ΠΟΛΥ ΚΡΙΣΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2012

Εισερχόμενοι στο νέο έτος 2012, τίποτε δεν φαίνεται αληθινότερο απ’ αυτό. Η χώρα ύστερα από δύο χρόνια περιπλάνησης στην έρημο μιας μικρόνοης πολιτικής και των πειραματισμών του Μνημονίου συνέχεται από φόβο μήπως τα πράγματα γίνουν ακόμη χειρότερα το 2012.

Ελπίζει, ταυτόχρονα, ότι κάποιο ελπιδοφόρο φως δεν μπορεί παρά να φανεί στην άκρη της σήραγγας. Αν πιστέψουμε τον Πλάτωνα ότι ο χρόνος δεν είναι τίποτε άλλο από μια κινητή εικόνα της αιωνιότητας, ίσως να μην έχει και τόση σημασία η συμβατική του οριοθέτηση που έχουν κάνει οι άνθρωποι και την εορτάζουν ως μέτρο ζωής και νέα αφετηρία. Εφόσον όμως είναι τόσο μικρή η συνάφεια των ανθρώπων με την αιωνιότητα, είναι λογικό να προσδεχόμαστε και να συνεορτάζουμε τους συμβατικούς ορισμούς του χρόνου και να αναζητούμε μέσα σ’ αυτούς απολογισμούς, επαναπροσδιορισμούς, νέες προοπτικές και ελπίδες.

Η ΕΡΧΟΜΕΝΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η Ελλάδα, μέσα από τις διαφορετικές κρατικές υποστάσεις, με τις οποίες εκφράσθηκε πολιτικά στη διαιώνια ιστορική πορεία της, και μέσα από την περιορισμένη εθνική ζωή, που έζησε ως κατεχόμενο και υπόδουλο μέρος ξένων αυτοκρατοριών, διέσωσε πάντα, παρά τις εθνικές συμφορές και καταστροφές, τα βασικά χαρακτηριστικά που τη διακρίνουν ως μια χωριστή εθνική και πολιτιστική ενότητα: την ελληνική ταυτότητα, τη γλώσσα, τη συνείδηση μιας πολιτιστικής ιδιαιτερότητας.

Πάνω στη βάση αυτή έγινε δυνατή η εθνική παλιγγενεσία με την Επανάσταση του 1821 και η δημιουργία του εθνικού κράτους του Νέου Ελληνισμού.

Η πορεία σήμερα προς το μέλλον αντιμετωπίζει νέους πρωτοφανείς κινδύνους, που δεν έχουν πάντα την όψη των γνωστών από το παρελθόν απειλών και στρατιωτικών αναμετρήσεων. Εκπορεύονται από διεθνείς εξελίξεις, που επισείουν ψεύτικα λάβαρα, αλλά απεργάζονται στην πραγματικότητα την υπόσκαψη της ελευθερίας και της δημοκρατούμενης ζωής των λαών αλλά και την αποδόμηση των ταυτοτήτων τους. Κύριο κίνητρο και σκοπός είναι γι’ αυτούς η χειραγωγούμενη υποταγή στα μεγάλα διεθνή ολιγαρχικά συμφέροντα του χρήματος και του κέρδους, πάνω από εθνικά συμφέροντα και σύνορα, εθνικές ανεξαρτησίες και λαϊκές κυριαρχίες.

Απαραίτητος σύμμαχος των εξελίξεων αυτών είναι η εσωτερική πολιτική, οικονομική και ηθική παρακμή, η διαφθορά, η μικρόνοη κομματοκρατία, η ιδεολογική παραπλάνηση και αποπροσανατολισμός, η ενδημική πολιτική διχόνοια και ο πολιτικός παραλογισμός. Ειδικότερα σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, ακόμη και μέχρι προσφάτως οι μεγάλες δυνάμεις που ασκούσαν πάνω σ’ αυτήν πολύ μεγάλη επιρροή δεν είχαν ως στόχο την εθνική αποδόμηση της χώρας. Αντιθέτως, αξιοποιούσαν το εθνικό αίσθημα και τον εθνικισμό ως πολιτική δύναμη για αντικομμουνιστικούς σκοπούς. Η εκλεκτική τους εύνοια προς την άκρα Δεξιά ήταν ένας πάγιος γι’ αυτές τρόπος να ριζοσπαστικοποιούν προς τα δεξιά το πολιτικό σύστημα με καπηλεία των εθνικών αισθημάτων.

Η κατάσταση σήμερα δεν είναι καθόλου η ίδια. Στόχος σήμερα είναι η ίδια η εθνική ταυτότητα και το εθνικό κράτος. Για ποιους λόγους στοχοποιείται σήμερα το εθνικό κράτος και επιδιώκεται η αποδόμησή του, θα το εξετάσουμε παρακάτω. Διαπιστώνουμε μόνο προς το παρόν ότι το είδος αυτό της απειλής με το οποίο είναι αντιμέτωπη η χώρα καθιστά υπαρξιακό τον αγώνα του ελληνικού λαού, γιατί από την έκβασή του θα κριθεί η εθνική ιστορική του συνέχεια και η εθνική του πορεία στο μέλλον.

Η ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ ΤΟΥ
ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ

Ήδη πριν από την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, ο υπερσυγκεντρωτικός καπιταλισμός, με επίκεντρο τις ΗΠΑ, είχε πάρει μια πολύ επικίνδυνη τροπή. Η τελευταία εξελίχθηκε σε πραγματική εκτροπή από τα παραδοσιακά πρότυπα του καπιταλιστικού συστήματος, που είχε ως βάση την παραγωγή, με ορισμένους κανόνες, ρυθμίσεις και εθνικό έλεγχο.

Ακόμη και οι ρυθμίσεις του New Deal στις ΗΠΑ, που είχαν γίνει μετά τη μεγάλη διεθνή κρίση του 1929, σταδιακά απαξιώθηκαν και παραμερίστηκαν. Η κατάσταση αυτή χειροτέρευσε με την έλευση της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως και τον πανηγυριζόμενο θρίαμβο της ελεύθερης αγοράς.

Η παγκοσμιοποίηση παρουσιάσθηκε όχι ως μια συγκεκριμένη πολιτική αλλά ως δήθεν αντικειμενική και αδήριτη εξέλιξη, συνδεδεμένη με τη διεθνή τεχνολογική επανάσταση και την παγκοσμιοποίηση των ανταλλαγών.

Η ιδεολογική συσκότιση της πολιτικής της παγκοσμιοποίησης, υποστηριζόμενη από μεγάλες συστοιχίες ελεγχόμενων Μέσων Επικοινωνίας και διανοουμένων ενταγμένων στη λογική του κυρίαρχου συστήματος, επέτρεψε την επιβολή της ιδέας αυτής ως δήθεν προφανούς και αυτονόητης.

Στο πνεύμα αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού προσχώρησε πρώτα στην ακραία νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, κατά τη δεκαετία του ’80, ταυτίστηκε στη συνέχεια με την πολιτική της παγκοσμιοποίησης στη δεκαετία του ’90.

Πού οδηγεί όμως την Ευρωπαϊκή Ένωση μια τέτοια ταύτιση;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση άρχισε ως ενσάρκωση της ιδέας μιας Ενωμένης Ευρώπης με βάση την ισοτιμία και τον σεβασμό της ταυτότητας των εθνών της, στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής Συμπολιτείας, αρχής γενομένης από τον οικονομικό τομέα, την Κοινή Αγορά.

Στα πρώτα της βήματα ενθαρρύνθηκε από τις ΗΠΑ. Οι τελευταίες την έβλεπαν μέσα από το πρίσμα του αναχώματος στη σοβιετική επιρροή και ταυτοχρόνως των πλεονεκτημάτων που παρείχε στην αμερικανική οικονομική παρουσία στην Ευρώπη και στις αμερικανικές επενδύσεις.

Η ταύτισή της με την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης μετάλλαξε ουσιαστικά τον χαρακτήρα της, θέτοντας σε πρώτη θέση την παγκοσμιοποιημένη λειτουργία της αγοράς, που υπερβαίνει το πλαίσιο μιας ορθώς νοούμενης περιφερειακής Ενώσεως κρατών.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιπροσωπεύει μια σταδιακή μετάβαση από το εθνικό κράτος σε μια περιφερειακή Συμπολιτεία και από την εθνική αγορά σε μια ευρύτερη ευρωπαϊκή αγορά. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η αγορά συγχέεται, με την πολιτική της παγκοσμιοποίησης, με τη διεθνή αγορά;

Η Ευρωπαϊκή Ένωση συγκροτήθηκε με κύρια κριτήρια έναν μέσο όρο αναπτύξεως και επιπέδου ζωής, μια σχετική πολιτιστική συνάφεια και την αρχή της συγκλίσεως και της συνοχής μεταξύ των μελών της. Η τελευταία έχει ως βάση την αρχή της αλληλεγγύης, που πρέπει να διέπει μια πολιτική Ένωση.

Συγκροτήθηκε επίσης με βάση την αρχή της Κοινοτικής Προτιμήσεως, ώστε η κοινή αγορά να λειτουργεί κατά πρώτο λόγο υπέρ των μελών της και γενικά υπέρ της ενισχύσεως της ευρωπαϊκής παραγωγής. Η άνιση ανάπτυξη των διαφόρων χωρών και περιοχών του κόσμου δημιουργεί προφανώς, στο πλαίσιο μιας ενιαίας, παγκοσμιοποιημένης αγοράς, τεράστιες ανισορροπίες και συνθήκες άνισου ανταγωνισμού. Σε ό,τι αφορά ειδικότερα την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι περιφερειακές και λιγότερο ανταγωνιστικές χώρες πληρώνουν πολύ βαρύ τίμημα. Η παραγωγή τους συρρικνώνεται δραματικά σε ολόκληρους τομείς και το έλλειμμα στο εμπορικό τους ισοζύγιο εκτοξεύεται στα ύψη, πέρα από κάθε έλεγχο.

Αυτά όμως είναι ακόμη η μια όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι οι συνέπειες που έχει η καπιταλιστική εκτροπή από την παραγωγή στην εικονική χρηματιστική οικονομία και την κυριαρχία των αγορών έξω από κάθε ουσιαστικό πολιτικό έλεγχο. Αιχμή της εκτροπής αυτής είναι η ασύδοτη χρηματιστική κερδοσκοπία.

Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΑΓΟΡΑΣ ΩΣ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ
ΕΝΩΣΕΩΣ ΜΕΤΑΛΛΑΣΣΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΙΔΕΑ

Είναι προφανές ότι η αποδοχή από την Ευρωπαϊκή Ένωση της ιδέας της ενιαίας παγκόσμιας αγοράς και η θέσπισή της ως οιονεί καθεστωτικής πολιτικής, με τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες, μεταλλάσσει ουσιαστικά την ίδια την ευρωπαϊκή ιδέα.

Δεν είναι παράδοξο γι’ αυτό που κυριάρχησε σε σημαντική μερίδα των πολιτικών δυνάμεων στην Ευρώπη μια παρουσιαζόμενη ως προωθημένη και «διεθνιστική» εκδοχή της ευρωπαϊκής ιδέας. Η ενοποίηση της Ευρώπης με βάση την εκδοχή αυτή δεν θα προέλθει μέσα από μια ολοένα μεγαλύτερη και στενότερη συνεργασία των εθνών της. Θα προέλθει μέσα από μια ευρωπαϊστική υπερεθνική εξέλιξη, που είναι συνυφασμένη με την εθνική αποδόμηση και μια πλήρη «νεωτερικότητα», όπως το έθεσε σε συνέντευξή του ο γνωστός υπέρμαχος της παγκοσμιοποίησης και πρωτοστάτης της χρηματιστικής κερδοσκοπίας George Soros. Η σημαία και η ιδέα της Ευρώπης επιστρατεύθηκαν έτσι για την προβολή και την προώθηση της παγκοσμιοποίησης.

Στο πνεύμα αυτό, και οι πρωτεργάτες της πολιτικής αυτής στη χώρα μας και της πολιτικής της εθνικής αποδομήσεως προέταξαν και προτάσσουν συστηματικά ως στερεότυπο επιχείρημα την Ευρώπη και την ανάγκη να ευθυγραμμισθεί η Ελλάδα με τις κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές. Επιστρατεύουν επίσης, επικουρικά και παραπλανητικά, τον παλαιό Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό για να τον χρησιμοποιήσουν ως ιδεολογικό όχημα της παγκοσμιοποίησης, υπογραμμίζοντας την «καθυστέρηση» της Ελλάδας και την ανάγκη να «προσαρμοσθεί» στα ευρωπαϊκά νεωτερικά πρότυπα!

Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΠΡΟΦΑΝΩΣ, ΣΥΝΥΦΑΣΜΕΝΗ ΜΕ ΤΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΤΗΣ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ,
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΑΣΧΕΤΗ ΕΠΙΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Η δραματική κρίση που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα δεν οφείλεται, δυστυχώς, μόνον στους γνωστούς εσωτερικούς λόγους και αδυναμίες. Διαπλέκεται επίσης με τους εξωτερικούς παράγοντες που αναφέρθηκαν παραπάνω και με άλλους που συνδέονται ειδικότερα με τη λειτουργία της Ευρωζώνης και του ευρώ και το έλλειμμα της ευρωπαϊκής ενοποιήσεως και της θεσμικής αλληλεγγύης.

Η υπερίσχυση της λογικής των αγορών αντιμετωπίζει, ολόκληρα κράτη ως χρεοκοπημένες επιχειρήσεις, των οποίων τα περιουσιακά στοιχεία προσφέρονται προς εκκαθάριση και εκποίηση υπό όρους ευκαιρίας.

Αυτή είναι η λογική του Μνημονίου, που τόσο άκριτα έσπευσε να υπογράψει η κυβέρνηση Παπανδρέου, υπολαμβάνοντας ως σωτηρία την υποθήκευση της ίδιας της εθνικής κυριαρχίας της χώρας.

Η επιλογή αυτή παρουσιάσθηκε ως αδήριτη ανάγκη και δαιμονοποιήθηκε εκ των προτέρων οποιαδήποτε αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία θα απέκλειε μια τέτοια επιλογή. Εάν, π.χ. η Ελλάδα προχωρούσε εξαρχής, από το 2009, σε αναδιάρθρωση του χρέους κατά 30%, η σχέση του χρέους προς το Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα θα έπεφτε κάτω από το 100%. Θα γινόταν, δηλαδή, καθ’ όλα βιώσιμο, σε συνδυασμό με μια πολιτική αναγκαίας δημοσιονομικής περισυλλογής και ταυτόχρονα με μια αναπτυξιακή πολιτική.

Η επιλογή αυτή θα γινόταν επίσης τελικά αποδεκτή από τους Ευρωπαίους ετέρους, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις τους, και θα είχε έτσι συναινετικό χαρακτήρα. Πρώτον, γιατί οι αγορές είχαν ήδη προεξοφλήσει την απομείωση των ελληνικών ομολόγων κάτω από το 70% της αξίας τους. Δεύτερον, γιατί δεν ήθελαν να ενεργοποιηθούν, με μια ενδεχόμενη διαπίστωση πιστωτικού γεγονότος (πτώχευση), τα γνωστά CDS, τα ασφάλιστρα δηλαδή κινδύνου των ομολόγων, και να προκληθεί ρήγμα αξιοπιστίας στην Ευρωζώνη.

Ήταν δυνατοί παραλλήλως και άλλοι χειρισμοί, οι οποίοι δεν καθιστούσαν αναπόφευκτη και δήθεν μονόδρομο την πορεία προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το Μνημόνιο. Η υποτιθέμενη οδός σωτηρίας της άκρατης και μονόπλευρης πολιτικής λιτότητας επιδείνωσε το πρόβλημα και κλιμάκωσε προς τα πάνω το δημόσιο χρέος. Το τελευταίο μεταλλάσσεται επίσης σταδιακά από χρέος προς ιδιώτες σε διακρατικό.

ΚΡΙΣΙΜΟ ΘΕΜΑ ΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ,
ΥΠΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ, ΣΥΜΒΑΣΕΩΣ

Από την άποψη αυτή, έχουν πολύ κρίσιμο χαρακτήρα οι όροι της υπό διαπραγμάτευση συμβάσεως, με βάση τη Συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου.

Εάν επιβληθούν με τη νέα σύμβαση οι ίδιοι όροι του Μνημονίου, το κέρδος από την περικοπή του χρέους δεν αντισταθμίζει τους πολύ μεγαλύτερους κινδύνους που θα αναλάβει η χώρα με την υποθήκευση της κυριαρχίας και της δημόσιας περιουσίας της και τη μετάλλαξη του συνόλου του δημοσίου χρέους είτε απευθείας σε διακρατικό είτε εμμέσως σε διακρατικό, με τριτεγγυητή το Ευρωπαϊκό Ταμείο EFSF. Με την υπαγωγή επίσης της νέας συμβάσεως στο αγγλικό δίκαιο και την ψήφισή της στη Βουλή με αυξημένη πλειοψηφία (πάνω από 180 βουλευτές), που αποτελεί προϋπόθεση για οποιαδήποτε εκχώρηση δικαιωμάτων εθνικής κυριαρχίας.

Σ’ ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θα καλυπτόταν, μεταξύ άλλων, το κενό που υπάρχει από τη μη ψήφιση του πρώτου Μνημονίου από την αναγκαία πλειοψηφία της Βουλής. Υπενθυμίζεται ότι το Μνημόνιο υπεγράφη έπειτα από εξουσιοδότηση που έδωσε στον τότε υπουργό Οικονομικών η απλή πλειοψηφία στη Βουλή του κυβερνώντος κόμματος.

Στο σημείο αυτό πρέπει να γίνει επίσης αναφορά στους όρους της Διακρατικής Συμφωνίας των 26 κρατών-μελών της ΕΕ, που έγιναν κατ’ αρχήν δεκτοί κατά τη Σύνοδο της 9ης Δεκεμβρίου, στο πλαίσιο της επιδιωκόμενης κοινής δημοσιονομικής πολιτικής.
Η Ελλάδα καλείται να προσαρμοσθεί σ’ ένα πολύ αυστηρό πλαίσιο δημοσιονομικής πειθαρχίας, έχοντας στους ώμους ένα δυσθεώρητο χρέος και ένα Μνημόνιο που απωθεί στο μέλλον οποιαδήποτε αναπτυξιακή πολιτική και εντείνει την ύφεση.

Πού οδηγεί αυτή η πολιτική και πώς μπορεί ν’ αποκλεισθεί μια ενδεχόμενη χρεοκοπία της χώρας αργότερα, με ενέχυρο την ήδη δεσμευμένη δημόσια περιουσία της και εθνική κυριαρχία της;
Τα ερωτήματα αυτά είναι αδυσώπητα και δείχνουν σε ποια θέση έχει οδηγηθεί η χώρα και τι κίνδυνοι επικρέμαται πάνω από αυτήν. Δείχνουν επίσης πού πραγματικά οδηγούν οι ανερμάτιστες ιδεοληψίες και τα ιδεολογήματα για την παγκοσμιοποίηση και τη λεγόμενη παγκόσμια διακυβέρνηση, την υπέρβαση του εθνικού κράτους ως δήθεν ιστορικά παρωχημένου, την αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας και της εθνικής συνοχής, με ασύστολη προπαγάνδα για τη λεγόμενη «πολυπολιτισμική» κοινωνία, στα μέτρα και στις επιδιώξεις, βεβαίως, της παγκοσμιοποίησης.

ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ
ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΝΟΥΝ ΕΧΟΝΤΕΣ

Το έθνος και το εθνικό κράτος, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, είναι το υποκείμενο της Ιστορίας και το πλαίσιο μέσα στο οποίο ασκείται η λαϊκή κυριαρχία και η δημοκρατούμενη εξουσία. Οι διεθνείς ολιγαρχικές δυνάμεις, που κυριαρχούν στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, και το θέλουν ανεξέλεγκτο, έχουν ως σταθερό στόχο την εμπέδωση της κυριαρχίας τους έναντι των πολιτικών εξουσιών.

Έχουν επίσης ως υπερφίαλο στόχο την αποδόμηση των εθνών και τη χειραγώγηση των κρατών, προσβλέποντας κατά κανόνα σε πειθήνιους και ευάλωτους καταναλωτές, υπηκόους των αγορών. Δεν θέλουν κυρίαρχους και συνειδητούς πολίτες, που διέπονται από ιστορική συνείδηση και συλλογική μνήμη και έχουν κοινή ταυτότητα και θέληση. Ο Πλάτων, στον διάλογό του «Πρωταγόρας», διηγείται τον φιλοσοφικό μύθο της πολιτικής τέχνης, που έστειλε ο Ζευς τον Ερμή να τη φέρει στους ανθρώπους για να εμποδίσει την αλληλοεξόντωσή τους.

Αναρωτιέται κανείς σήμερα ποιος Ζευς θα στείλει πάλι την πολιτική τέχνη στους ανθρώπους για να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση που φαίνεται αδιανόητη. Πώς είναι δυνατόν να έχουν αναστραφεί οι όροι και η πολιτική εξουσία να παρουσιάζεται αδύναμη να ελέγξει αποτελεσματικά τις λεγόμενες αγορές και να επαναφέρει μια τάξη στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα; Πώς είναι δυνατόν η Ευρωπαϊκή Ένωση ειδικότερα να μην μπορεί, λόγω της ταυτίσεώς της με την παγκοσμιοποίηση, να βάλει τάξη τουλάχιστον στα του οίκου της, στο εσωτερικό των συνόρων της; Να μη μπορεί να προστατεύσει αποτελεσματικά όλα τα μέλη της από την ασύδοτη κερδοσκοπία των αγορών;

ΤΟ 2012 ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΚΡΙΣΙΜΟ
ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ
ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ

Είναι κοινή λογική ότι τα οικονομικά θέματα, όσο δύσκολα κι αν είναι, μπορούν κάποια στιγμή να επανορθωθούν με προσπάθειες και θυσίες. Δεν ισχύει όμως το ίδιο για τα εθνικά θέματα, στα οποία οι ενδεχόμενες απώλειες δεν είναι καθόλου εύκολο να επανορθωθούν.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση της οικονομικής κρίσεως που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα, η συμβατική κοινή λογική είναι αμφιλεγόμενη, οι όροι με τους οποίους τίθεται η οικονομική κρίση αφορούν άμεσα και ζωτικά την εθνική κυριαρχία και το εθνικό μέλλον της χώρας. Έχει, με άλλα λόγια, διαστάσεις εθνικού προβλήματος.

Η χώρα αντιμετωπίζει όμως ταυτοχρόνως και άλλα καθαυτό εθνικά θέματα και ασύμμετρες απειλές.

Σε ό,τι αφορά ειδικότερα το Κυπριακό, η περίοδος από τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούλιο, που αρχίζει η Κυπριακή Ευρωπαϊκή Προεδρία, είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Όχι γιατί έχει υπάρξει κάποια ουσιαστική πρόοδος στις διεξαγόμενες συνομιλίες και είναι πιθανή κάποια κατάληξή τους. Είναι κρίσιμη γιατί εξυφαίνονται στο παρασκήνιο σενάρια για τη χειραγώγησή τους και την επιβολή χρονοδιαγραμμάτων και μιας δήθεν «Διεθνούς» Διασκέψεως. Η τελευταία θα ισοδυναμούσε, στην πραγματικότητα, με διεύρυνση των διακοινοτικών συνομιλιών στις «Εγγυήτριες Δυνάμεις». Το ενδεχόμενο αυτό θα επιβεβαίωνε την αποδοχή ακόμη από την Κύπρο της ιδιότητας αυτής όλων των Εγγυητριών Δυνάμεων, ανεξάρτητα από την τουρκική εισβολή και τη συνεχιζόμενη κατοχή. Θα αναβάθμιζε επίσης το «ψευδοκράτος» από κοινότητα σε ισότιμο «μέρος» της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Οι κίνδυνοι αυτοί απορρέουν από τη συνέχιση μιας πολιτικής συνομιλιών χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Αξιοποιούνται, βεβαίως, από την τουρκική πλευρά για την προβολή του Κυπριακού ως διακοινοτικού θέματος, την απενοχοποίηση της Τουρκίας και τη σταδιακή αναβάθμιση του «ψευδοκράτους» και τη διεθνή προβολή του, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, ως δήθεν «ίσου» μέρους.

Η ελληνική πλευρά έχασε επανειλημμένα ευκαιρίες για τον εύσχημο τερματισμό τους ύστερα από πλήρως αδιάλλακτες διακηρύξεις της τουρκικής πλευράς, σε υψηλότατο επίπεδο, που αναιρούν κάθε έννοια κοινής βάσεως, πάνω στην οποία υποτίθεται ότι διεξάγονται οι συνομιλίες.

Αντιθέτως, ο Κύπριος Πρόεδρος έπειτα από σειρά μονομερών παραχωρήσεων, στις οποίες προέβη και οι οποίες έμειναν αναπάντητες, προχώρησε και σε νέες παραχωρήσεις. Δήλωσε, συγκεκριμένα, αναφερόμενος στο φυσικό αέριο της Κύπρου ότι «ανεξαρτήτως συνθηκών» οι Τουρκοκύπριοι θα επωφεληθούν από αυτό.

Η νέα αυτή προσφορά, ότι δηλαδή και χωρίς λύση του Κυπριακού θα έχουν μερίδιο οι Τουρκοκύπριοι στο φυσικό αέριο, έδωσε επιχειρήματα στην τουρκική πλευρά να προβάλλει «δικαιώματα» και αξιώσεις, επικουρούμενη από τους γνωστούς συμμάχους της. Κατέστησε επίσης άτυπα το φυσικό αέριο μέρος των διακοινοτικών συνομιλιών, ως δήθεν «χαρτί» που μπορεί να λειτουργήσει ως καταλύτης για τη «λύση» του Κυπριακού.

Στο πνεύμα αυτό, ο διορισμός ως υπουργού Ενέργειας ενός ατόμου με περγαμηνές στην υποστήριξη του Σχεδίου Ανάν και με απόψεις, σε ανύποπτο χρόνο, περί ενεργειακής συνδέσεως της Τουρκίας με την Κύπρο, προκαλεί επίσης πολλά ερωτήματα σχετικά με την ακολουθούμενη πολιτική σ’ ένα μέγα για την Κύπρο στρατηγικό θέμα. Τα αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν από τη Noble Energy εκτιμούν τα αποθέματα του οικοπέδου 12 σε 7 τρισεκατομμύρια και τα αποθέματα της Κυπριακής ΑΟΖ σε 75 τρισεκατομμύρια περίπου. Ειδικοί αναλυτές εκτιμούν ότι η ανακοίνωση για τα αποθέματα του οικοπέδου 12 είναι σκοπίμως υποτιμημένη.

Η Κύπρος έχει στη διάθεσή της ένα νέο όπλο, που αναβαθμίζει περαιτέρω τη γεωστρατηγική της θέση και τη σημασία της. Έχει τεράστιες ευθύνες ο σημερινός Πρόεδρος να διαχειρισθεί σωστά το χαρτί αυτό και να μη σπεύσει να το υποθηκεύσει για μια, ανέφικτη υπό τις σημερινές συνθήκες, αποδεκτή λύση, ανεξάρτητα από τουρκικές απειλές και προκλήσεις.

Ο υποθαλάσσιος πλούτος και η ΑΟΖ βρίσκονται σήμερα στην αιχμή των τουρκικών προκλήσεων και επιβουλών. Συναρτώνται επίσης με την εξέλιξη των ισορροπιών μεταξύ των δύο χωρών. Η Ελλάδα έχει απόλυτη ανάγκη, ανεξάρτητα από τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει, να διατηρήσει μια αξιόπιστη δύναμη αποτροπής και να δώσει προσοχή στις απαραίτητες στρατηγικές συμμαχίες.

Πρέπει επίσης να επιδείξει την ίδια προσοχή και μέριμνα στα άλλα εθνικά θέματα και στις ασύμμετρες απειλές που αντιμετωπίζει, με πρώτη την ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση. Ο ανορθόδοξος πόλεμος κατά της Ελλάδος δεν γίνεται μόνο με τις φωτιές στα δάση, που ομολογήθηκαν επισήμως. Γίνεται επίσης με τη μαζική διοχέτευση στην Ελλάδα λαθρομεταναστών.

Η πολιτική δεν είναι πεπρωμένο. Είναι θέληση, στρατηγικός σχεδιασμός, οργάνωση και απόφαση για αγώνα. Η Ελλάδα, όπως πολλές φορές στο παρελθόν, μπορεί με τη θέλησή της και το πάθος της να εκπλήξει και να νικήσει. Καλή Πρωτοχρονιά.