Το σχολείο δεν δίνει ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση

Κύριε Διευθυντά,
Σχετικά με τον διάλογο που έχετε ανοίξει από τις στήλες της εφημερίδας σας για τα προβλήματα της δημόσιας εκπαίδευσης στη χώρα μας, επιτρέψτε μου να παρατηρήσω τα παρακάτω:
Είναι γεγονός ότι ο εκπαιδευτικός βρίσκεται στο επίκεντρο των επικρίσεων και αμφισβητήσεων σχετικά με την κατάσταση του σημερινού δημόσιου σχολείου, αφού αυτός αποτελεί την πιο φανερή όψη της σχολικής ζωής. Σ’ αυτό συντελεί και το γεγονός ότι συνήθως δεν επιχειρείται η βαθύτερη κατανόηση των αιτίων των μεγάλων προβλημάτων της εκπαίδευσης και της κοινωνίας γενικότερα. Το σχολείο όχι μόνο δεν δίνει ίσες ευκαιρίες στη μόρφωση, αλλά διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στους μαθητές που προέρχονται από τ’ ασθενέστερα οικονομικά στρώματα και στα παιδιά οικογενειών με υψηλό εισόδημα και υψηλό μορφωτικό επίπεδο.
Στην εποχή μας η κυριαρχία του ανταγωνισμού, η εμπορευματοποίηση των αξιών, η θεοποίηση της τεχνολογίας και οι κοινωνίες των δύο τρίτων αντιτίθενται στην κουλτούρα της αλληλεγγύης, των δημοκρατικών αξιών και του ανθρωπιστικού ιδεώδους. Σ’ ένα τέτοιο τοπίο και κάτω από αντίξοες συνθήκες, οι έλληνες εκπαιδευτικοί ασκούν το δύσκολο και κρίσιμο έργο τους για το καλό της κοινωνίας. Βεβαίως, μπορεί να κάνουν λάθη και να ελέγχονται για παραλείψεις κατά την εκτέλεση του έργου τους, όμως στη συντριπτική τους πλειονότητα δίνουν καθημερινά την ψυχή τους για να διαμορφώσουν υπεύθυνους πολίτες με κριτική σκέψη, με διάθεση αμφισβήτησης αλλά και δημιουργικότητα. πολίτες που να προβάλλουν αγωνιστική στάση ζωής και να αγωνίζονται για ν’ αλλάξουν τον κόσμο και να τον κάνουν πιο δίκαιο και πιο ανθρώπινο. Για τον οργανωμένο κλάδο των εκπαιδευτικών, ο πυρήνας της εκπαιδευτικής – πολιτικής πρότασής του είναι η στήριξη και αναβάθμιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας για όλους τους νέους. Για την επίτευξη του στόχου αυτού είναι αναγκαία η ουσιαστική χρηματοδότηση της εκπαίδευσης (σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση ανάμεσα σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και η εφαρμογή πολιτικών από δέσμες ποικίλων μέτρων, πλέον των εκπαιδευτικών, ώστε να αμβλύνονται, κατά το δυνατόν, οι συνέπειες των μορφωτικών ανισοτήτων. Ο έλληνας εκπαιδευτικός δεν αυτοπροβάλλεται στους μαθητές του ως αυθεντία, αλλά αφουγκράζεται τα παιδιά, τα εμψυχώνει και τα ενθαρρύνει. Τους καλλιεργεί τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη. Απλώνει το χέρι του στην ψυχή κάθε παιδιού και ενισχύει αυτό που το κάθε παιδί διαθέτει. Τα βοηθάει να αναδείξουν στο έπακρο τις δημιουργικές τους δυνατότητες. Οι έλληνες εκπαιδευτικοί, μαζί με τους μαθητές μας, τους γονείς και όλους τους εργαζόμενους, βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα για τα δικαιώματα των νέων στη μόρφωση, στην εργασία, στην αξιοπρέπεια και τη ζωή.

Με τιμή
Κώστας Μανιάτης
Μέλος ΔΣ, π. πρόεδρος της ΟΛΜΕ

Σημ. «Π»: Σωστά όλα αυτά τα προβλήματα που επισημαίνετε. Μόνο που ίσχυαν σε πολύ χειρότερη μορφή τα «πέτρινα χρόνια» των δεκαετιών του ’50, του ’60 και του ’70. Κι όμως τα παιδιά που τελείωναν τότε το Γυμνάσιο είχαν υποδομή, αξίες και ιδανικά, καμιά θέση δεν τους περίμενε, ούτε κανένα μέλλον, ρίχνονταν στη μάχη, πάλευαν και τα κατάφερναν. Και χάρις σε εκείνες τις γενιές, που συνάδελφοί σας δάσκαλοι και καθηγητές μόρφωσαν, βγήκε από τα ερείπια η Ελλάδα. Σήμερα είναι η δική σας σειρά…