Τα παθήματα του Πούτιν στη μικρή και άμυαλη Ελλάδα
Προσπαθούν η γιαγιά και η μητέρα σας, που σας βάφτισαν κρυφά ορθόδοξο, να σας κάνουν να αγαπήσετε αυτήν τη θρησκεία, που κάποτε στη Ρωσία την έλεγαν «ελληνική πίστη», ακριβώς γιατί προήλθε από την Ελλάδα. Προσπαθείτε κι εσείς, μέσα από τα διαβάσματα και τις ανησυχίες σας, να προσεγγίσετε έναν από τους πυλώνες του παγκόσμιου πολιτισμού, την αρχαία Ελλάδα, τη μυθολογία, τη φιλοσοφία της, μαθαίνετε ότι οι Έλληνες είναι όχι μόνο ομόδοξοι αλλά και οι πιο φιλικοί από όλους τους Δυτικούς απέναντί σας – με εξαίρεση ορισμένους, που πίστεψαν πραγματικά ότι έχουν κληθεί να φυλάττουν άλλων συμφέροντα και άλλων σύνορα, πρωτίστως της Συνθήκης Σένγκεν και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Τα χρόνια περνούν και στα 50 σας αναδεικνύεστε ο ισχυρότερος άνθρωπος στη Ρωσία, διαφεντεύετε τις τύχες δεκάδων εκατομμυρίων και επηρεάζετε τις εξελίξεις στη ζωή πολύ περισσότερων. Σας ρωτάνε για τις βίζες, εκνευρίζεστε, θυμάστε τα δικά σας τραβήγματα και φυσικά εγκωμιάζετε, π.χ., την Τουρκία, όπου δεν χρειάζεται βίζα για τους ρώσους πολίτες και έχουν αρχίσει να συρρέουν εκατομμύρια, την περασμένη χρονιά περισσότερα από έξι.
Κάποια στιγμή, συναντάτε στον δρόμο σας έλληνες πολιτικούς και έναν τουλάχιστον πρωθυπουργό που σας προτείνουν να κατασκευάσετε πετρελαιαγωγούς, τον Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη, συζητάτε για δεξαμενές φυσικού αερίου για την Gazprom, ένταξη της Ελλάδας στον αγωγό φυσικού αερίου South Stream που σχεδιάζετε, ναυπηγεία για τα καράβια σας, αγροτικές παραγωγές που θα μπορούσατε να αγοράσετε εξ ολοκλήρου και άλλα πολλά. Οι συμφωνίες δεν προχωρούν, οι έλληνες πρωθυπουργοί αλλάζουν. Ο ένας σάς κουνάει το δάχτυλο και σας μιλάει για δικαιώματα των τσετσένων αυτονομιστών, επειδή έτσι θέλει η ΕΕ. Εσείς κουνάτε το κεφάλι και μουρμουρίζετε: «Τι λες, βρε κακομοίρη; Σκέψου κάτι μόνος σου, κοίτα τα χάλια σου». Μετά την πρώτη σας επίσκεψη στην Ελλάδα και τα πολλά περίεργα που σας συμβαίνουν, σχολιάζετε στον περίγυρό σας την ελληνική ανοργανωσιά. Εσείς είστε οργανωμένος άνθρωπος, θέλετε να τηρούν οι άνθρωποι τις συμφωνίες, να μη λένε λόγια του αέρα, να γίνει κάτι συγκεκριμένο, περιμένετε αποφάσεις και αποτελέσματα.
Οι πρωθυπουργοί της Ελλάδας αλλάζουν ξανά, εσείς έχετε δουλειές πολλές, ο πλανήτης αλλάζει, συνομιλείτε με τα αφεντικά του, γίνεστε κι εσείς ένα από αυτά πλέον, και οι Έλληνες συνεχίζουν να λένε ότι θέλουν να γίνουν «η γέφυρά σας προς την Ευρώπη». Γελάτε από μέσα σας, αλλά τους έχετε μάθει πια τους Έλληνες, κι όταν σας ζαλίζει τον έρωτα ο πιο εκνευριστικός και άσχετος από όλους, του λέτε μέσω τρίτου: «Πήγαινε στο ΔΝΤ, μεγάλε, να βολευτείς».
Στα ταξίδια σας στην Ελλάδα μαθαίνετε ότι στο εστιατόριο που τρώτε, με θέα την Ακρόπολη, λίγες μέρες νωρίτερα έπιασαν παρτίδες σάπιων προϊόντων. Σας σφίγγεται το στομάχι και λίγο αργότερα σας λένε ότι με το ελικόπτερο που θα πετάγατε συνετρίβη ο Πατριάρχης Αφρικής Πέτρος. Τραβάνε τα μαλλιά τους οι συνεργάτες σας και η ασφάλειά σας, και με την τρίτη προσπάθεια φθάνετε στο Άγιο Όρος, που έχετε τάμα να το επισκεφθείτε, αλλά ξεκαθαρίζετε, ποτέ πια πετώντας… Οι ίδιοι συνεργάτες σας μαθαίνουν κάποια στιγμή ότι ο εκ Ρωσίας Πόντιος, που έκανε τον σύνδεσμο-μεταφραστή ανάμεσα στην ασφάλειά σας και στις ελληνικές Αρχές, εντοπίζεται λίγο μετά το ταξίδι σας στη Θεσσαλονίκη γυμνός και νεκρός στο κέντρο της πόλης. Τον έχει κατασφάξει ο φίλος της μικρής αδερφής της γυναίκας του, που την παρουσίαζαν ως κόρη τους για να της εξασφαλίσουν ελληνικά χαρτιά. Το θέμα συζητιέται αρκετές μέρες στο Κρεμλίνο, αλλά φυσικά, όπως πάντα, οι ελληνικές διπλωματικές αρχές και η Ελλάδα δεν παίρνουν χαμπάρι.
Ο χρόνος κυλά γρήγορα, έχεις πια πατήσει τα 60 και συγκαταλέγεσαι μεταξύ των ισχυρότερων προσωπικοτήτων στον κόσμο. Έχεις πια βαρεθεί τα πολλά πολλά και το δείχνεις με τη συμπεριφορά σου. Δεν κρατιέσαι τόσο, όπως πριν. Μορφάζεις, φαίνεται όταν βαριέσαι, όταν πρέπει να κάνεις κάτι από υποχρέωση. Εκεί σκάει και ο τελευταίος έλληνας πρωθυπουργός στον δρόμο σου.
Είχες δεχθεί να τον συναντήσεις δύο χρόνια πριν, όταν ακόμη ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Σου είπε, σου είπε ένα κάρο πράγματα, αλλά μετά πάλι δεν έγινε τίποτα. Τώρα έφταιγε η κρίση, αλλά τελικά πάντα κάτι θα φταίει για την Ελλάδα. Έκανες υπομονή, δύο χρόνια δεν τον είχες δει και σε παρακαλούσε επίμονα να βγάλετε πάλι μια φωτογραφία μαζί. Θυμήθηκες ότι του είχες στείλει τρεις φορές έναν από τους στενότερους συνεργάτες σου, τον πρόεδρο της Gazprom Μίλερ, αλλά έχασε τον χρόνο του, γιατί τελικά δεν έγινε τίποτα.
Ο σκληρός γερμανορώσος διαπραγματευτής σου δεν πείστηκε ότι είχε νόημα να αγοράσει τη ΔΕΠΑ. Αντιθέτως, εκνευρίστηκε, θεωρώντας ότι «οι Έλληνες σαν να προσπαθούν να μας τη φέρουν με τόσα χρέη στο μαγαζί και τόση αβεβαιότητα γύρω γύρω, και μάλιστα χωρίς οποιεσδήποτε εγγυήσεις». Τα ξεχνάς όλα, στέλνεις κι άλλους στην Ελλάδα, τον υπουργό σου των Εξωτερικών Λαβρόφ και την πρόεδρο της Άνω Βουλής Ματβιένκο, που σου λέει διάφορα κατά καιρούς για την Ελλάδα και την κοιτάς συγκαταβατικά: «Αχ, βρε Βάλια, έχουμε σοβαρές δουλειές κι εσύ με ζαλίζεις».
Θέλουμε επαναπροσέγγιση, σου λένε οι Έλληνες, περιεχόμενο δεν βλέπεις όμως στις σχέσεις σπουδαίο. Βάζεις τον Γιακούνιν, τον πρόεδρο των Σιδηροδρόμων σου, να ζητήσει λιμάνι Θεσσαλονίκης και ΟΣΕ, αλλά κι εκεί οι Έλληνες κάνουν τους δύσκολους. Υπάρχουν, λέει, διεθνείς υποχρεώσεις, διαγωνισμοί, η ΕΕ, κι εσύ χαμογελάς γιατί ξέρεις πια ότι οι νόμοι της ΕΕ φτιάχτηκαν για να εφαρμόζονται μόνο για τη Ρωσία και τους αφελείς, οι άλλοι όλοι μπορούν να τους παραβαίνουν όποτε και όσο θέλουν. Συναντάς τον Μπαρόζο και τον Ρομπάι, σου τα πρήζουν για την Ουκρανία κι εσύ απαντάς: «Άμα τη θέλετε τόσο, πληρώστε κιόλας, όχι με τα δικά μας φράγκα» και βγαίνεις εκνευρισμένος για να πας στο διπλανό δωμάτιο, όπου σε περιμένει ο Σαμαράς, με τον Σίμο να μπαινοβγαίνει στα πόδια σου για να τον πάρουν τα φλας.
Κάνεις τις χαιρετούρες κι όπως γλιστράς στο κάθισμά σου και δεν καταλαβαίνεις καλά καλά γιατί, συνειδητοποιείς ότι σε έχουν καθίσει σε πλαστικές καρέκλες, αυτές που οι Έλληνες λένε «του γύφτου».
Ακούς τα ίδια και τα ίδια, νόημα μηδέν, εξηγείς ευγενικά ότι σαν να υπάρχει μόνο ιστορία στις ελληνορωσικές σχέσεις, αν εξαιρέσει κανείς τα 1,2 εκατ. ρώσους τουρίστες, που θα μπορούσαν να είναι και τριπλάσιοι αν είχαν περισσότερο μυαλό οι Έλληνες, κι όσο περνάνε τα λεπτά μια σκέψη αρχίζει να ανεβαίνει στο μυαλό σου: «Μήπως να τους τις φορέσω (σ.σ.: τις καρέκλες) κολάρο; Τούτοι δω είναι αδιόρθωτοι…».