Προεδρικοί στρουθοκαμηλισμοί

Ενός φαινομένου που σαφώς θα μπορούσε να αποφευχθεί, να αποτραπεί, ενώ οι επιπτώσεις του καθίστανται καθημερινά πιο εμφανείς και ολοένα πιο απρόβλεπτες. Κρίση πρωτόγνωρη, που δεν ανταποκρίνεται στα ήθη και την πολιτική κουλτούρα της Κύπρου, που επηρεάζει σαφώς άμεσα την πορεία του αγώνα επιβίωσης της Κυπριακής Δημοκρατίας και του Κυπριακού Ελληνισμού και που, όπως ήδη αναφέραμε, θα μπορούσε, θα έπρεπε, να μην είχε εκδηλωθεί διόλου.
Ο Πρόεδρος Χριστόφιας, ο οποίος όφειλε την επομένη της τραγωδίας να παραιτηθεί, αναλαμβάνοντας και την ευθύνη του κορυφαίου θεσμού που εκπροσωπεί, καταξιώνοντας έτσι και τον ίδιο τον θεσμό, αρνείται σήμερα, κατά τρόπο που προκαλεί το κοινό αίσθημα και την πολιτική λογική όλων μας, να παραιτηθεί, μετά και το εις βάρος του πόρισμα «καταπέλτη» της Επιτροπής Πολυβίου που ο ίδιος διόρισε.
Το ζήτημα, όπως σήμερα εκτυλίσσεται, εμφανίζει δύο όψεις: η πρώτη παραπέμπει και στην ουσία της κρίσης, που δεδομένης της άρνησης του Προέδρου να αναλάβει τις ευθύνες που σχεδόν μονοπωλιακά και κατ’ ουσίαν αποκλειστικά φέρει, οδηγεί το εύθραυστο και οιονεί επισφαλές πολιτικό σύστημα της Μεγαλονήσου σε απρόβλεπτες, σίγουρα μη αναμενόμενες, ή πιο σωστά αποτρέψιμες, περιπέτειες.
Αυτό που ενδέχεται να συμβεί ως συνέχεια της κρίσης, στο Κυπριακό και τη διεθνή παρουσία της Κύπρου, είναι ότι η διαρκώς απομειούμενη αξιοπιστία και το έλλειμμα νομιμοποίησης, δηλαδή η κρίση εμπιστοσύνης, που έκδηλα εμφανίζεται στο εσωτερικό της χώρας, θα επηρεάσει, όπως είναι φυσικό, αρνητικά τις θετικές εξελίξεις που η γεωπολιτική αναβάθμιση και υπεραξία της Κύπρου φέρει για το κυπριακό κράτος και που μια δυνατή και αξιόπιστη ηγεσία μπορεί να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά στη διαπραγμάτευση.
Αυτό που λέμε, είναι ότι το πολιτικό σύστημα βρέθηκε αιφνιδίως στη δίνη μιας αναπάντεχης αναταραχής, που δεν εμφανίζεται με στενά αντιπολιτευτικά ή κομματικά κριτήρια, αλλά προσλαμβάνει εθνικές διαστάσεις. Οι πολιτικές δυνάμεις της Κύπρου στο σύνολο τους και εμφανώς, δηλαδή έκδηλα, δεν εμπιστεύονται πλέον τον Πρόεδρό τους, και αυτό όχι πολιτικά, που μπορεί να είναι κατανοητό, αλλά θεσμικά. Αυτό σημαίνει βαρύ και σοβαρό έλλειμμα εμπιστοσύνης, που αντανακλά σε πλήγμα εσωτερικής αλλά και διεθνούς πλέον νομιμοποίησης του Προέδρου.
Η δεύτερη όψη της κρίσης άπτεται της προσωπικής στάσης και της εν γένει αντιμετώπισης της κρίσης και του πορίσματος, κυρίως από τον Πρόεδρο κατά πρώτον λόγο, και στη συνέχεια από το κόμμα που τον στηρίζει. Η συμπεριφορά στρουθοκαμήλου, που επιδεικνύει, δείχνει έλλειψη σοβαρότητας και προκλητική περιφρόνηση στους θεσμούς και στο συλλογικό υποκείμενο, δηλαδή στους πολίτες της Δημοκρατίας. Δεν είναι μόνο λοιπόν η περιφρόνηση στους θεσμούς και η ευθύνη έναντι του λαού που απορρέει από αυτούς, αλλά εξίσου ανησυχητική είναι η συμπεριφορά του Προέδρου ως προσωπικότητας, που αποπνέει σαφώς μια μικρόψυχη, επιδερμική, που αγγίζει τα όρια του κωμικού, αστήρικτη από κάθε πολιτικό και λογικό επιχείρημα, προσκόλληση του ιδίου και του κόμματός του στην εξουσία της Προεδρίας.
Αυτή η στάση, αποκαλύπτει κατά τρόπο ανησυχητικό και τις τραγικές αδυναμίες της προσωπικότητας του ηγέτη, ο οποίος χειρίστηκε τα τελευταία περίπου τρία χρόνια το κυπριακό πρόβλημα κατά τρόπο απολύτως λανθασμένο, με γνωστές γκάφες και παλινωδίες, όπου η απουσία στρατηγικής, σχεδίου με στόχους και μέσα ή τακτικές, ήταν το προφανές. Ίσως η τραγωδία που ενέσκηψε στην Κύπρο, με το Μαρί, να αποτελέσει την αφετηρία θετικής ανάκαμψης της Κύπρου, υπό την προϋπόθεση της συσπείρωσης των πολιτικών δυνάμεων σε ένα πρόγραμμα εθνικής επιβίωσης, σε έναν σχεδιασμό που να λαμβάνει μεσο-μακροπρόθεσμα υπόψη τις νέες εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα γύρω και εντός της Κύπρου, όπου η κεφαλαιοποίηση των ευνοϊκών συνθηκών θα οδηγήσει στο τέλος του κυπριακού δράματος με την κάθαρση της ελευθερίας και της δημοκρατίας για τον κυπριακό λαό στο σύνολο του. Η Κύπρος δικαιούται να ζήσει ελεύθερη και μπορεί να αποκτήσει τα όπλα της διεκδίκησης της ελευθερίας της.