Φτιάξτε άλλο Ευρωσύνταγμα, αντάξιο του ευρωπαϊκού πολιτισμού

Η «πόλη του φωτός», το Παρίσι, εξέπεμψε στη σκοτεινή παγκοσμιοποιημένη Ευρώπη «φως ελπίδας». Τη νύχτα της περασμένης Κυριακής οι «νταβατζήδες» τού «ναι» διασκορπίστηκαν. Ούτε τα μοιρολόγια τους δεν ακούστηκαν. Αλήθεια, πώς να αισθάνονται όλοι αυτοί οι ευρωπαίοι ηγέτες (μεταξύ των οποίων και οι ημέτεροι Καραμανλής, Σημίτης και Παπανδρέου) που νόμισαν ότι διέθεταν το κύρος για να πείσουν τον γαλλικό λαό να πει το «ναι» στο Σύνταγμα της διαπλοκής και της εξυπηρέτησης των συμφερόντων μιας μικρής, περιορισμένης ελίτ; Ήρθαν κόντρα στη θέληση των ευρωπαϊκών λαών και θα πρέπει να αισθάνονται τουλάχιστον ντροπή. Πάντως, αν θέλετε να ακούσετε κλάματα και αναστεναγμούς, περάστε από τις Βρυξέλλες!
Ας προσπαθήσουμε, όμως, να εμβαθύνουμε για λίγο στο βαθύτερο νόημα του γαλλικού «όχι», παραμερίζοντας και τις θριαμβευτικές εξάρσεις των νικητών και τις κινδυνολογικές κραυγές απόγνωσης των ηττημένων. Κυρίως τα δύο τελευταία χρόνια κέρδισε έδαφος ο ευρωσκεπτικισμός και σε όλη την Ευρώπη οι σκεπτόμενοι πολίτες άρχισαν να διερωτώνται πού βαδίζει η ενωμένη Ευρώπη και ποια κοινωνία επιδιώκει να οικοδομήσει. Ποιος είναι ο πολιτικός, οικονομικός και κοινωνικός προσανατολισμός της ΕΕ; Όλοι διαισθάνονταν πως η ΕΕ με το Ευρωσύνταγμα επεδίωκε μια αναδόμηση της Ευρώπης. Προς ποια κατεύθυνση όμως; Δύο σημαντικά γεγονότα επέτειναν τον ευρωσκεπτικισμό:
α) Ο έντονα νεοφιλελεύθερος και αδιαφανής, κεκαλυμμένος αντιλαϊκός προσανατολισμός της ΟΝΕ, που απομάκρυνε το όραμα της δημιουργίας μιας Ευρώπης των πολιτών και υποδούλωσε όλες τις παραγωγικές δυνάμεις στη φανερή εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγιστάνων του πλούτου. Είδαν την ΟΝΕ ως εργαλείο κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους και ως ασπίδα προστασίας του μεγάλου κεφαλαίου. Και όλα εν ονόματι του ανταγωνισμού που στην ουσία δεν υπάρχει. Είδαμε όλοι την προσπάθεια της ΕΕ και της ΟΝΕ για την απελευθέρωση των ανταγωνιστικών δυνάμεων και των δυνάμεων της αγοράς και, ταυτόχρονα, την υποδούλωση και την τμηματική αποδυνάμωση των ευρωπαίων εργαζομένων. Είδαμε τα κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων ένα ένα να ρίχνονται στον «Καιάδα» της παγκοσμιοποίησης με χίλιες δυο προφάσεις και αστείες δικαιολογίες, τις οποίες μερικοί ταϊσμένοι οικονομολόγοι και κοινωνιολόγοι προσπαθούσαν να προβάλλουν και να τις εμφανίσουν τάχα επιστημονικά έγκυρες, που αποτελούν μονόδρομο από οικονομική, πολιτική και κοινωνική άποψη. Και προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι αυτές οι επιδιώξεις της νεοφιλελεύθερης, παγκοσμιοποιημένης πολιτικής αποτελούν τις μοναδικές σωστές λύσεις και χωρίς αυτές τις λύσεις θα έρθουν η καταστροφή και το χάος! Από εκεί ξεκίνησε ο ευρωσκεπτικισμός.
β) Η εσπευσμένη και με συνοπτικές διαδικασίες είσοδος στην ΕΕ των δέκα νέων χωρών-μελών. Αφού η ηγεσία της ΕΕ ρυμουλκήθηκε στην εξυπηρέτηση αντιλαϊκών συμφερόντων και έγινε εργαλείο τυφλής υπακοής στα κελεύσματα της «νέας τάξης πραγμάτων» και στις επιδιώξεις των δυνάμεων των αγορών θα έπρεπε να συμπεριλάβει όσο το δυνατόν περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Η διεύρυνση της ΕΕ εξυπηρετούσε άριστα τις επιδιώξεις του νεοφιλελευθερισμού, καθώς ενίσχυε την επιβολή του σε περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Η «νέα τάξη πραγμάτων» και η παγκοσμιοποιημένη οικονομία προσέδεσαν στο άρμα τους δέκα επιπλέον ευρωπαϊκές χώρες χωρίς πρόβλημα. Ήταν αρκετή η λάμψη των αργυρίων της ΕΕ και τα παραπλανητικά, ωραιοποιημένα οράματα για μια ισχυρή ενωμένη Ευρώπη. Είναι αυτονόητο ότι κάθε καινούργια κοσμοθεωρία και μάλιστα αντιλαϊκής κατεύθυνσης επιδιώκει τη διεύρυνση των οπαδών της και των κρατών που την ακολουθούν, χωρίς να προκαλεί κοινωνικούς κραδασμούς και αναταράξεις. Πολλοί προβληματίστηκαν με την ταχύτητα της διεύρυνσης της ΕΕ, την οποία δικαιολόγησαν προσπάθεια ανόρθωσης των οικονομιών των δέκα νέων χωρών, ενώ στην πραγματικότητα ήταν διεύρυνση της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και γι’ αυτό έγινε δεκτή με ευχαρίστηση και από τις ΗΠΑ.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό θα πρέπει να εξηγηθεί το «όχι» του γαλλικού λαού. Και σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε μερικά ακόμη ενισχυτικά φαινόμενα, όπως για παράδειγμα τη νέα ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη και διαπλεκόμενη Κομισιόν υπό την ηγεσία του αφοσιωμένου στη «νέα τάξη πραγμάτων» προέδρου της Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο, τη μεγάλη ανεργία που μαστίζει την Ευρώπη και φυσικά και τη Γαλλία, που όλη η Ευρώπη έχει πλέον πεισθεί ότι είναι αποτέλεσμα της επικράτησης των κερδοσκοπικών επιδιώξεων της οικονομίας των αγορών, την αρχή της αποκαθήλωσης του κοινωνικού κράτους που έγινε βασικός στόχος της ΕΕ και της ΟΝΕ και, τέλος, την τυφλή υποταγή της ηγεσίας της ΕΕ στην «Pax Americana» της Ουάσινγκτον.
Η προσπάθεια του πολιτικού και του οικονομικού κατεστημένου να παρασύρουν τον γαλλικό λαό στο «ναι» απέτυχε. Και αυτό είναι το μεγαλειώδες αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της περασμένης Κυριακής. Όλες οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης επιστρατεύτηκαν για να πείσουν τον γαλλικό λαό να «αυτοπυρποληθεί», αποδεχόμενος το Ευρωσύνταγμα και την αντιλαϊκή κατεύθυνση της ενωμένης Ευρώπης. Όλοι οι ευρωπαίοι πολιτικοί, δεξιοί και σοσιαλιστές, συμπαρατάχθηκαν στην προσπάθεια του κατεστημένου, η πλειονότητα των ΜΜΕ (κανάλια και εφημερίδες), αναλυτές και πανεπιστημιακοί δάσκαλοι προσπάθησαν, με το αζημίωτο βέβαια, να πείσουν τους γάλλους ψηφοφόρους ότι η «νέα Ευρώπη», που γεννιέται με το Ευρωσύνταγμα, θα οδηγήσει τους λαούς στην ευημερία. Ακόμη και η κινδυνολογία επιστρατεύτηκε στην προσπάθεια αυτή. Σε όλα αυτά και στην πλύση εγκεφάλου, ο γάλλος ευρωσκεπτικιστής απάντησε με ένα ηχηρό «όχι». Ένα «όχι» με πανευρωπαϊκή απήχηση και αξία. Ένα «όχι» το οποίο πριν από λίγες ημέρες, για τους ίδιους λόγους, βροντοφώνησε στον Σρέντερ και ο λαός της Ρηνανίας – Βεστφαλίας, συντρίβοντας το Γερμανικό Σοσιαλιστικό Κόμμα στις τοπικές εκλογές. Και αναγκάζοντας τον καγκελάριο Σρέντερ να υποσχεθεί γενικές πρόωρες εκλογές τον προσεχή Σεπτέμβριο. Στη δημοκρατική Ελλάδα δεν δόθηκε η ευκαιρία στον λαό να μιλήσει. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ επέβαλαν τη «σιωπή των αμνών». Και το Ευρωσύνταγμα κυρώθηκε μόνο από τη Βουλή. Εφόσον το Ευρωσύνταγμα τροποποιεί (στην ουσία ακυρώνει) το ελληνικό Σύνταγμα, είχε η παρούσα Βουλή τη δυνατότητα να κυρώσει το Ευρωσύνταγμα; Ας μας απαντήσουν οι συνταγματολόγοι. Οι επιστήμονες και όχι οι πολιτικοί.
Η καταψήφιση του Ευρωσυντάγματος από τη φωτισμένη πλειοψηφία του γαλλικού λαού θα πρέπει να αποτελέσει την αφετηρία μιας προσπάθειας για τη δημιουργία μιας νέας αναδομημένης Ευρώπης. Μιας Ευρώπης που θα τεθεί στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων όλων των πολιτών της. Μιας Ευρώπης μη διαπλεκόμενης με το οικονομικό κατεστημένο. Μιας Ευρώπης μακριά από τις επιρροές της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποιημένης αγοραίας οικονομίας. Μιας Ευρώπης που θα συμμερίζεται τα προβλήματα και τις δυσκολίες του εργαζόμενου λαού που αποτελεί τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Μιας Ευρώπης των πολιτών και όχι των αγοραίων δυνάμεων. Το αποτέλεσμα του γαλλικού δημοψηφίσματος πρέπει να αφυπνίσει τους λαούς της Ευρώπης, ώστε να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους να ρυθμίζουν μόνοι τους τα του οίκου τους. Επιπλέον, ακόμη πρέπει να αφυπνίσει και τους ευρωπαίους ηγέτες και να τους πείσει ότι στο μέλλον οι εκστρατείες παραπλάνησης των λαών, δηλαδή η ονομαζόμενη επικοινωνιακή πολιτική και η αριστερή φρασεολογία, δεν έχουν πέραση πλέον. Οι ευρωπαϊκοί λαοί ξύπνησαν, έγιναν σκεπτικιστές και προβληματιζόμενοι. Και αντιλαμβάνονται αμέσως και τα επικοινωνιακά παιχνίδια και τα κίνητρα πολλών «σοφών» αναλυτών της τηλεόρασης και των εφημερίδων. Και δεν επηρεάζονται από τις «περισπούδαστες» αναλύσεις τους.
Αυτά όλα είναι τα μεγάλα κέρδη των λαών της Ευρώπης από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 29ης Μαΐου. Ο γάλλος Πρόεδρος Ζακ Σιράκ με την απόφασή του να καταφύγει σε δημοψήφισμα για την κύρωση του Ευρωσυντάγματος έδωσε την ευκαιρία στους πολίτες της χώρας του να εκφράσουν τη θέλησή τους για την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει η οικοδόμηση της νέας ενωμένης Ευρώπης. Θα ήταν μεγάλο κέρδος, αν και τα 25 κράτη της ΕΕ διέθεταν ηγέτες που να μην κατέφευγαν σαν ευλαβείς προσκυνητές στο οικονομικό κατεστημένο. Τότε θα είχαμε δημοψήφισμα σε όλα τα κράτη-μέλη και οι λαοί θα μπορούσαν με την τεράστια δύναμή τους να δείξουν τη σωστή κατεύθυνση προς την οποία θα πρέπει να κινηθεί η αυριανή Ευρώπη. Ας είναι όμως. Μια Γαλλία φτάνει για να αρχίσει και πάλι να λάμπει ο σύγχρονος ευρωπαϊκός Διαφωτισμός.
Πολλοί θα προσπαθήσουν να δώσουν άλλη ερμηνεία στο «όχι» του δημοψηφίσματος. Ερμηνεία που θα βολεύει το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο και θα αποδίδει την εκφρασμένη θέληση του λαού της Γαλλίας στην επίδραση διαφόρων άλλων παραγόντων, ανώδυνων για τα σχέδια του «ιερατείου των Βρυξελλών».
Όμως το μήνυμα που έστειλε το Παρίσι είναι ξεκάθαρο. Φτιάξτε ένα άλλο ευρωπαϊκό Σύνταγμα, περισσότερο κοντά στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Φτιάξτε ένα Σύνταγμα αντάξιο των προσδοκιών των λαών της Ευρώπης, που θα συμπορεύεται με τις πανανθρώπινες αξίες που γέννησε και διαφύλαξε ο ευρωπαϊκός πολιτισμός.