Κοινό modus operandi

Η κατασκευή τεχνητής όξυνσης στην πολιτική είναι παλαιά και δοκιμασμένη συνταγή. Όταν τα κόμματα αδυνατούν να παραγάγουν πολιτική, να δώσουν λύσεις ως κυβέρνηση ή να προτείνουν λύσεις ως αντιπολίτευση, καταλήγουν στην όξυνση. Αυτό επέλεξε, και δεν το κρύβει, ο Γ. Παπανδρέου. Αλλά αυτό είναι εξίσου επιζήμιο και για τον τόπο και για τον ίδιο.

Η βαριά κρίση αφορά τώρα την οικονομία και πριν από αυτήν και μαζί με αυτήν τη δημόσια διοίκηση. Με την Αγγλία, που έχει εξαπλάσιο από μας πληθυσμό, έχουμε τον ίδιο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων, 600.000. Εξακόσιες χιλιάδες φτάνουν και περισσεύουν να διοικούν, να κυβερνούν τη Βρετανία. Αλλά με 600.000 μένει ακυβέρνητη πολιτεία η Ελλάδα.
Η οικονομία είναι επίσης μια πονεμένη ιστορία. Τεράστιο δημόσιο χρέος, αγεφύρωτα δημοσιονομικά ελλείμματα, παραφουσκωμένο κράτος, προνομιούχες ομάδες ΔΕΚΟ, τελικά νοσηρές πελατειακές σχέσεις. Όλα αυτά συγκαλύπτονταν με το ψευδώνυμο «ισχυρή Ελλάδα».

Στη δημοκρατία οι κυβερνήσεις κυβερνούν και οι αντιπολιτεύσεις ελέγχουν. Κανείς δεν θέλει στρέβλωση αυτού του κανόνα. Κανείς δεν διακατέχεται από την ψευδαίσθηση ότι οι καινούργιοι έχουν κάποιο μαγικό ραβδί ή ότι ως τώρα έδωσαν τις καλύτερες εξετάσεις. Δυστυχώς, όχι. Και αυτό καθιστά επιτακτική την αναζήτηση παντί σθένει κοινά αποδεκτών λύσεων: Να βρουν τάχιστα κοινό modus operandi για την υπέρβαση της κρίσης.

Ο ΕΝΙΣΤΑΜΕΝΟΣ