Όταν το κράτος… φονεύει το έθνος…
Ο κ. Σκανδαλάκης και οι «φιλέλληνες» διπλωματικοί εκπρόσωποι του Ελληνικού Κράτους στη «Γη της Ιερουσαλήμ», αντί να είναι οι «ψυχροί παρατηρητές» του βυζαντινού odium theologium που εξελισσόταν στους σκοτεινούς διαδρόμους του «πρεσβυγενούς Πατριαρχείου», κατέστησαν μέρος του «καλογερικού μίσους», απέφυγαν να μετέλθουν προληπτικά μέτρα και να εισηγηθούν αποτελεσματικές παρεμβάσεις.
Και το κυριότερον: Κατά την περίοδο των διαδικασιών για τη διαδοχή του αποβιώσαντος προ πενταετίας Πατριάρχη Διόδωρου, παρουσιάζεται μια «ανίερη συμμαχία» μεταξύ υπουργείου Εξωτερικών, Εκκλησίας της Ελλάδος, της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, Μυστικών Υπηρεσιών και παραγόντων της Άκρας Δεξιάς στην προώθηση της υποψηφιότητας του κ. Ειρηναίου!
Το παρασκήνιο της εκλογής του Ειρηναίου στον Πατριαρχικό θρόνο των Ιεροσολύμων -το σταυροδρόμι αυτό των ενδοχριστιανικών αντιθέσεων, των μηχανορραφιών, των πάσης μορφής και επιδιώξεων μυστικών υπηρεσιών, της σύγκρουσης κρατικών συμφερόντων, της διαχείρισης πακτωλού χρημάτων- καταγράφει αυτήν τη συστοίχηση.
Το Πατριαρχείο της Μόσχας εκδηλώνει έντονο το ενδιαφέρον του για το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσιών θα ήταν ευτυχής αν την ηγεσία του «πρεσβυγενούς Πατριαρχείου» κατελάμβανε ο στενός φίλος του, μητροπολίτης Βόστρων, Τιμόθεος, σπουδαγμένος στην Αγία Πετρούπολη. Η προτίμηση της Μόσχας συναντά την αντίδραση της Ουάσινγκτον, ενώ τον έλεγχο του Πατριαρχείου επιδιώκουν και οι Άραβες. Λίγες εβδομάδες πριν από την εκλογή του νέου Πατριάρχη, οι 12 Άραβες Ιερείς που συμμετέχουν στην Αγιοταφική Αδελφότητα προσφεύγουν στα δικαστήρια με αίτημα να εκλέγονται και Άραβες Αρχιερείς, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την εκλογή Άραβα Πατριάρχη.
Στον χορό εισέρχεται και η κυβέρνηση του Ισραήλ και, με τη συνεργασία του Έλληνα προξένου στην Ιερουσαλήμ, ακολουθεί την τακτική των διαγραφών από τον κατάλογο που περιλάμβανε τους υποψηφίους για τον πατριαρχικό θρόνο.
Στο σημείο αυτό οριοθετείται η «απαρχή δεινών» για την ελληνική παρουσία στην «Αγία Πόλη»!
Θα ήταν υπερβολή να ζητηθεί από μια Πολιτεία, είτε ΠΑΣΟΚικής είτε Νεοδημοκρατικής κοπής, να χειρισθεί το πρόβλημα «Πατριαρχείο Ιεροσολύμων» κατά την Ευρωπαϊκή Λογική («Ενάντια στους πωλητές ανοησιών και σ’ αυτούς που μας αλλοιώνουν το μυαλό, ενάντια στους διαχειριστές της Εκκλησίας, να υψώσουμε τη σημαία της λογικής»), αλλά τουλάχιστον κατά το δείγμα της διαχείρισης παρόμοιων προβλημάτων στο παρελθόν από τον Χαρίλαο Τρικούπη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Νικόλαο Πλαστήρα.
Το κυριότερο:Η «ανίερη συμμαχία», στερούμενη του βασικού κατά Θουκυδίδη κριτηρίου του ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ, το «Προοράν» και το «Τολμάν», οδήγησε τη νεοελληνική κοινωνία των ημερών μας να αντιμετωπίζει απειλές από κάποιες μορφές «θρησκευτικής κουλτούρας», οι οποίες αντιτάσσονται στη Δημοκρατία και φιλοδοξούν να κυριαρχήσουν επ’ αυτής.
Στην περίπτωση «Πατριαρχείο Ιεροσολύμων» επιβεβαιώθηκε για μία εισέτι φορά ότι το «σκάφος Ελλάς κυβερνάται τυχαίως και μοιραίως»!
Επανέρχεται και πάλι στην επικαιρότητα προς επιβεβαίωση η προ αιώνος σχεδόν διαπίστωση του Ίωνα Δραγούμη στον «Ελληνικό Πολιτισμό» του ότι «Το Κράτος υπάρχει χάριν του Έθνους»!
Το Έθνος, από τη διαχείριση της κρίσης στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, εξέρχεται επικίνδυνα τραυματισμένο. Και πάλι αναδύθηκε στην επιφάνεια η λοιδορία ότι αυτή η χώρα, η Ελλάδα, δεν διαθέτει ει μη μόνο «πέτρες και ήλιο».
Βεβαίως, οι διαχειριστές του odium theologium Jerusalem, ως φαίνεται, στερούνται της δυνατότητας να εκφέρουν λόγο υψιπετή, του ήθους και του ύφους του Γεωργίου Παπανδρέου του Πρεσβυτέρου, και να αντιπαρατάξουν στους λοιδορούς:
– «Είναι γεγονός. Δεν διαθέτουμε τίποτε άλλο παρά πέτρες και ήλιο. Τις πέτρες για τους εχθρούς μας και τον ήλιο για τις ψυχές μας…»!
Έχει υποστηριχθεί ότι «η αναγκαιότητα της μη υποταγής της κοινωνίας στη θρησκοληψία και στο ημίφως odium theologium δεν είναι κάτι το αυτονόητο και άρα χρειάζεται μια διορατικότητα, μια κουλτούρα που θα διακρίνει τους επαπειλούμενους κινδύνους…».
Και αυτή η κουλτούρα-πολιτική αναζητείται στο περικαλλές νεοκλασικό κτίριο της λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας!