Ουδέποτε άλλοτε
Ουδέποτε άλλοτε τα ατομικά δικαιώματα ήταν τόσο απροστάτευτα όσο είναι σήμερα. Το δικαίωμα του απορρήτου των επικοινωνιών, τα προσωπικά δεδομένα εν γένει, τα οποία στοιχειοθετούν την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου, είναι στην απόλυτη «δικαιοδοσία», ναι, στην απόλυτη, παντός βουλομένου.
Περιοριζόμαστε επί του παρόντος στο «απόρρητο» της συνομιλίας, και δη της τηλεφωνικής, η οποία κατ’ ευφημισμόν σήμερα λέγεται απόρρητη.
Ορατές και αόρατες υπηρεσίες, ορατοί και αόρατοι μηχανισμοί, με ανυποψίαστα μηχανήματα, παρακολουθούν, καταγράφουν, κωδικοποιούν και αποκωδικοποιούν παντός είδους συνομιλία, με όποιον τρόπο και μέσο γίνεται αυτή, αρκεί να τους ενδιαφέρει. Είτε από κινητό σε κινητό, είτε από σταθερό σε σταθερό, είτε από κινητό σε σταθερό και αντίστροφα, είτε η συνομιλία γίνεται σε κλειστό χώρο (σπίτι, γραφείο, αυτοκίνητο) είτε με τα μέσα ενδοεπικοινωνίας (εσωτερικά τηλέφωνα) δεν «ανήκει» στους συνομιλούντες. Περιέρχεται αυτούσια στους παρακολουθούντες. Παρακολουθούμενοι είναι οι πολίτες και κυρίως οι πολιτικοί, οι οποίοι δεν εξαιρούνται ούτε από την εσωκομματική παρακολούθηση.
Τα μέσα της παρακολούθησης είναι υπερσύγχρονα: σταθεροί αντιλήπτορες, κινητές βαλίτσες, μικροπομποί και μικροδέκτες, αποκωδικοποιητές, κρυφές κάμερες, παλμοφόροι μηχανισμοί, ακτίνες λέιζερ, σύστημα Έσελον και στην Ελλάδα, δορυφόροι είναι μερικά από τα «ανατομικά μέσα» που ανατέμνουν ψυχές, αναλύουν σκέψεις, κατατέμνουν συνειδήσεις, ακτινογραφούν διαλόγους και διαλογισμούς, κονιορτοποιούν την ανθρώπινη προσωπικότητα.
Και όλα αυτά χάριν «δημοσίων» και ιδιωτικών συμφερόντων.
Αυτή η χώρα χρεώθηκε, καταχρεώθηκε και υποχρεώθηκε να προμηθευτεί, χάριν της υψίστης ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων, υπερσύγχρονους μηχανισμούς παρακολούθησης, για τους οποίους σήμερα κανείς δεν γνωρίζει πώς, από ποιους και γιατί χρησιμοποιούνται. Οι μηχανισμοί αυτοί, οι οποίοι δεν είναι μόνο τεχνολογικοί αλλά και μηχανισμοί προσώπων και υπηρεσιών, εγχωρίων και μη, είναι έξω από κάθε υπεύθυνο έλεγχο, αλλά και έξω από τη «γνώση» των υπευθύνων.
Είναι συνταγματική και πολιτική ευθύνη της κυβέρνησης να προστατεύει τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, αλλά και την ασφάλεια του κράτους από ξένες παρεμβάσεις. Η κυβέρνηση όμως αδιαφορεί. Είναι ευθύνη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και μάλιστα αυξημένη για το πρώτο σκέλος (ατομικά δικαιώματα), η οποία όμως ολιγωρεί.
Είναι ευθύνη κάθε κοινωνικού φορέα που δεν ενεργοποιεί την κοινή γνώμη, τις ευαισθησίες της και τα αντανακλαστικά των πολιτών για ένα τόσο ζωτικής σημασίας θέμα όπως είναι η αξιοπρέπεια του ανθρώπου και η προστασία των ατομικών δικαιωμάτων. Είναι ευθύνη όλων μας!