Τηλεοπτικός πολιτισμός

Τέσσερις ώρες και 12 λεπτά έφτασε ο μέσος ημερήσιος χρόνος τηλεθέασης για τον Έλληνα. Τέσσερις ώρες και 12 λεπτά, όχι μόνο αρκούν, αλλά περισσεύουν για να γίνουμε ως λαός χειρότεροι ή καλύτεροι…

Πολύς λόγος γίνεται για την κουλτούρα. Όχι. Η τηλεόραση είναι «καπιταλιστική εφεύρεση» για να την εντάξει κάποιος σε προγράμματα παιδευτικής και κοινωνικής προπαγάνδας μαρξιστικού μοντέλου. Αυτά, ευτυχώς ή δυστυχώς, μπήκαν στο χρονοντούλαπο και εκεί θα μείνουν.

Υπάρχει όμως μια ανάγκη αντίστασης στην κακογουστιά, στην ισοπέδωση, στον χαβαλέ. Ο τηλεοπτικός πολιτισμός μπορεί να υπάρξει σε πολύ σοβαρά, αλλά και σε μικρά και ασήμαντα της τηλεοπτικής καθημερινότητας.

Τηλεοπτικός πολιτισμός είναι να παίζονται φέτος δύο σίριαλ με διασκευή έργων του Μ. Καραγάτση, το «Δέκα» και ο «Γιούγκερμαν». Τηλεοπτικός πολιτισμός είναι να ακούγεται η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη στους τίτλους της άθλιας σαπουνόπερας, λατινικής προέλευσης, «Μαρία, η άσχημη» και στις «Επτά θανάσιμες πεθερές». Τηλεοπτικός πολιτισμός είναι ο πολιτικός σατιρικός λόγος του Λάκη Λαζόπουλου στο «Αλ τσαντίρι νιουζ». Τηλεοπτικός πολιτισμός είναι οι μουσικές ανάσες με έντεχνο ελληνικό τραγούδι στο Alter, πριν και μετά τα διαφημιστικά σποτ στα διαλείμματα του προγράμματος.

Δεν χρειάζεται καμία επανάσταση, καμία κατεδάφιση. Ούτε κάποιο ξαναχτίσιμο. Δεν χρειάζονται καν ήρωες. Αρκεί, απλώς, η συναίσθηση, η συνειδητοποίηση των τηλεοπτικών δημιουργών πως ό,τι κάνουν βλέπεται από εκατομμύρια ανθρώπους. Ανάμεσα σ’ αυτούς και τα παιδιά τους.

Ντένης Αντύπας