Η μιζέρια μας είναι οικονομική… και όχι πολιτιστική!
Μαρσάριζαν μία ολόκληρη εβδομάδα όλες οι καλολαδωμένες μηχανές του συστήματος για τη γιουροβιζιονική συμμετοχή. Γρύλιζαν απειλητικά κατά παντός που τολμηρά έβαζε την υπογραφή του κάτω από μια κριτική. Άδολη ή δόλια (γιατί υπήρξαν και τέτοιες). Δεν άφησαν παπαριά που να μην τη μασήσουν και αντί να την καταπιούν την εκστόμιζαν.
Και τι δεν είπαν. Για παράδειγμα: Η κυρία Πασχαλίδου. Η κυρία των αχρεωστήτως καταβαλλομένων ογδόντα πέντε χιλιάδων ευρώ ανά εξάμηνο, αν δεν απατώμαι, από τον ελληνικό λαό, διαμέσου της κρατικής τηλεόρασης. Ήταν μια σπουδαία… εθνική νίκη, είπε! Και αντιστάσεως μη ούσης επιχειρηματολόγησε σαδιστικά… Και ήταν μια σπουδαία εθνική νίκη, γιατί… ανέδειξε τη χώρα μας! Το ότι διακωμώδησε τη χώρα μας και ταπείνωσε τον λαό της δεν το χώρεσε ούτε για μία στιγμή το μάλλον μικρό μήκος του πεδίου της ιστορικής της γνώσης. Κατανοητό. Γιατί η συγκεκριμένη νεαρά της ελληνικής διασποράς ποτέ δεν αντελήφθη πως οι κάτοικοι του τόπου αυτού δεν είναι μουσικά… αυτιστικοί!
Δεν μετακινούν το κεφάλι τους δεξιά και αριστερά υποβαλλόμενοι από ηχητικές ψυχαναγκαστικές θεραπείες ενός μεταμοντέρνου τσιφτετελιού… Είναι, ευτυχώς, εθισμένοι σε ακούσματα διαφορετικά… Και δεν εννοώ εκείνα του Μίκη ή των Χατζηδάκι, Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Λοΐζου, Μούτση, Σπανού, Καλδάρα, Τόκα, Πλέσσα, Χατζηνάσιου, Παπακωνσταντίνου, Θάνου Μικρούτσικου, Γιάτσου, Παπαδόπουλου, Τσώτου και Νικολακοπούλου. Ακόμη και των πιο σύγχρονων Κατσιμιχαίων, του Πορτοκάλογλου, του Παντελή Θαλασσινού και άλλων.
Όχι, δεν είμαι τόσο αφελής να της κάνω τη χάρη και να συγκρίνω τους μοναχικούς μουσικούς και στιχουργικούς οργασμούς των δημιουργών της κρατικής επιχορηγίας στη Γιουροβίζιον με τα καθαρά διαμάντια των λαϊκών ονείρων που εκείνοι τα εξόρυξαν και φιλοτέχνησαν για να μας τα χαρίσουν… Γιατί από μόνη της η άδικη και αναίτια αυτή γιουροβιζιονική στύση ευθέως προέρχεται από τη φουσκωμένη με πεπιεσμένο αέρα μουσική φλέβα των Γιώργου Κοινούση και Φλωρινιώτη. Και, μεταξύ μας, εκείνοι ήταν καλύτεροι. Και ας χρειάζονταν οι ακροατές τους ισχυρές δόσεις από αλκοόλ για να τους αντέξουν. Γιατί ήταν γνήσιοι…
Και τουλάχιστον δεν αποτόλμησαν να κάνουν εξαγωγή της παπαριάς τους. Επειδή δεν θα είχαν τα μούτρα να βγουν ούτε για ψώνια στη συνοικιακή τους αγορά! Αφού ήξεραν πως οι Έλληνες νηφάλιοι δεν ήταν αυτό που εκείνοι τραγουδούσαν. Ενώ ετούτοι… Ως και ο πρωθυπουργός τούς δέχτηκε. Εθνικοί ήρωες… Απελευθερωτές… Από τη μιζέρια μας… Μόνο που η μιζέρια μας είναι οικονομική. Όχι πολιτιστική!
Και εδώ είναι το έγκλημα. Με εξουσιοδότηση και χορηγία κρατική η γιουροβιζιονική μας συμμετοχή δήλωνε ψευδώς στη διεθνή σκηνή πως είναι και πολιτιστική! Γι’ αυτό εξαγριώθηκα. Επειδή σπαταλήθηκαν κάποια εκατομμύρια ευρώ από τη ρηχή τσέπη του Έλληνα για την οικουμενική προβολή ενός μουσικού και στιχουργικού σπηλαιολογικού πρωτογονισμού που, όσοι τον άκουσαν, τον συσχέτισαν βεβαίως με το πολιτιστικό σήμερα του λαού μας! Ίσως αυτό τρέμουν οι Ιταλοί και αρνούνται τη συμμετοχή στο πανηγυράκι αυτό. Γιατί έχουν πλούσιο και αυτοί πολιτισμό, τον οποίο δεν είναι διατεθειμένοι πλυμένο να απλώσουν στις τηλεοπτικές κεραίες της ταράτσας τους, καταμεσής της μαύρης καπνιάς των ηχητικών εξατμίσεων από τους δικούς τους «Δάντηδες» και τις δικές τους «Γερμανούδες». Οι δικοί μας, όμως, απέδειξαν πως έχουν άγνοια κινδύνου…
Και περιφέρουν ωμά την άγνοιά τους αυτή, περπατώντας ξυπόλυτοι πάνω στα αγκάθια της κριτικής πολιτισμένων λαών (μην ξεγελιέστε από τα δωδεκάρια. Αυτά ήταν και είναι θέμα εταιρικών δισκογραφικών συμφερόντων, ευκαιριακών συμμαχιών και δημοσίων σχέσεων). Και την ανεμίζουν μάλιστα ως σημαία στην αγγλική. Να γίνει οικουμενικά αντιληπτός ο αυτοεξευτελισμός μας. Αλλά και για κάτι πολύ πιο βαρύ.
Να μάθουν οι πάντες πως είμαστε απάτριδες… Αφού όλοι εκτός του κ. Παναγόπουλου, προέδρου της κρατικής τηλεόρασης και των δημιουργών της γιουροβιζιονικής συμμετοχής, γνωρίζουν πως πατρίδα μας είναι η γλώσσα μας… Και όταν λέω η γλώσσα μας, εννοώ τα εικονικά σύμβολα της μεταξύ των Ελλήνων επικοινωνίας και όχι το βιολογικό όργανο του γλειψίματος!