Στην αγωνία για το πώς θα διαχειριστούμε το Δημόσιο Χρέος η απάντηση είναι να κάνουμε το Εθνικό μας Χρέος

Οι πρόσφατοι πολιτικοί χειρισμοί της προηγούμενης κυβέρνησης είναι ευρέως γνωστό ότι επιδείνωσαν τη θέση και την εικόνα της χώρας μας στους διεθνείς οίκους. Δημιούργησαν κρίση εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας, με αποτέλεσμα τώρα η Ελλάδα να βιώνει το μεγαλύτερο δημοσιονομικό πρόβλημα της ιστορίας της.

Παρακολουθώντας τη διαχρονική εξέλιξη του δημόσιου χρέους, προκύπτει ότι η περίοδος της ραγδαίας αύξησής του ως ποσοστού του ΑΕΠ ήταν τα έτη 1990-1993, όπου για πρώτη φορά το δημόσιο χρέος έφτασε στο 100% του εισοδήματος της χώρας μας το 1991.

Συγκεκριμένες πολιτικές που έχουν να κάνουν με τις επιλογές της διετίας 2007-2009, σε σχέση με την καταγραφή και κοινοποίηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή των δημοσιονομικών δεδομένων της χώρας μας, αποτελούν τραγικά γεγονότα μιας ανείπωτης δημοσιονομικής εκτροπής που μας οδήγησαν στο χείλος της καταστροφής. Με αποκορύφωμα το 2009, όπου σημειώθηκε τραγική αύξηση του χρέους, πάνω από 20 μονάδες του ΑΕΠ.

Δυστυχώς, η χώρα μας το 2009 βρισκόταν σε πλήρη δημοσιονομικό εκτροχιασμό, αφού ο προϋπολογισμός είχε πέσει έξω κατά 31 δισ. ευρώ, και η αξιοπιστία της δέχτηκε μοιραίο πλήγμα με την απόκρυψη του μεγέθους του δημοσιονομικού προβλήματος.

Είναι γεγονός ότι ο τόπος μας είχε μεγάλη ανάγκη τέτοιου μεγέθους διαρθρωτικές αλλαγές. Όλοι γνωρίζαμε, αλλά κανείς δεν τόλμησε να λάβει το πολιτικό κόστος των αλλαγών.

Η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, ακολουθώντας τον ιδεολογικό δρόμο της, σε απόκλιση μάλιστα από τον δυτικοευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό, οδήγησε χωρίς ενοχές τη χώρα στην άκρη του γκρεμού.

Έχοντας ως οδηγό και απαράβατο κανόνα την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του διεθνούς πολιτικού και κυρίως οικονομικού στερεώματος, έχουμε μόνο μία επιλογή: την πορεία προς μια δημοσιονομική ανασύσταση και μια επανίδρυση των δομών του ράθυμου, νωχελικού και σπάταλου αυτού όντος που μέχρι πρότινος ονοματίζαμε «κράτος».

Το πόνημα έχει μητέρα την ανάγκη, ενώ το όφελος σημαδεύει κατευθείαν στο μέλλον του τόπου και των παιδιών μας.

Σε αυτήν την προσπάθεια, για να βγούμε νικητές θα πρέπει όλοι να συμβάλουμε, όπως όλοι συμβάλαμε σε πολλές επικές ιστορικές στιγμές του έθνους μας. Όλοι να προσπαθήσουμε και όλοι να ωφεληθούμε σε μακροπρόθεσμη βάση. Η κρίση αποτελεί μια ξαφνική σεισμική ρωγμή στον τόπο. Έχει βάθος, πλάτος και είναι αντιληπτή από όλους μας.

Μόνο που με τις προσεισμικές δονήσεις που είχαμε μέχρι στιγμής, δεν συνειδητοποιήσαμε την κρισιμότητα της κατάστασης όλοι μας. Κάποιοι παριστάνουν τους ψύχραιμους, άλλοι σφυρίζουν αδιάφορα, ενώ άλλοι νομίζουν ότι πρόκειται να πέσει το σπίτι του γείτονα μόνο.

Σε κάθε περίπτωση, το χρέος βαραίνει όλον τον λαό και φυσικά ιδιαίτερα τον πολιτικό κόσμο, μηδενός εξαιρουμένου. Η πανεθνική αυτή προσπάθεια δεν είναι δυνατόν να αφήνει αμέτοχους αυτούς που επιδείνωσαν το πρόβλημα και έκαναν επιτακτική τη λύση του όσο ποτέ άλλοτε.

Στην κρίσιμη αυτή περίοδο για τη χώρα μας, είμαστε υποχρεωμένοι να κοιτάξουμε τα προβλήματα κατάματα και να προσφέρουμε λύσεις βιώσιμες και ρεαλιστικές για τον τόπο μας. Μαγικές συνταγές, αυτόματος πιλότος διαχείρισης, διαφορετικά ανεφάρμοστα μείγματα οικονομικής πολιτικής, Ζάππειο 1, 2, 3 κ.λπ. δεν προσφέρουν κανένα αποτέλεσμα στη λύση του προβλήματος.

Το ΠΑΣΟΚ, η κυβέρνηση και ο Γιώργος Παπανδρέου έχουν από τον ελληνικό λαό μία ξεκάθαρη εντολή να προχωρήσουμε μπροστά.

Το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνησή του πρέπει να τολμήσει να συγκρουστεί και με τα κομματικά του παιδιά, που τα εξέθρεψε πριν από πολλά χρόνια.

Να συγκρουστεί και με τα συνδικαλιστικά κατεστημένα που εξέθρεψε, που σήμερα με όρους ιδιοκτησίας μάς απειλούν, κουνώντας το δάχτυλό τους.

Είναι ώρα ευθύνης για όλους μας.

Για να αντιμετωπίσουμε το Δημόσιο Χρέος,

Πρέπει πρώτα να κάνουμε το Εθνικό Χρέος απέναντι στην πατρίδα μας.