Το «ρέκβιεμ» της Άννας στον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό

Διέλαθεν της κατ’ απονομήν νομάρχου και Επιτρόπου της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση η διδαχή της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας ότι σε κοινωνικές ομάδες και δη στα a la Graeca, σοσιαλιστικά ή μη, κόμματα εξουσίας, κυριαρχεί ο κληρονομικώ δικαιώματι Leader κατά την αρχή των φυσικών συστημάτων κυριαρχίας!

Τη φάση δε αυτή των κοινωνικών σχέσεων τη διαδέχεται η περίοδος στη διάρκεια της οποίας ο Leader χρησιμοποιεί κάθε «φονικό» όπλο και η κυριαρχία του σφραγίζεται με το «αίμα» και τον «θάνατο» των αντιπάλων. Οι Κοινωνικοί Ανθρωπολόγοι χαρακτηρίζουν το χρονικό αυτό διάστημα περίοδο των «αιματηρών» συστημάτων κυριαρχίας.

Κατ’ ακολουθίαν, το προτεινόμενο από την κ. Διαμαντοπούλου σχήμα της κατά παράταση θητείας του Leader δεν χωρά στο σχήμα: «Ιστορική διαδοχή των συστημάτων κυριαρχίας», που διδάσκεται στην Κοινωνική Ανθρωπολογία.

Ήδη και με την παρέλευση ολίγων 24ώρων μετά την Εθνική Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ, η πρώην Επίτροπος διαλογίζεται επί του λάθους ερμηνείας της επί των διδαχών της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, αλλά κατά τας Γραφάς, «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια…»!

Ατυχώς για την κ. Διαμαντοπούλου, αν προχωρούσε στη μελέτη του εγχειριδίου της Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και δη στη «Γενική ανακεφαλαίωση» και συγκεκριμένα στην «Τέταρτη σημείωση» και αν «γίγνωσκε α αναγίγνωσκε», θα προβληματίζονταν επί των καταγραφομένων στη «Σημείωση»:

l «Οι κομματικές ηγεσίες (στα a la Graeca κόμματα εξουσίας) υποχρεώνονται να υποδύονται τον ρόλο του ισχυρού που επιβάλλει στην ομάδα, με τη δύναμη και την ισχύ του, τον δικό του τρόπο λειτουργίας. Και το σύνδρομο αυτό του ʽʽισχυρού ατόμου της ομάδαςʼʼ με τη μορφή ανταγωνισμού για τα πρωτεία, για τη διανομή των ʽʽπόστωνʼʼ, χωρίς να υπολογίζουν τις καταστροφικές συνέπειες για την ομαλή εξέλιξη των κομματικών σχηματισμών…».

Το τραγικό στην «Περίπτωση Διαμαντοπούλου», ότι ο Leader στα κόμματα εξουσίας

a la Graeca, στήνουν μόνοι τους μηχανισμούς εξουσίας που υποχρεώνουν όσους ενσωματώνονται σ’ αυτούς, χωρίς ίσως να το αντιλαμβάνονται, σε μια πρωτόγονη, ζωική συμπεριφορά εξουσίας.

Αυτό, όμως, είναι ένα ακόμη στοιχείο που νεκρώνει τις προϋποθέσεις για τη λειτουργία της δημιουργικής αρχής της επιλογής και στον τομέα των κοινωνικών και πολιτικών ιδεών.

Όμως, στην περίπτωση της πρώην Επιτρόπου της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρεί, το αρχαιόθεν λεχθέν, «ενός κακού δοθέντος μύρια έπονται»… Η κ. Διαμαντοπούλου, πριν από την «παράταση της προεδρικής θητείας», είχε ψάλει το ρέκβιεμ στον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό, τις ουμανιστικές αρχές του και τη σχέση της Δημοκρατικής Αριστεράς με τον χώρο, τον χρόνο και τη Μνήμη του Ελληνικού Διαφωτισμού με το «νέο» πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, βασικός συντάκτης του οποίου υπήρξε.

Η ευρωπαϊκή θητεία της δεν την απέτρεψε να θέσει τη σφραγίδα της σε ένα κείμενο που βασίζεται στο επιχείρημα ότι ο παραδοσιακός Δημοκρατικός Σοσιαλισμός έχει διασκελισθεί από την πραγματικότητα της παγκοσμιοποίησης και ότι ο κόσμος έχει αλλάξει θεμελιωδώς από τη δεκαετία του 1990, χωρίς, καν να υποβληθεί στη συγκριτική μελέτη και να προβληματισθεί ότι το βασικό αυτό κομματικό κείμενο αποτελεί τη «γέφυρα τη μετάγουσα» στον Νεοφιλελευθερισμό!

Το κείμενο κινείται σε «κενό αέρος». Και μάλλον δεικνύει πορεία προς τον φιλελευθερισμό, παρά τον εκσυγχρονισμό των στόχων του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού.

Στις «ιδέες Διαμαντοπούλου», δεν ανιχνεύεται καν στροφή σε πλαίσια στα οποία προτείνονται ιδέες συμβατές με τον Δημοκρατικό Σοσιαλισμό, έστω και χωρίς καμία αναφορά στο πολιτικό αυτό σύστημα. Αντιθέτως, εμφανίζονται, κατά τον συρμό της εποχής, «νέες αντιλήψεις» και παροράται το κράτος κοινωνικής πρόνοιας, βασική κατάκτηση της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας. Είναι ορατές στις «ιδέες Διαμαντοπούλου», ουσιαστικά Νεοφιλελεύθερες απόψεις με μια «αριστερίζουσα φρασεολογία», χωρίς να προτείνεται ένα εμφανές σοσιαλιστικό πλαίσιο.

Η κ. Διαμαντοπούλου και κατά τη σύνταξη του «προγράμματος» του ΠΑΣΟΚ και κατά την παρέμβασή της στην Εθνική Συνδιάσκεψη, με την πρότασή της για «παράταση της θητείας» του νυν προέδρου του Κινήματος, «λάκκον ανώρυξε και ενέπεσεν αυτώ…»