου κατά του πολυπλόκαμου συστήματος διαπλοκής που κατευθύνει τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ παραμένουν κενά γράμματα, αν δεν προκαλούν γέλια…