Η μαζική επίθεση στον Αρσένη

Η αλήθεια είναι ότι ο Γεράσιμος Αρσένης δεν είχε ποτέ καλές δημόσιες σχέσεις. Με τους δημοσιογράφους κυρίως ποτέ δεν απέκτησε προνομιακή σχέση, αλλά ούτε καν κατέκτησε το αυτονόητο (;) της ισότιμης αντιμετώπισης. Τις περισσότερες φορές αντιμετωπίστηκε με καχυποψία και επιθετικότητα, τόσο που η συνάντησή του με τον πρωθυπουργό έδωσε το πράσινο φως για νέες σκληρές εναντίον του επιθέσεις, δυσανάλογες με το μέγεθος του γεγονότος.

Οι δύο εφημερίδες του «συγκροτήματος» ως θεματοφύλακες της δημοκρατικής παράταξης ανέλαβαν να βάλουν τον ατίθασο πολιτικό «στη θέση του». Το «Βήμα» (15 Ιουνίου 2005) με κείμενο του Γ. Λακόπουλου θύμισε όλη την πορεία τού πρώην «τσάρου της οικονομίας», επιμένοντας τεχνηέντως στην αποχώρησή του από το ΠΑΣΟΚ και την προσπάθεια δημιουργίας άλλου σοσιαλιστικού φορέα με την ίδρυση του ΕΣΚ (Ελληνικό Σοσιαλιστικό Κόμμα): «…Περιηγήθηκε τους λαβυρίνθους του “αντιπαπανδρεϊκού μετώπου” ως το 1989, αλλά εν τέλει άφησε τη θνησιγενή πολιτική κίνηση που δημιούργησε και επέστρεψε στο ΠΑΣΟΚ». Πλέκοντάς του το εγκώμιο σε μορφωτικό και πολιτισμικό επίπεδο, φροντίζει να κάνει την αντιδιαστολή με το πολιτικό: «Ήταν πάντα σοβαρός και μετρημένος άνθρωπος, κοσμοπολίτης και σπουδαίος οικονομολόγος στον καιρό του.

Αλλά σπουδαίος πολιτικός δεν έγινε ποτέ», έτσι ώστε να μην κάνει κανείς το λάθος και τον πάρει σοβαρά υπ’ όψιν του ως πολιτικό. Επίσης, είναι και μεγάλος σε ηλικία, όπως μας θυμίζει στη ροή του λόγου το κείμενο («στα 76 του χρόνια σήμερα…»), ενώ αν κάτι είναι ξεκάθαρο για τον Αρσένη και ομολογημένο από εχθρούς και φίλους είναι πως δεν έχει την παραμικρή σχέση με την ηλικία του, ούτε στο πεδίο των ιδεών ούτε σε αυτό της φυσικής κατάστασης. Τέλος, το ίδιο κείμενο προειδοποιεί ότι μπορεί η υστεροφημία του να είναι «ανάλογη με εκείνη του Ηλία Τσιριμώκου», αν επαληθευτεί η φημολογία που «καταγράφει ενδεχόμενη προσχώρησή του σε σχεδιασμούς του Κ. Καραμανλή».

Τα «Νέα» δεν θα μπορούσαν να λείψουν από την ιδιότυπη επιχείρηση σωφρονισμού του Γεράσιμου Αρσένη και υπεράσπισης της παράταξης. Έτσι σε κείμενο (την ίδια μέρα, 15 Ιουνίου) του Δ. Μητρόπουλου ο Αρσένης εντάσσεται στην κατηγορία «των ματαιόδοξων γερόντων που αντιμετωπίζει ο Καραμανλής», αφού αναφέρεται χαρακτηριστικά: «Σαράντα λεπτά στο Μέγαρο Μαξίμου ήταν αρκετά για να βγει έξω στον δρόμο και να αποκαλεί χιουμοριστικά τον πρωθυπουργό “το πιο γρήγορο κανόνι”. Έτσι, έπειτα από ένα πενθήμερο οξείας κοινοβουλευτικής πόλωσης, έδωσε ξανά στον Καραμανλή το άλλοθι του πολιτικού του μεσαίου χώρου, ο οποίος είναι ανοικτός και σε πρόσωπα της άλλης πλευράς». Και για όποιον έχει ακόμα απορίες για τη στάση της εφημερίδας προς τον Γ. Αρσένη, το κείμενο καταλήγοντας γίνεται ακόμα σαφέστερο: «Κάπως έτσι κινδυνεύει να κατηγορηθεί πως έγινε μαριονέτα στο κουκλοθέατρο του δικομματισμού, μόνο και μόνο για να αποκτήσει έναν πρόσκαιρο ρόλο».

Στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η γραφική επίθεση του Γ. Φλωρίδη στον Αρσένη. Ο βουλευτής Κιλκίς και στενός συνεργάτης του κ. Σημίτη, που μαζί με σειρά άλλων στελεχών ευθύνονται για τη μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ σε νεοφιλελεύθερο, ανάλγητο και αποϊδεολογικοποιημένο κόμμα, θεώρησε καλό να κάνει επίθεση στον Αρσένη: «Ανήκει σε εκείνους που σήμερα συνθέτουν τη λεγόμενη νεοκαραμανλική Αριστερά στην Ελλάδα», είπε σε συνέντευξή του στον ραδιοσταθμό Alpha. Ως αυτόκλητος θεματοφύλακας του σοσιαλισμού ο κ. Φλωρίδης δεν δίστασε να δηλώσει: «Αν έχουν μπερδευτεί στην κυβέρνηση με τις μεταρρυθμίσεις, τότε φώναξαν τον κατάλληλο άνθρωπο να τους δώσει συμβουλές, έχει εμπειρία από τη μεταρρύθμιση στην Παιδεία, με την οποία κοντέψαμε να διαλυθούμε». Ο ίδιος φρόντισε με άλλη φράση του να λύσει τις απορίες για τη σκληρή αυτή επίθεση: «Έκανε κριτική από τα αριστερά στον κ. Σημίτη και τώρα δηλώνει δημόσια ότι συμβουλεύει τον κ. Καραμανλή». Είναι προφανές ότι ο σημιτισμός βρήκε ευκαιρία να ξεκαθαρίσει (πολιτικούς) λογαριασμούς του παρελθόντος με τον κεφαλονίτη πολιτικό.

Εδώ πρέπει να παρατηρήσουμε ότι εκτός της αντιπάθειας στο πρόσωπο του Αρσένη έχουμε να κάνουμε και με έναν αυξανόμενο φόβο των προστατών της παράταξης, μήπως έχουμε επανάληψη και διεύρυνση του «συμπτώματος Παπούλια», άρα επιχειρείται η προειδοποίηση και ο εκφοβισμός όσων διατηρούν ακόμα και κοινωνικές σχέσεις με τον πρωθυπουργό ή σημαντικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Επιχειρείται η ενοχοποίηση ακόμα και της συζήτησης, ενώ δεν γίνεται δεκτή η απλή εξήγηση ότι η συνάντηση αφορούσε ευρωπαϊκά ζητήματα που ενδιαφέρουν τον Αρσένη (και ασχολείται δεκαετίες με αυτά) και ενδέχεται να ενδιαφέρουν και τον πρωθυπουργό της Ελλάδας, όχι τον αρχηγό της ΝΔ.

Διαφεύγει η απλή σκέψη ότι αν κάτι «συνωμοτικό» ή απλώς μυστικό είχαν να συζητήσουν οι δύο άνδρες, θα ακολουθούσαν άλλη οδό και όχι αυτή της δημόσιας συνάντησης. Άλλωστε, όταν προτάθηκε στον Κάρολο Παπούλια η Προεδρία της Δημοκρατίας, οι επαφές έγιναν εντελώς αθόρυβα και διακριτικά, όχι σε δημόσιο ραντεβού.
Όλα αυτά για μία συνάντηση. Σκεφτείτε να είχε προτείνει ο πρωθυπουργός στον Γ. Αρσένη (όπως έκανε με τον Κ. Παπούλια) μία υψηλή και προβεβλημένη (εκτός κυβέρνησης) θέση, όπως τη διοίκηση της Τραπέζης της Ελλάδος για παράδειγμα. Τότε θα είχαμε και λιποθυμίες…