Τουρκία – Ελλάδα – Κύπρος ενδιαφέρουσες συγκρίσεις!
Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας, αντί έστω να καθυστερήσουν, δεν αποκλείεται και να επιταχυνθούν. Ακόμα χειρότερα, μετά την ακατανόητη αποδοχή από την Αθήνα (το έχει ξανακάνει!) αλλά και τη Λευκωσία της έννοιας της «απομόνωσης» (λες και δεν υπάρχει κατοχή) των Τουρκοκυπρίων και επιπλέον της απίστευτης συνομολόγησής μας πως πρέπει να προχωρήσουν, «χωρίς καθυστέρηση» οι διεργασίες για το απευθείας εμπόριο Κατεχομένων- ΕΕ, η Κύπρος, αντί της Τουρκίας, κινδυνεύει από τις αρχές του ευτυχούς 2007 να βρεθεί στο «σκαμνί του κατηγορουμένου», γιατί θα παρακωλύει, τάχα, την άρση της τουρκοκυπριακής «απομόνωσης».
Κι όμως, όσοι μιλούσαμε, ελάχιστοι πράγματι, για την ανάγκη να τεθεί «veto» απέναντι στα εξαμβλωματικά συμπεράσματα της ΕΕ, θεωρούμεθα, περίπου, ως εξωγήινοι. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο, αντί να υφίσταται κυρώσεις η Τουρκία, να είναι η τελευταία που τιμωρεί την Κύπρο, θέτοντας «veto» στη συμμετοχή της Λευκωσίας σε σειρά διεθνείς οργανισμούς, με πρόσφατα χαρακτηριστικά παραδείγματα την αρνησικυρία της Άγκυρας για συμμετοχή της Λευκωσίας στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας της Μαύρης Θάλασσας και το σχέδιο για «ενιαίο ευρωπαϊκό εναέριο χώρο». Αν, όμως, το «veto» το θέτει η Τουρκία, ακόμα και για απαράδεκτους λόγους είναι θεμιτό και καθαγιασμένο, ενώ, αν, τυχόν, το βάλουν Ελλάδα και Κύπρος, προκειμένου να υπερασπίσουν στοιχειώδη δικαιώματά τους και την ίδια την κοινοτική νομιμότητα, θεωρείται από τις περιδεείς εγχώριες ελίτ ως πράξη έσχατης απομόνωσης! Δυστυχώς, αυτή είναι μια ουσιώδης διαφορά νοοτροπίας Αθήνας και Άγκυρας η οποία, πέραν των πολλών άλλων, δίνει τη δυνατότητα στην Τουρκία να καταγάγει συνεχείς διπλωματικές -και όχι μόνο- επιτυχίες σε βάρος Ελλάδας και Κύπρου.
Διότι, συνήθως, αποδίδουμε την ιδιόμορφη «ασυλία» που εξασφαλίζει η Άγκυρα απλώς και μόνο στο μέγεθος και την εξαιρετική γεωστρατηγική της θέση. Φοβούμαι, όμως, ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο παρακάμπτουμε σκοπίμως το γεγονός ότι η Τουρκία διευρύνει τον «χώρο» προώθησης των συμφερόντων της με την «περίτεχνη» και «επιτήδεια» εξωτερική πολιτική της.
Γιατί οφείλουμε να πούμε ότι η Τουρκία δεν είναι μόνο μια χώρα που έχει ως κεντρικό και αμετάθετο άξονα της εξωτερικής της πολιτικής τον αμερικανο-ατλαντικό προσανατολισμό και την ένταξή της στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Και ασφαλώς δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω ιδιαίτερα επ’ αυτού και να αναφερθώ σε κατευθύνσεις και ενέργειές της με τις οποίες επιχειρεί να «αναβαθμίσει» τη θέση της ως στυλοβάτης της «βρώμικης» αμερικανο-ατλαντικής «σταθερότητας». Για παράδειγμα, πρόσφατα η Τουρκία υπέγραψε συμφωνία με το Ισραήλ με το οποίο έχει από παλιότερα και ειδική συμφωνία στρατηγικής στρατιωτικής συνεργασίας για το κτίσιμο υποθαλάσσιων αγωγών που θα κατευθύνονται από το τουρκικό Τσεϊχάν (εκεί καταλήγει ο αγωγός πετρελαίου από το Μπακού αλλά και από το Κιρκούκ του Ιράκ και το Ιράν) στα ισραηλινά παράλια και από κει στο Ισραηλινό λιμάνι Εϊλάτ στην Ερυθρά θάλασσα. Κι’ αυτοί οι αγωγοί, κρίσιμοι και στρατηγικοί για το Ισραήλ και την εξαγωγή υδρογονανθράκων στον Ινδικό, πρόκειται να μεταφέρουν ταυτόχρονα πετρέλαιο, φυσικό αέριο, νερό και οπτικές ίνες. Μάλιστα, ο αγωγός νερού θα περνάει από το έδαφος των Κατεχομένων της Κύπρου, κάτι για το οποίο κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε σε Ελλάδα και Κύπρο.
Η Τουρκία, όμως, παρά αυτούς τους σκληρούς αμερικανόφιλους προσδιορισμούς της, επιχειρεί, ταυτόχρονα, να ασκήσει μια «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική. Έτσι, την ίδια ώρα που η κυβέρνηση Ερντογάν συνάπτει αυτού του είδους τις συμφωνίες με το Ισραήλ, η Τουρκία ήταν η μόνη χώρα μέλος του ΝΑΤΟ που υποδέχθηκε επίσημα στην Άγκυρα αντιπροσωπεία της παλαιστινιακής κυβέρνησης της Χαμάς, ενώ έχει καταδικάσει το δυτικό εμπάργκο απέναντί της και πρόσφατα, προκαλώντας τη μήνιν των ΗΠΑ, κατάγγειλε τον αμερικανόφιλο παλαιστίνιο Πρόεδρο Αμπού Αμπάς για την επίμονή του να κηρύξει πρόωρες πραξικοπηματικές εκλογές στα παλαιστινιακά εδάφη. Ταυτόχρονα, η Τουρκία όχι μόνο δεν βοήθησε τους Αμερικάνους στην εισβολή του 2003 στο Ιράκ, προς μεγάλη απογοήτευση του Πενταγώνου, αλλά ζήτησε πρόσφατα να τεθεί χρονοδιάγραμμα για την αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από το ιρακινό έδαφος. Ακόμα η Άγκυρα, παρά τις δυτικές αντιδράσεις, αναπτύσσει άριστες σχέσεις συνεργασίας με το Ιράν, ενώ αποδοκίμασε τις πρόσφατες κυρώσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας σε βάρος του. Συσφίγγει επίσης τις σχέσεις της με το «μαύρο πρόβατο» της Δύσης, τη Συρία. Προωθεί με όλους τους τρόπους τις ρωσοτουρκικές σχέσεις και επιδιώκει ευρύτερη ενεργειακή συμφωνία με τη Ρωσία. Παρεμβαίνει στον Λίβανο, στον οποίο έχει στείλει στρατεύματα (για πρώτη φορά σε αραβικά εδάφη) στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής «ειρηνευτικής» δύναμης, διατηρώντας αποστάσεις από την κυβέρνηση «ανδρεικέλων» του κ. Σινιόρα.
Αν αναφέρθηκα, επί τροχάδην, σε όλα τούτα είναι ακριβώς για να σημειώσω ότι αυτές οι «πολυδιάστατες» κινήσεις της Τουρκίας προωθούν τα ειδικά της εθνικά συμφέροντα, τον περιφερειακό της ρόλο και κυρίως ενισχύουν τη διαπραγματευτική της θέση έναντι των ΗΠΑ και της ΕΕ.
Για να υπογραμμίσω, επίσης, τη χτυπητή αντίθεση με την Ελλάδα η οποία όχι μόνο δεν διανοείται να αλλάξει ριζικά τους εξωτερικούς προσανατολισμούς της εκτός των αμερικανο-ατλαντικών πλαισίων αλλά και συμπεριφέρεται κυριολεκτικά ως δεδομένη, άβουλη χειροκροτήτρια και «αγκιστρωμένο ψάρι» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των πιο ατλαντικών κύκλων της ΕΕ. Αυτή η χώρα επιδεικνύει την πυγμή της με «ήρωα» τον κ. Β. Πολύδωρα, μόνο στον «εσωτερικό εχθρό» που είναι οι εργαζόμενοι, η νεολαία και οι αγώνες τους, ενώ υποκλίνεται αφόρητα αν πρόκειται να προασπίσει νόμιμα εθνικά της συμφέροντα και έναν διαφορετικό ρόλο δικαιοσύνης στην περιοχή μας. Με αυτές τις επιλογές, όμως, το 2007 δεν προβλέπεται ιδιαίτερα ευοίωνο τόσο για το Αιγαίο, όσο και για την Κύπρο αλλά και τα Βαλκάνια!