Συναξαριστής
«Ποια είναι τα διδάγματα τα οποία σήμερον θα πρέπει να αντλήσουμε από την ιστορία τους; Το πρώτο δίδαγμα είναι η επιβεβαίωση της απολύτου αξίας της Εθνικής Ηγεσίας για την τύχη των Λαών. Η μοίρα των Λαών είναι εξηρτημένη από την ποιότητα της ηγεσίας τους ».
– Η Ιστορία ήταν η «μεγάλη απούσα» κατά την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών στην πρωτεύουσα της Τουρκίας. Στα βάθη της Ανατολίας δεν έδωσε το «παρών» το σοφό μέτρο που συνθέτει τη θετικότητα («πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού»), τ’ όνειρο και την πίστη.
Αναζητητέον αν η «πορεία προς την ʼγκυρα» του κ. Μολυβιάτη τελούσε υπό την εποπτεία του «υπερατλαντικού οφθαλμού», ο οποίος «τα πάνθ’ ορά», και εναρμονιζόταν με τον «πόθο και τις επιθυμίες της υπερδύναμης να θρυμματίζει και να αποδυναμώνει ό,τι δεν ελέγχει απόλυτα: σύνορα, εθνικά συμφέροντα, ιστορία, αρχές, ευαισθησίες »!
Ή αν στη σκέψη του επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας σημειώθηκε σύγκρουση μεταξύ Λήθης και Μνήμης και η «μεγάλη έκρηξη» που επακολούθησε σκίασε την αρχή ότι και η Μνήμη και η Λήθη χρειάζονται στα Έθνη. Είναι πηγές δημιουργίας. Με τη διαφορά ότι πρέπει να ενθυμούμεθα και να παραλαμβάνουμε από το παρελθόν ό,τι είναι ζωντανό και να αποκρούουμε και να λησμονούμε ό,τι είναι πλέον νεκρό
Ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας ίσως στην «πορεία προς την ʼγκυρα» να τελούσε υπό την πνευματική κυριαρχία του «πολιτικού γκουρού» της παράταξής του, του Γιάννη Λούλη, ο οποίος μάχεται υπέρ της, ιδίου προσδιορισμού, «κεντρώας στροφής» της παράταξης, διαβλέποντας «αύξηση των κεντρώων και των απολιτικών ψηφοφόρων, οι οποίοι είναι πρωτίστως οι στυλοβάτες του νέου πραγματισμού»!
Κατά την εκδοχή αυτή, «οι κυρίαρχοι ψηφοφόροι του αιώνα μας εκφράζουν έναν μεσαίο πολιτικό χώρο, αποϊδεολογικοποιημένο, πραγματιστικό, καθώς γι’ αυτούς ούτε η διάκριση Αριστεράς – Δεξιάς ούτε η σύγκρουση φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτοί οι ψηφοφόροι, κατά βάσιν μετριοπαθείς και χωρίς τα πολιτικά πάθη του παρελθόντος, είναι εκείνοι που δίνουν τον τόνο με την αρνητική ψήφο τους και την αποστασιοποίησή τους από τα κόμματα Όσο υποχωρούν οι ιδεολογίες και ενισχύεται ο πραγματισμός, οι ψηφοφόροι, ως μέλη κοινωνικοοικονομικών ομάδων, γίνονται όλο πιο απρόβλεπτοι ».
Αυτοί, όμως, οι «κοπής Λούλη» «κεντρώοι» είναι προϊόν «επιστημονικού εργαστηρίου» και ουδεμία σχέση έχουν με τον κεντρώο χώρο, τον κατ’ εξοχήν ευαίσθητο στη διαχείριση των εθνικών θεμάτων και της αξιοπρέπειας της χώρας Και κυρίως ο ελληνικός κεντρώος χώρος, ο οποίος όπως η ιστορική, απώτερη και πρόσφατη, εμπειρία αποδεικνύει, δεν «υποχωρεί χάριν του πραγματισμού» και μάλιστα δεν αποδέχεται να πορευθεί σε ατμόσφαιρα «αποϊδεολογικοποίησης»!..
Οι «ιδεολογικοί καθοδηγητές» της συντηρητικής παράταξης ομιλούν για τη «μεγάλη εκτίναξη των Κεντρώων την τελευταία δεκαετία», εκτίναξη η οποία προσδιόρισε και το εκλογικό αποτέλεσμα της 7ης Μαρτίου 2004, αλλά δεν λανθάνει της προσοχής τους ότι «το εκκρεμές των Κεντρώων, ελλειπούσης της εθνικής ευαισθησίας, θα συνεχίσει τη δεξιόστροφη πορεία» Η «ελληνική εμπειρία», τουλάχιστον της τελευταίας πεντηκονταετίας, καταδεικνύει ότι η «Κοινωνική Μνήμη» δεν έχει διαβρωθεί σε σημείο ώστε ο «πραγματισμός» να καθοδηγεί τις πολιτικές ενέργειες των «Κεντρώων ψηφοφόρων» και ο καταναλωτισμός να αμβλύνει τις «εθνικές ευαισθησίες» τους. Ναι μεν η προβολή των εθνικών θεμάτων δεν προσπορίζει «κυκλοφοριακά άλματα» και «θεαματικά τηλεοπτικά ποσοστά» στα ΜΜΕ, αλλά η εσφαλμένη διαχείρισή τους «ρίχνει κυβερνήσεις»!
Αν ο «φιλελεύθερος πραγματισμός» αντανακλάται σε πολιτική διαχείριση, οία εκείνη που ακολούθησε ο κ. Μολυβιάτης στην «πορεία προς την ʼγκυρα», συντόμως «οι Κεντρώοι θα αποχαιρετήσουν την Αλεξάνδρεια που γνώρισαν» της «ρεάλ πολιτίκ», α λα ΝΔ.
Το «εγκόλπιο των Κεντρώων» στην προμετωπίδα του καταγράφει: «Ελληνική εξωτερική πολιτική σημαίνει: Ότι εκπληρούμεν εις ακέραιον τας συμμαχικές μας υποχρεώσεις και διεκδικούμεν εις το ακέραιον τα δικαιώματά μας»!