Κίνημα ύπαρξης η αντίσταση στην ισοπέδωση…

Το «όχι» δεν ήταν μια ψήφος απορριπτική του Ευρωσυντάγματος. Ήταν ψήφος αντίστασης στην αλλοτρίωση, στην ισοπέδωση, στην κατάργηση της ταυτότητας του κάθε λαού, στη διατήρηση ζωντανού του χθες, στην προάσπιση της γης του με δικές του δυνάμεις και δική του εξωτερική πολιτική.

Ήταν αυτό το βροντερό «όχι» μήνυμα των εργαζομένων, ότι υπάρχουμε κι εμείς και έχουμε δικαιώματα, δεν έχει μόνο το οικονομικό κατεστημένο. Έχουμε όρους… Ήταν το «όχι» που δεν μπορούσαν να το χωνέψουν οι εξουσίες, ένα μήνυμα ότι υπάρχουν κάποιοι θρασείς που μπορούν να αντισταθούν στις εντολές της, γι’ αυτό και μέχρι την τελευταία στιγμή πίστευαν ότι θα επιβάλουν το «ναι». Έπεσαν έξω. Γιατί δεν επρόκειτο για ένα απλό δημοψήφισμα. Είχε πλέον το σπέρμα της επανάστασης, του ξεσηκωμού.

Ήταν με δυο λέξεις το «όχι», κίνημα ύπαρξης. Γι’ αυτό και άντεξαν όλοι εκείνοι που από την πρώτη στιγμή σήκωσαν τη σημαία της αντίστασης. Παρά τις προσφορές, τις υποσχέσεις, τις απειλές. Δεν άκουγαν τίποτα. Δεν ήταν ένα καπρίτσιο. Ήταν απόφαση ζωής. Γι’ αυτό και μετά το άνοιγμα της κάλπης στήθηκε γλέντι. Με χαρούμενα πρόσωπα. Άνοιγε μια καινούργια σελίδα, μια νέα εποχή, όπου οι πολίτες αποφασίζουν για τον εαυτό τους και όχι κάποιοι 10 καλοντυμένοι κύριοι.

Αυτήν τη χαρά, αυτό το ξαναγέννημα μάς στέρησαν οι ηγέτες μας. Φάνηκαν άτολμοι…