Το στίγμα

«Πάγωσε», λοιπόν, το Ευρωσύνταγμα…
Το ισχυρό «χαστούκι» του «όχι» των γάλλων και ολλανδών πολιτών τάραξε, καθώς φαίνεται, τις χοντρόπετσες πολιτικοοικονομικές ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που φοβήθηκαν ότι οι αντιδράσεις των ευρωπαίων πολιτών παίρνουν τη μορφή ενός ισχυρού πανευρωπαϊκού πολιτικού ρεύματος αντίστασης κατά των διαχειριστών του σκληρού νεοφιλελεύθερου προτύπου που εφαρμόζεται σε βάρος τους.

Ας μη γελιόμαστε όμως. Η υποχώρηση αυτή δεν αποτελεί παρά μια τακτική κίνηση που αποβλέπει στην εκτόνωση της αντίδρασης των ευρωπαϊκών λαών. Πιστεύουν ότι με το «πάγωμα» των δημοψηφισμάτων αφενός μεν θα περάσει σε δεύτερο πλάνο το συνταγματικό «μανιφέστο» της αγοράς, αφετέρου δε θα «αφομοιωθούν» οι συνέπειές του στην καθημερινή ζωή των πολιτών.
Εδώ, βέβαια, βρίσκεται η μεγάλη τους αυταπάτη. Εδώ αποδεικνύεται η μικρόνοια και ο περιορισμένος πολιτικός τους «ορίζοντας».
Το κατάντημα, όμως, των ευρωπαίων ηγετών, που εκπροσωπούν τις ισχυρές οικονομίες της Ευρώπης -και οι οποίοι παίρνουν τις τελικές αποφάσεις- αποκαλύπτεται μέσα από τα απίστευτα παζάρια που διεξάγονται για το ύψος του προϋπολογισμού της ΕΕ για τα επόμενα χρόνια.

Όχι μόνο γιατί οι «διαπραγματεύσεις» αφορούν ασήμαντα ποσά σε σχέση με το ΑΕΠ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά γιατί αυτά τα «ψίχουλα» μετατρέπονται σε πολιτικά επιχειρήματα και σε εθνικές αντιπαραθέσεις που θέλουν να πιστοποιήσουν την ηγεμονία του ενός «ισχυρού» επί των άλλων.
Δεν τους ενδιαφέρει, δηλαδή, αν θα διαμορφώσουν τους ελάχιστους κοινωνικοοικονομικούς όρους για να προωθήσουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση, αλλά διαγκωνίζονται για τη θέση που θα καταλάβει η χώρα τους στην «πυραμίδα» της ΕΕ, προκειμένου να επωφεληθεί από τις ανισότητες του νεοφιλελεύθερου μοντέλου…

Με αυτές τις «μυωπικές» επιλογές, όμως, δεν πρόκειται να υπάρξει καμία σοβαρή προοπτική. Και αλίμονό μας αν εμπιστευόμαστε σε αυτές τις πολιτικές «μαριονέτες» το μέλλον μας ως πολιτών και ως ευρωπαϊκών λαών.

ΟΦΙΣ