Ένα ρητορικό τάλαντο σε αμφίβολο προσανατολισμό…

Η «κριτική σκέψη» του αναδειχθέντος σε ηλικία 25 ετών βουλευτή του ΠΑΣΟΚ στην εκλογική παλίρροια της 18ης Οκτωβρίου 1981 δεν είχε περιθώρια ανατρεπτικής λειτουργίας και βεβαίως ουδέ διάθεση να αμφισβητήσει πεποιθήσεις που εθεωρούντο «ιερές και αμετακίνητες» στη σκιά της ιδεολογικής «μίτρας» του Ανδρέα Παπανδρέου, εντός δηλαδή του πλέγματος ενός εντελώς ομοιογενούς συστήματος αντιλήψεων και πεποιθήσεων!
Ο «Μύστης», ο Ανδρέας Παπανδρέου, έδωσε «μυστηριακή» έννοια σε όρους («Κατεστημένο», προνομιούχοι κ.ά.), ενώ απέδωσε την πραγματικότητα με τις διακηρύξεις του τύπου «Η Ελλάδα στους Έλληνες» και την αναστύλωση της εθνικής υπερηφάνειας που ενέπνευσε στο σύνολο σχεδόν του Ελληνικού Λαού με τους εξορκισμούς κατά της «Ξενοκρατίας», ενός ενδημικού φαινομένου στη μικρή αυτή χώρα από τα πρώτα μόλις βήματα του ελεύθερου βίου της.
Η σφυρηλάτηση άμεσων σχέσεων Λαού-Ανδρέα Παπανδρέου αυτομάτως έθετε εκτός «νομίμου πλαισίου» και υποψία, ακόμη, αντικομφορμιστικών θέσεων, ενώ υπό την ιαχή του «Λαού-Θεσμού», της «ιδεολογικής τρομοκρατίας» και του τρόμου της «πολιτικής γκιλοτίνας», οι «αμφισβητίες» εστέλλοντο στο… πυρ το εξώτερον!
Ο Χάρης Καστανίδης εγεύθη δις, μία επί της εποχής Α. Παπανδρέου και μία επί της «ημιπεριόδου» Κ. Σημίτη, την τιμωρία από τον «Μύστη-ηγέτη».
Στην περίπτωσή του, ίσως, προβληματίζει αν η «Μυθολογική» τακτική του νεαρού πολιτευτή ευθυγραμμίζεται ή αντιστρατεύεται στο εκ προγονικής κληρονομιάς προερχόμενο: «Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού»!
Πάντως, σε κάθε περίπτωση ο νεαρός πολιτευτής των αρχών της δεκαετίας του ’80 αντιτάσσει στην «εξ υπέρτατης ανάγκης» προσαρμογή στην ευθεία που επιβάλλει στο Κίνημα ο «Μύστης-ηγέτης» έναν «αντικομφορμισμό» επικαλυπτόμενο από τη ρητορεία του «Αμερικανικού και ΝΑΤΟϊκού καρκινώματος» και τις αντ-ευρωπαϊκές θέσεις («ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»), αν και ενίοτε ψελλίζεται το «εκσυγχρονιστικό» η «Ευρώπη των Λαών», «Η Ευρώπη των εργαζομένων»!
Και ενίοτε καταφεύγει στον εξορκισμό της «διαβολικής ελικοειδούς τροχιάς της οικουμενικής μηχανοκρατίας» και προσκολλάται στον «υπό κατασκευή» νέο «Μύστη-ηγέτη» Κ. Σημίτη, αλλά υπό το επικοινωνιακό τρικ του «πραγματιστή», του «καταλληλότερου για τη διακυβέρνηση της χώρας»!
Είναι η εποχή που η βιολογική αδυναμία του Ανδρέα Παπανδρέου επιτρέπει τη διάρθρωση «ιδεολογικών παραμέτρων» του «εκσυγχρονιστικού είδους» που αναφέρονται στον «σοσιαλιστικό ατομισμό» (!) και προβάλλεται ο «σύντροφος ως κέντρο ελευθερίας, δημιουργίας και καθοδηγητής της κοινωνίας»!
Σε αντίθεση με τις περισσότερες «εσωτερικές τάσεις» που αναπτύσσονται αυτήν την περίοδο στο ΠΑΣΟΚ, το «εκσυγχρονιστικό ρεύμα» στο οποίο συστοιχίζεται και ο Χάρης Καστανίδης δεν έχει τις ρίζες του στην πολιτική παράδοση, την έστω φτωχή, της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας, αλλά σε ένα βαθύ «αντι-Ανδρεϊκό» σύνδρομο!
Όμως το «εκσυγχρονιστικό ρεύμα», αντι-Ανδρεϊκό στην έκφραση, προβάλλει την «ηθική του νοικοκύρη» στη διαχείριση της οικονομίας και ταυτοχρόνως υποτάσσεται, προκειμένου να επιβιώσει, στα ενδο-Ελλαδικά κέντρα εξουσίας, ενώ καλλιεργεί μια άνευ αρχών Ευρωλαγνεία!
Τα ενδο-Ελλαδικά κέντρα εξουσίας καθ’ όλη τη μεταπολιτευτική διαδρομή του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, την «ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενα», δεν τολμούν την ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά μεθοδικά υποσκάπτουν το βάθρο της εξουσίας του! Στήριγμά τους, κατά κύριο λόγο, το εντός του Κινήματος «εκσυγχρονιστικό ρεύμα»!
Αρχίζει, πλέον, η μακρά περίοδος κυριαρχίας του «πολιτικού παρασκηνίου», η κατασκευή «πολιτικών» και η… παραγωγή «πολιτικής».
Οι αποκλίνουσες από το «Σημιτικό κέντρο» ΠΑΣΟκικές δυνάμεις, εν αις και ο Χάρης Καστανίδης, αντί να στέρξουν στην εμπέδωση των δημοκρατικών διαδικασιών στο Κίνημα και στη μέσω αυτών αναγέννησή του, προσέφεραν τα «σεβάσματά τους» στα ενδο-Ελληνικά παρασκηνιακά κέντρα εξουσίας, προκειμένου να τύχουν της ευνοίας τους και να αποσπάσουν την επιζητούμενη προβολή και «καθιέρωσή» τους! Κατά τον λόγο του Μεγάλου Αλεξανδρινού, «Τι κρίμα την ώρα που ενδίδεις και πηγαίνεις για τα Σούσα για σατραπείες και άλλα τέτοια…».
Μέρος, πλέον, ο Χάρης της πάλης για την κομματική εξουσία, αλλά και λόγω της τοπικής αντίθεσης προς τον εν αναμονή «δελφίνο» της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, μετακινείται στους «ηγετικούς προθαλάμους» και θέτει στην υπηρεσία των τελευταίων το ρητορικό του τάλαντο στη διαδικασία μιας αθόρυβης αλλά ουσιαστικής αποκοινωνικοποίησης του ΠΑΣΟΚ!
Ο Χαράλαμπος Καστανίδης του 2005 είναι αμφίβολο αν συνεχίζει να προσυπογράφει τα scripta sacrifika της Σοσιαλδημοκρατίας, «η οποία αναγνωρίζει την ηθική προσωπικότητα και πρωτοβουλία του Ατόμου και αποβλέπει ταυτοχρόνως προς το ιδεώδες της Κοινωνικής Δικαιοσύνης»…