Συνταξιούχος… εν ζωή ακόμη!
Κύριε Διευθυντά,
Στα παλιά τα χρόνια ένα γέρικο άλογο που είχε δουλέψει στο χτίσιμο της Ακρόπολης, εξακολουθούσαν να το έχουν μαζί τους όταν πια είχε γεράσει και δυσκολευόταν να ανεβοκατέβει τον βράχο μαζί με τ’ άλλα.
Το συντηρούσαν έως ότου πεθάνει, δείχνοντας έτσι την ευγνωμοσύνη τους για τις υπηρεσίες του.
Σήμερα σκοτώνουν τα άλογα (συνταξιούχους) όταν γεράσουν, ελπίζοντας ότι έτσι θα ανασάνουν τα Ταμεία. Η κυβέρνηση, αντί να τους τιμά και να τους προστατεύει, βιάζεται να τους θάψει.
Οι συνταξιούχοι κατάντησαν ο σύγχρονος εφιάλτης της. Έτσι όμως που μας φέρονται, δεν καταλαβαίνουν ότι κάνουν μεγαλύτερο κακό στο κράτος;
Θα κάνουμε οικονομίες εμείς οι συνταξιούχοι, θα απαλλαγούμε από χοληστερίνες, πιέσεις, θα αδυνατίσουμε, θα ζήσουμε περισσότερα χρόνια -παρά τις επιθυμίες τους- και θα μας πληρώνουν για πολλά χρόνια συντάξεις και επικουρικά.
Όταν ήμασταν νέοι… l’ amour. Τώρα στα γεράματα… flamour… Ανέξοδοι δηλαδή. Γι’ αυτό θέλουν να μας πάρουν τις συντάξεις.
Δεν γνωρίζουν όμως ότι με τη σύνταξή μας βολεύουμε άνεργα συγγενικά πρόσωπα;
Έμαθα επίσης ότι τη σύνταξη θα την υπολογίζουν ως εξής: Θα πολλαπλασιάζουν τα ένσημα με τη χοληστερίνη μας και θα αφαιρούν τα έξοδα της κηδείας μας.
Άκουσα ακόμα ότι θα καλυτερεύσουν τα πράγματα με τους συνταξιούχους -πολύ παρήγορο- εφαρμόζοντας την… ευθανασία… (ανάσα στα Ταμεία). Έχουν που έχουν πρόβλημα οι συνταξιούχοι με την… επιμήκυνση, προέκυψαν τώρα και οι… περαιώσεις… Δύσκολα χρόνια συνέλληνες!
Πάντως τη σύνταξή μας στο εξής θα την παίρνουμε από τον διευθυντή του νεκροταφείου, γιατί -λένε- πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά η σύνταξη. Όμως, καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά 40 χρόνια να μας γδέρνουν οι τροϊκανοί.
Τι λέει, σήμερα το υπουργείο Εργασίας στον συνταξιούχο; Πεθάνετε, γιατί χανόμαστε. Τελικά ο γέρος πάει σήμερα ή από σύνταξη ή από πέσιμο.
Παρακαλούμε όμως, σε κάθε λογαριασμό που μας στέλνουν, να βάζουν μέσα στον φάκελο κι ένα υπογλώσσιο, ναι, ένα υπογλώσσιο στο φακελάκι της δυστυχίας, εκτός αν βιάζονται να μας αποτελειώσουν.
Εκφράζομαι λίγο χιουμοριστικά, κύριε Διευθυντά, μήπως και δυναμώσω την αισιοδοξία κάποιων φίλων μας. Μήπως τους κάνω λίγο να χαμογελάσουν. Ζωή χωρίς γέλιο, φαγητό χωρίς αλάτι.
Δυστυχώς, και το χαμόγελο που ήταν η ισχυρότερη αντίσταση στην εγκατάλειψη, μας έγινε πανάκεια! Φάρμακο ήταν και μας το στέρησαν, εκεί φτάσαμε, να μας γίνει μόνιμος συνοδός η κατήφεια.
Θέλουν να μας θάψουν πριν πεθάνουμε. Μας ρωτούν αν θέλουμε καλύβα ή… κόλλυβα τώρα τελευταία!
Τελειώνοντας, ήθελα να αφιερώσω και μερικά παρηγορητικά τραγούδια στους συνταξιούχους:
– Πάρε όσα θέλεις παλιατζή από μια σύνταξη μισή…
– Ένα λεπτό περιπτερά, να δω αν φτάνουν τα λεφτά…
– Το πουκάμισο το θαλασσί, το φορούσα μια εγώ και μια εσύ…
– Καμαρούλα μια σταλιά δεν θα έχουμε ψωμί κι ελιά…
Η ζωή όλο και γίνεται χειρότερη… Ζωή σε λόγου μας.
Λένε ότι η λιτότητα θα κρατήσει ως το 2040. Καλά σαράντα Ελληναράδες μου.
Δεν θέλαμε το πάγωμα και μας βάλανε στην… κατάψυξη. Εν τόπω λοιπόν χλοερώ, εν τόπω… καταψύξεως, ένθα…
Ηλίας Ταξίδης
Τριανδρία – Θεσσαλονίκης