ΤΑ ΠΙΚΡΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ…

Δύο και εδώ οι όψεις του ακριβού νομίσματος. Μαθημένοι όμως είμαστε. Και για τα καλοκαίρια που όλοι μας τα αγαπήσαμε, αλλά και για την πίκρα τους που κατά κανόνα πάντα ακολουθεί, μόλις η γεύση τους μας κάνει να πούμε ένα δυσκολοπρόφερτο «δόξα σοι ο Θεός» για να ξαναστεγνώσει το λαρύγγι μας από τη δίψα.
Όπως και εκείνο το άλλο, πάλι δικό τους, που στο «Μοναστηράκι, Βαυαροί χωροφυλάκοι, εστείλανε φιρμάνι, στην Κρήτη και στη Μάνη, να κυνηγήσουν τα θεριά», θυμίζοντας ότι ποτέ σ’ αυτό τον τόπο δεν έπαψε η Γερμαναρία να χώνει τη μύτη της μέσα στο βρακί μας και να μας κουνάει το δάχτυλο κατά το κέφι της. Πότε ο Όθωνας όταν μας κουβαλήθηκε με τη συμμορία του και πότε η Ζίμενς από τότε που στρογγυλοκάθισε εδώ με τα τσιράκια της. Και για ποια «θεριά» μιλάμε; Γι’ αυτά που οι «Βαυαροί» της κάθε εποχής τα οπλίσανε, τα κάνανε «γενίτσαρους» της οικονομίας μας για να φαγωθούμε μεταξύ μας, όπως για εκεί πάλι πάει το πράμα, είναι ολοφάνερο.
Και φταίνε τάχα μονάχα οι συγκυρίες, έτσι καθώς μας αιφνιδιάζουν ξαφνικά ή μήπως αίτιοι είμαστε εμείς οι ίδιοι που δεν τις προβλέψαμε για να τις προλάβουμε, γιατί διάβολε τρισκατάρατε, ούτε χτες βγήκαμε από τη ζωοδότρα κοιλιά της μάνας μας, ούτε η πραγματικότητα σταμάτησε να μας εφοδιάζει με πείρα και με γνώσεις, κάθε φορά που ένα καινούργιο σκάνδαλο έπιανε τη μισή όψη του πρωτοσέλιδου των εφημερίδων. Τίποτα από όλα αυτά δεν μάθαμε; Τίποτα δεν διδαχτήκαμε και έτσι εύκολα το στείλαμε στο χρονοντούλαπο και ύστερα αράξαμε στον καναπέ για να δούμε αν «η Ελλάδα έχει ταλέντο». Μωρέ, αυτή έχει, το δικό μας δεν ξέρω μήπως και το χάσαμε καθ’ οδόν.
Έλεγε ένας ανθρωπάκος προχτές που τον ρωτούσαν στη λαϊκή αγορά για το πώς αντιδρά στην κατάσταση και η απάντηση του ανθρωπάκου ήταν «μα, τι μπορώ εγώ μόνος μου να κάνω;» και δεν βρέθηκε ούτε ένας να του πει «όλα μπορείς να τα κάνεις, γιατί την ώρα που πας και ψηφίζεις φτάνει να καταλάβεις ότι δεν είσαι ο ανθρωπάκος που σε πάνε οι άλλοι εκεί που θέλουν, αλλά είσαι ΕΣΥ ο άνθρωπος που μπορείς να τους πας εκεί που θέλεις».
Όταν ζητήθηκαν οι ευθύνες για την ήττα της Γαλλίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με εκείνους τους αλησμόνητους «πουρκουάδες», ο τότε πρόεδρος Λαβάλ πέρασε από δίκη και εκτελέστηκε για την άνανδρη στάση του. Όπως και όταν άρχισαν να μετράνε τις ευθύνες για τη Μικρασιατική μας τραγωδία, καταδικάστηκαν με θάνατο οι ένοχοι των επιπόλαιων αποφάσεων και, αντί να βάλουμε μυαλό, γράψαμε σε κάποιο ιστορικό λεξικό τα ονόματά τους και σήμερα ούτε που θυμάται κανένας τον Γούναρη, τον Χατζηανέστη και τους όσους άλλους.
Και τώρα έχοντας μπει σε ένα από τα πιο «πικρά καλοκαίρια» μας, ο επί οκτώ χρόνια κ. Κώστας Σημίτης, «παίζοντας» τον ρόλο του πρωθυπουργού και αυτό το «παίζοντας» στην κυριολεξία του! Γιατί για ένα πολύ κακό θέατρο που μας παίξατε, κύριε Σημίτη μου, μιλάμε, επιβραβευμένε μάλιστα και με τα εύσημα του «Κινέζου» και της «Γάτας», επισημαίνοντας έτσι την αμφισβητούμενη τώρα ικανότητά σας στην όσφρηση και την αντίληψη, αφού, όπως δείχνουν τα πράγματα, δεν το πήρατε χαμπάρι τι κουμάσια είχατε δίπλα σας για «πρωτοπαλίκαρα»…
Μέσα στο κόμμα τούς είχε και όχι μόνο, αλλά και δίπλα του, μέσα στο γραφείο του, πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ, μπλεγμένα τα μπούτια τους που λένε και μη μου πεις ότι ο «οικονομημένος» δεν φαίνεται από μακριά, ακόμα κι από την ακριβή γραβάτα που φοράει, ακόμα κι από την κοιλιά του που μέρα με την ημέρα φουσκώνει και δεν του κουμπώνουν τα παντελόνια… Πώς δεν άρπαξε λοιπόν από το γιακά τον κάθε Μαντέλη και τον κάθε Τσουκάτο και τον κάθε Μαντελοτσουκάτο και δεν ξέρω και ποιους άλλους που, όταν τους μάθουμε, στρατός από κομματικές ακρίδες; Που όταν μας τους πουν, θα τρίβουμε τα μάτια μας και να τους πει:
«Για ελάτε εδώ, εγώ μπατίρια σας ήξερα όταν σας γνώρισα στο κόμμα. Από πού τώρα όλη αυτή η άνεση και η καλοπέραση, με τους πύργους και τις σπουδές των παιδιών στα ξένα πανεπιστήμια και τα πολλά πολλά καζάντια σας, για φέρτε μου εδώ το πόθεν έσχες του καθενός σας λαμόγιου, συντρόφια του ΠΑΣΟΚ».
Και όλα αυτά «ΑΝ» και με κεφαλαία γράμματα αυτό το «ΑΝ» και φορτισμένο μάλιστα και με δικαιολογημένες υποψίες που πιθανόν να βαραίνουν και τον ίδιο τον κ. Σημίτη καθώς και για το πόσο καθαρά είναι και τα δικά του τα χέρια. Δεν λέμε ότι δεν είναι καθαρά, λέμε στην περίπτωση του «ΑΝ»…
Και αυτές τις «υποψίες» με τη δήλωσή του πως εκ του πονηρού είναι η αξίωση της αντίπαλης κομματικής παράταξης της Ανακριτικής Επιτροπής να εμφανιστεί και να καταθέσει όσα γνωρίζει, δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση που καθόλου δεν «αμαυρώνει» το πολιτικό τοπίο, το αντίθετο, το ξεκαθαρίζει.
Όπως το ίδιο ισχύει και για τον πρώην πρωθυπουργό, τον «καταλληλότερο» κ. Κωνσταντίνο Καραμανλή (θα τρίζουν τα κόκαλα του θείου), που δήλωσε πολύ άνετα ότι εκείνος θα επιλέξει το χρόνο που θα καταθέσει…
Ε, όχι, κύριε «καταλληλότερέ» μου! Από πότε ο εγκαλούμενος για μια κατάθεση, αν όχι και για μια απολογία ενδεχόμενων ενοχών και παραλήψεων, διαλέγει εκείνος το πότε θα βάλει το χέρι στο ευαγγέλιο και όχι ο ανακριτής, ο εισαγγελέας και στην περίπτωση αυτή ο ίδιος ο λαός που θα τον καλέσει να τα πει ΟΛΑ, εκτός και αν μιλάμε για «εγκαλούμενους των δύο ταχυτήτων», ή για «καταλληλότερους των δύο όψεων» ή και για «πρώην» των δύο εποχών…
Και το χειρότερο που αυτήν τη φορά είναι πολλά τα «πικρά καλοκαίρια» και πόσο πια να το «κάνουμε φυλαχτό το τόσο μας μαράζι»;

..ΚΑΙ ΜΙΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ
ΔΙΟΡΘΩΣΗ
Επειδή τα όσα έγραφα την περασμένη Κυριακή σχετικά με τη «γαϊδουρινή» συμπεριφορά εκείνων που οργάνωσαν το πανηγυράκι των «βλαχο-Οσκαρ» της Ελληνικής
Ακαδημίας Κινηματογράφου δυσαρέστησαν μερικούς, αναγνωρίζοντας την ευθιξία τους ως προς την παρομοίωση, εντάξει, σπεύδω να τη βελτιώσω:
Δεν εννοούσα τα γαϊδούρια. Τους ημιόνους εννοούσα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ

***

Είπα σήμερα να μη σας απασχολήσω, κύριε υπουργέ μου, καλοκαίρι μπήκε, εποχή που μεγαλώνει τα εις τριπλούν τρεχάματά σας και δεν εννοώ το «τζόκινγκ» σας, αλλά για τα άλλα λέω, τα υπουργικά σας, που ειδικά τα «καλοκαιρινά» είναι πιο κοντά στο υπουργικό κλίμα, γι’ αυτό επειδή μπορεί και να με επιθυμήσατε, ορίστε, είμαι παρών στο καθήκον μου…
Διότι κοντά στ’ άλλα πρέπει και βασίλισσες της Ισπανίας να υποδέχεστε και να ασκείτε τα εθιμοτυπικά σας καθήκοντα που σίγουρα τέλεια τα κατέχετε σαν αρχοντομαθημένος που είστε. Αν και ειδικά η Σοφία της Ισπανίας είναι αξιαγάπητη και προσεγγίσιμη, απ’ όσο δηλαδή τη θυμάμαι και εγώ, όταν παρέα με τον αδελφό της, τον «πρώην», έκαναν επισκέψεις στα θέατρα και στα κινηματογραφικά στούντιο, ιδιαίτερα σε έργα που έπαιζαν η Βουγιουκλάκη και η Καρέζη. Και που, όπως τη βλέπω στις φωτογραφίες μαζί σας, λες και δεν έχουν περάσει… 50 χρόνια από τότε, ούτε συνομήλικοι να είσαστε και σκέψου με άλλα λόγια τι δον Φουστάνους αισθητικούς διαθέτει η Μαδρίτη! Οι φωτογραφίες μάρτυρες… αψευδείς!
Ευτυχώς όμως που τώρα έχετε έναν πολύ ικανό και άξιο υφυπουργό Τουρισμού, τον κ. Νικητιάδη, που μπορεί να σας ξεκουράσει γιατί με εκείνη την κ. Άντζελα τι χείρα βοηθείας περιμένατε να σας δώσει όταν, εκτός από τον τουρισμό, έπρεπε να δει τι θα κάνει και με τα πέντε εκατομμύρια ευρώ φέσι στην εφορία του «εραστή των πέντε ηπείρων» συζύγου της.
Και επειδή έκανα λόγο για τον κ. Νικητιάδη, θα λέγαμε ότι πρόκειται και για τον «κατάλληλο άνθρωπο στην κατάλληλη θέση», σαν γεννημένος στην Αστόρια της Νέας Υόρκης, είναι από τους καλά ενημερωμένους με τις απόψεις και τις προτιμήσεις των αποδήμων της Αμερικής και θέλω εδώ να προσθέσω ότι σε μια σοβαρή διαφορά μου με ελληνόφωνη καθημερινή εφημερίδα «Πρωινής» της Νέας Υόρκης, όπου για πολλά χρόνια συνεργαζόμουν ως αρθρογράφος της, η πρόθυμη και αποτελεσματική του επέμβαση έλυσε τις διαφορές μας, γι’ αυτό και τον καλό μου λόγο του τον οφείλω μαζί με τις ευχές μου για επιτυχία στο έργο που έχει αναλάβει και μάλιστα κάτω από τις τωρινές δύσκολες συνθήκες.
Και με την ευκαιρία, επιτρέψτε μου να σταθώ σε μια απάντηση που δώσατε πρόσφατα σε μια δημοσιογράφο, η οποία σας περιέγραψε με χρώματα που δεν ξέρω, όπως λέει η ίδια, αν θυμίζετε Βόρειο Ιταλό και απλότητα Αμερικάνου, εμένα μου φτάνει το άρτιο ύφος και το σωστό περιεχόμενο των απαντήσεων που της δώσατε και θα σταθώ ειδικά στη στάση που οφείλουν να κρατήσουν εκείνοι στους οποίους εμπιστεύθηκε ο κ. Παπανδρέου τη διαχείριση των κοινών και που θα την επαναλάβω, ότι «το καλύτερο είναι να κοιτάξει ο καθένας την ντουλάπα του, να βρει τους σκελετούς του παρελθόντος και να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα με τέτοια πράγματα…».
Το κακό όμως είναι, κύριε υπουργέ μου, ότι οι «σκελετοί» του κακού παρελθόντος δεν είναι ούτε σε λάρνακες ούτε σε τάφους ούτε και σε ντουλάπες, αλλά παραμένουν στα υπουργεία, με τα ίδια μυαλά, τις ίδιες τρωκτικές βλέψεις και τα ίδια κομματικά απωθημένα. Γι’ αυτό, με όλο το θάρρος της σημαντικής διαφοράς που χωρίζουν τις ηλικίες μας, αλλά και τη θητεία μου στα δημοκρατικά χαρακώματα, που μοιραία είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δική σας, φροντίστε να παραμείνετε όσο γίνεται πιο μακριά από αυτούς τους σκελετούς, είτε στο βαθύ ΠΑΣΟΚ ανήκουν είτε στο ρηχό είτε στο ίσα βάρκα με καθόλου πανιά.
Σίγουρα αυτοί οι «σκελετοί» σας καθοδήγησαν και στην κατάργηση του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού, που με το χρόνο, σιγά σιγά, θα το καταλάβετε πόσο βιαστική ήταν η απόφαση να το καταργήσετε, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
Με την εκτίμησή μου και την ευχή μου να υγιαίνετε.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ