Παζαρεύουν πόσους θα σφάξουν…
Και αυτό το ανεχόμαστε. Συναινούν δυστυχώς σε αυτό το παζάρι ο πρωθυπουργός και ο αντιπρόεδρος, δυο αρχηγοί κομμάτων που προ της οικονομικής κρίσης εκπροσωπούσαν το 80% του ελληνικού λαού και ευθύνονται αποκλειστικά για την τραγωδία στην οποία μας έφεραν.
Μια βδομάδα προσθέτουν και αφαιρούν αριθμούς, σαν να έχουν απέναντι τους πιόνια, μολυβένια στρατιωτάκια, άψυχα αντικείμενα και όχι ζωές. Ανθρώπους. Οικογένειες. Μικρά παιδιά, που περιμένουν τον δουλευτή πατέρα να τους πάει γάλα, ψωμί, να βρουν το μεσημέρι ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι…
Τόσο ανάλγητοι γίναμε… Όλα αριθμοί… Που δεν έχουν έλεος…
Άφαντη η ανθρωπιά από το τραπέζι των διεκδικήσεων. Σαν σαράφηδες λειτουργούν. Έχουν ένα δίκιο. Οι χορτάτοι πώς να σκεφθούν τους πεινασμένους; Ζουν στον κόσμο τους. Έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Τους είδατε ποτέ στα συσσίτια, στις ουρές, στους σκουπιδοτενεκέδες, εκεί που ανάγλυφη και αδιάψευστη είναι η εικόνα για το που έχουν φθάσει (όχι με δική τους ευθύνη) πάρα πολλοί συμπολίτες μας; Αν είχαν επαφή με το πεζοδρόμιο, με το τι τραγωδίες κρύβονται πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών, δεν θα επέτρεπαν στον εαυτό τους να συζητούν πόσους θα αφήσουν χωρίς μεροκάματο. Θυμίζουν την Μαρία Αντουανέτα που όταν της είπαν οι αυλικοί της ότι ο λαός δεν έχει ψωμί να φάει και φωνάζει, είπε μα γιατί δεν τρώει παντεσπάνι… Και είναι γνωστή η κατάληξη που είχε…
Οι πολιτικοί κύριε Σαμαρά και κύριε Βενιζέλο δεν είναι λογιστές. Να λένε τόσα έχω στο Ταμείο, με αυτά θα ζήσει ο λαός μου, θα προσαρμόσει τις ανάγκες του και όσοι αντέξουν… Αλίμονο αν σκέπτονταν έτσι οι ηγέτες των χωρών. Δεν θα χρειάζονταν εκλογές. Ο λαός θα έβαζε μια αγγελία, ζητείται λογιστής με πολύ καλό μισθό…
Θυμάμαι στη Σύνοδο Κορυφής της τότε ΕΟΚ στο Μιλάνο, το 1985, κύριο θέμα ήταν η οικονομική σύγκλιση των χωρών – μελών. Ο πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου στη συζήτηση που έγινε ζήτησε ξεκάθαρες εξηγήσεις. Τι εννοούν. Αν εννοείτε ότι θα υπάρχει για τους λαούς των χωρών που συμμετέχουν στην ΕΟΚ το ίδιο επίπεδο ζωής, προσυπογράφω και με τα δυο χέρια. Αν εννοείτε ενιαία οικονομική πολιτική που θα καθορίζουν οι Βρυξέλλες και θα είναι υποχρεωμένη η κάθε χώρα – μέλος να ακολουθεί, με συγχωρείτε δεν θα πάρω, την οικονομική πολιτική της χώρας μου την καθορίζει η κυβέρνηση που έχει εκλέξει ο ελληνικός λαός. Με την θέση αυτή συντάχθηκαν και άλλοι πρωθυπουργοί, που ήταν όλοι τους μεγάλοι ηγέτες. Γι’ αυτό και δεν πέρασε η πρόταση, γιατί κατάλαβαν ποιος ήταν ο στόχος. Να περάσει ο κεντρικός οικονομικός έλεγχος στις Βρυξέλλες. Και ό,τι αποφεύχθηκε τότε, επιτεύχθηκε όταν τα ηνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης – μετεξέλιξη της ΕΟΚ, πήραν μικροί ηγέτες που μόνο όραμά τους είχαν τα του οίκου τους. Και αυτό βιώνουμε σήμερα και όλος ο Νότος, με την Γερμανία να έχει ξαναγίνει το αφεντικό, γυρνώντας μας πίσω σε τραγικές εποχές που πλήρωσε με πολύ αίμα, δάκρυα και ερείπια όλη η ανθρωπότητα.
Όλα κύριε πρωθυπουργέ και κύριε αντιπρόεδρε, αρχηγοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, έχουν ένα όριο. Ένα σύνορο. Μέχρι εδώ μπορώ να πάω. Από εκεί και πέρα υπάρχει ένας λαός που πρέπει να του εξασφαλίσω ένα ανθρώπινο επίπεδο ζωής και όχι να τον οδηγήσω στην αυτοκτονία.
Ως εδώ πέστε κύριε Σαμαρά στην φίλη σας την κυρία Μέρκελ, που σας φροντίζει, μέχρι και που θα καθίσετε.
ΥΓ.: Και κάτι ακόμη: Συμβουλεύστε, τον υπουργό σας κ. Στουρνάρα να μην μιλάει για Αίγυπτο, γιατί ο ίδιος με την πολιτική του σπρώχνει τον κόσμο προς τα εκεί…