Όλοι οι εργαζόμενοι να έχουν τα ίδια δικαιώματα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα!

Αντί να δίνουν μάχες οι κύριοι συνδικαλιστές και τα συνδικάτα, τα περισσότερα των οποίων είναι σφραγίδα, για τη διατήρηση προνομίων, που χωρίζουν τους εργαζόμενους σε πατρίκιους και πληβείους και από απόψεως αποδοχών σε ρετιρέ, όπως πρώτος τους είχε αποκαλέσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, και σε παράγκες, θα έπρεπε να είχε χρόνια τώρα επιδιωχθεί η κατάργηση της ειδικής μεταχείρισης που υπάρχει για τον δημόσιο τομέα. Και το αποτέλεσμα το ζήσαμε με την… ετεροχρονισμένη Πρωτομαγιά, που ήταν αργία για τους πατρίκιους και εργασία για τους πληβείους.
Και μη μας πουν ότι η ειδική ρύθμιση προβλέφθηκε για να μην ξαναζήσουμε εικόνες «Κλαυθμώνος», γιατί η απάντηση είναι απλούστατη. Πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι απολύθηκαν σ’ έναν χρόνο και πόσοι στον ιδιωτικό τομέα; Πόσες μέρες άδειας έχει ο δημόσιος υπάλληλος και πόσες ο ιδιωτικός; Ποια η σύγκριση των αποδοχών, ποιο το περιβάλλον και οι συνθήκες εργασίας, πόσες οι ώρες πραγματικής δουλειάς, πόσες φορές την ημέρα πηγαινοέρχονται στη δουλειά οι πωλήτριες;
Ίδια δικαιώματα για όλους τους εργαζόμενους. Μια νομοθεσία, όχι εκατοντάδες νόμοι με χιλιάδες παράθυρα και ειδικές ρυθμίσεις. Έτσι ίσως πάψει και ο ζήλος των γονέων να βάλουν το παιδί τους στο Δημόσιο για να… ησυχάσει, γιατί έχει πολυ κουρασθεί στο μαγαζί, στο εργοστάσιο, στην αγορά, μέσα στη βροχή, το κρύο και τον ήλιο. Πρόκειται για ένα βήμα μπροστά, που θα καταργεί τις διακρίσεις και θα οδηγήσει στην καλύτερη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης. Πολύ φοβόμαστε όμως ότι ούτε αυτό θα το τολμήσουν οι πολιτικοί μας όλοι μαζί…