Περί της σάτιρας και των ορίων αυτής

Κατά τον γράφοντα, βέβαια, αφού οι ίδιοι μπορεί να θεωρούν ότι πρόκειται για προϊόν σάτιρας (και μόνο), άλλως για «μαγκιά».
Επικεντρώνονται, λοιπόν, οι σχετικές συζητήσεις στην έννοια και στο περιεχόμενο της σάτιρας, με συχνές αναφορές και στον «πατέρα» της, τον Αριστοφάνη.
Κλασική και «μοδάτη» η ατάκα: Η σάτιρα δεν έχει όρια!
Ακόμη όμως και προστρέχοντας στην άποψη αυτή –που φαίνεται να είναι και η πλειοψηφούσα– θα πρέπει, κατά λογική σειρά, να προηγείται των ορίων η σάτιρα.
Ποιος όμως ο κρίνων αν έχουμε να κάνουμε με σάτιρα ή όχι; Άστε τα όριά της. Να δεχθούμε ότι δεν υπάρχουν και δεν πρέπει να υπάρχουν. Ο προσδιορισμός του ότι έχουμε να κάνουμε με σάτιρα έχει… «πατέρα»;
Δεν αναφερόμαστε, βέβαια, στην εκπομπή αλλά στο ζήτημα με τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης. Δεκτού γενομένου ότι είχαμε να κάνουμε με σάτιρα, το ευθέως τιθέμενο ερώτημα έχει ως εξής:
Θα αποτολμούσε ο χαρισματικός Αντώνης Κανάκης κάτι αντίστοιχο με έναν… μουφτή;
Και αν ναι, λίγο θα θέλαμε από το να γίνουμε… Βαγδάτη!
Κι αν αυτό θεωρείται και είναι, σε έναν βαθμό, υπερβολή, ας θυμηθούμε τον… «ιερό πόλεμο» που προκάλεσε το γνωστό «σκίτσο» στην αλλοδαπή.
Αλλά, αγαπητοί φίλοι του Ράδιο Αρβύλα, έχοντας μια εξαιρετικά πετυχημένη –επαναλαμβάνεται– παρουσία, γιατί επιλέξατε και το… περιττό; Σωστά επισημάνθηκε ότι πέρα από το πρόσωπο του Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης, υπάρχει και το σχήμα του ιερωμένου, το θρησκευτικό συναίσθημα, η θρησκεία.
Όπου οι κληρικοί ξεστρατίζουν, σε κάθε επίπεδο, να τʼ ακούνε και να σατιρίζονται ακόμη.
Δεν ήταν, λοιπόν, η σάτιρα αλλά το είδος της κατά τη γνώμη του γράφοντος.
Ας το ψάξουν λίγο αναλογιζόμενοι ότι η αντίθετη άποψη δεν είναι πάντα κακοπροαίρετη.
Σ.