Ο Στρατηγός μες στον λαβύρινθο του

Η αναστολή των συμφωνημένων διαδικασιών πολιτικής εξομάλυνσης ήταν και το μοναδικό ουσιαστικό αποτέλεσμα της απόφασής του, καθώς τα τελευταία οκτώ χρόνια η χώρα ζούσε υπό διαρκή στρατιωτικό νόμο.

Οι μόνοι που δεν το έβλεπαν αυτό ήταν οι Αμερικανοί, που από την 11η Σεπτέμβρη και μέχρι ακόμη πριν από λίγους μήνες χάιδευαν το καθεστώς του Μουσάραφ, δείχνοντας πόσο προσχηματικά είναι τα εγκώμια που πλέκουν στη δημοκρατία. Ο δε Μπους, πρόσφατα μάλιστα, από την Πράγα, έφθασε να χαρακτηρίσει παράδειγμα προς μίμηση τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις του πακιστανικού καθεστώτος!

H αντίδραση της Ουάσινγκτον στην απόφαση του Μουσάραφ (που οδήγησε στη σύλληψη εκατοντάδων πολιτικών του αντιπάλων και στο κλείσιμο ή τη διακοπή των μεταδόσεων δεκάδων μέσων ενημέρωσης – ακόμη και διεθνών, όπως το BBC και το CNN) ήταν αρκετά αντιφατική. Στην αρχή η Κοντολίζα Ράις δεν έκρυψε την ενόχληση της αμερικανικής διπλωματίας, απειλώντας ακόμη και με διακοπή των χρηματοδοτήσεων, αποφεύγοντας όμως τους οξείς χαρακτηρισμούς. Στη συνέχεια άρχισαν να επικρατούν πιο λογικές και μετριοπαθείς προσεγγίσεις.

Το πραξικόπημα του Μουσάραφ δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ο στρατηγός βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο από την επομένη της 11ης Σεπτέμβρη, όταν η αμερικανική κυβέρνηση τού διαμήνυσε πως, για να συνεχίσει να τον στηρίζει από κείνη τη στιγμή και μετά, έπρεπε να πάρει ενεργό μέρος στην αμερικανική αντιτρομοκρατική σταυροφορία. Μια τέτοια όμως επιλογή ισοδυναμούσε με εκ βάθρων ανατροπή των συμμαχιών του που ως τότε περιελάμβανε, με την αμερικανική πάντα έγκριση, τους φονταμενταλιστές ισλαμιστές και τους φύλαρχους που ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος της χώρας. Αποδεχόμενος το αμερικανικό τελεσίγραφο, ο δικτάτορας Μουσάραφ έγινε το αγαπημένο παιδί του Μπους στον πόλεμο για την επέκταση της δημοκρατίας… Σε σημείο μάλιστα ώστε η Ουάσινγκτον να παγώσει τις κυρώσεις που είχε επιβάλει στο Πακιστάν, με αφορμή τις πυρηνικές του δοκιμές, και στη συνέχεια να χρυσώσει το καθεστώς του Μουσάραφ, χορηγώντας του μέχρι σήμερα περισσότερα από 11 δισ. δολάρια μετρητά, υπό τη μορφή βοήθειας! Στην ουσία ήταν το αντίτιμο που πλήρωσαν οι Αμερικάνοι για να αλλάξει στρατόπεδο ο Μουσάραφ.

Ακήρυχτος εμφύλιος

Η τύχη έπαψε να του χαμογελάει πριν από έναν χρόνο, όταν ξεκίνησε για τα καλά η αντεπίθεση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, δυσκολεύοντας τη ζωή όχι μόνο των 26.000 αμερικανονατοϊκών στρατιωτών που βρίσκονταν εκεί αλλά και του κυβερνητικού στρατού στο Πακιστάν που πλέον αδυνατούσε να αντιμετωπίσει τους Ταλιμπάν, οι οποίοι μπαινόβγαιναν στη χώρα (λόγω της ιδιομορφίας του εδάφους και όχι της ανοχής του), παρά τις προσπάθειες που έκανε και τις μάχες που έδινε. Αδιάψευστος μάρτυρας τα θύματά του, που από κει που ήταν μερικές δεκάδες το 2005 έφθασαν περίπου τους 300 το 2006 και για το τρέχον έτος μέχρι στιγμής πλησιάζουν τους 500. Από τότε οι Αμερικάνοι αρχίζουν να πιέζουν αφόρητα τον Μουσάραφ, ζητώντας κατά βάθος να κάνει ό,τι δεν μπορούν να κάνουν οι πάνοπλοι και έμπειροι δικοί τους στρατιώτες στο Αφγανιστάν. Ωστόσο, κάθε φορά που ο Μουσάραφ κάνει τα χατίρια των Αμερικάνων η χώρα έρχεται πιο κοντά στον εμφύλιο πόλεμο και η χρησιμότητα του δικού του καθεστώτος αμφισβητείται! Αυτό για παράδειγμα συνέβη τον Ιούλιο, με τη σφαγή που διέταξε στο Κόκκινο Τζαμί όπου είχαν συγκεντρωθεί δεκάδες μουσουλμάνοι. Αλλεπάλληλες επιθέσεις αυτοκτονίας που ξεκίνησαν από την επομένη κιόλας, σηματοδοτώντας την έναρξη ενός ακήρυχτου εμφύλιου πολέμου που απειλεί να διασπάσει τη χώρα, έχουν οδηγήσει στον θάνατο περισσότερους από 800 ανθρώπους.

Τότε ακριβώς, όταν δηλαδή ο κίνδυνος ταλιμπανοποίησης του τμήματος της χώρας που συνορεύει με το Αφγανιστάν γίνεται πλέον ορατός, είναι που οι Αμερικάνοι επιταχύνουν τις διαδικασίες για την αλλαγή φρουράς, αξιοποιώντας την Μπεναζίρ Μπούτο, που ζούσε όλα αυτά τα χρόνια στο Ντουμπάι κατηγορούμενη για διαφθορά. Η σοβαρότητα των κατηγοριών που της έχουν απαγγελθεί, ότι δεν πρόκειται δηλαδή μόνο για ένα τέχνασμα του Μουσάραφ ώστε να την κρατήσει εκτός του Πακιστάν, βεβαιώνεται και από τα εντάλματα που έχουν εκδώσει οι σουηδικές αρχές. Η Μπούτο λοιπόν δεν ήταν ούτε ο αρχάγγελος της κάθαρσης ούτε ο αρχάγγελος της δημοκρατίας και γι’ αυτόν τον λόγο δεν δίστασε να προχωρήσει σε μια συμφωνία συνεργασίας με τον Μουσάραφ, βάσει της οποίας τον Ιανουάριο του 2008, όταν θα γίνονταν οι εκλογές, θα μοιράζονταν μεταξύ τους την εξουσία, αναλαμβάνοντας η μεν Μπούτο την πρωθυπουργία και ο δε Μουσάραφ την Προεδρία, φορώντας όμως πολιτικά ρούχα… Η συμφωνία τους μάλιστα ήταν τόσο καιροσκοπική και στερούμενη αρχών ώστε δεν περιλάμβανε το παραμικρό για τον έτερο διεκδικητή της εξουσίας, πρώην πρωθυπουργός κι αυτός όπως η Μπούτο, Ναουάζ Σαρίφ, που ζούσε εξόριστος στη Σαουδική Αραβία κι όταν προσπάθησε να εισέλθει στη χώρα τον Σεπτέμβριο διώχθηκε πάλι κακήν κακώς, για να πάει από κει που ‘ρθε. Η δε Μπούτο, παρά τα όσα προέβλεπε το μνημόνιο συνεργασίας που είχαν υπογράψει το καλοκαίρι, αρνήθηκε να υπεραμυνθεί της εισόδου του στη χώρα και τον άδειασε κανονικά συνεργαζόμενη με τον Μουσάραφ κι αποκαρδιώνοντας όσους έβλεπαν στο πρόσωπό της την οριστική ρήξη με την απολυταρχία!

… χούντες και πολέμοι

Όλα αυτά μέχρι τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, όταν ο Μουσάραφ με τηλεοπτικό του διάγγελμα (φορώντας μάλιστα πολιτικά ρούχα) κηρύσσει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, αναστέλλοντας τις εκλογές. Το κάνει δε χρησιμοποιώντας στον λόγο του αποσπάσματα του Αβραάμ Λίνκολ, όταν κι αυτός είχε κηρύξει την Αμερική σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, επικαλούμενος όμως ο Μουσάραφ τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας! Πώς να μην ξανασκεφτούν οι Αμερικάνοι τη στάση τους, επιλέγοντας τελικά να δείξουν ανοχή; Άλλωστε οποιοδήποτε σχέδιο κι αν ενεργοποιήσουν για την επομένη μέρα η θέση του στρατού θα είναι εξέχουσα, ενώ για τον Μουσάραφ δεν προβλέπεται συνταξιοδότηση. Διαφορετικά ειπωμένο, στο καμίνι του Πακιστάν οι μόνοι που θέλουν τον στρατό στους στρατώνες είναι οι Ταλιμπάν. Γι’ αυτόν τον λόγο ακόμη και η Μπούτο αποδέχτηκε το σχέδιο μοιρασιάς της εξουσίας με τον Μουσάραφ, δηλαδή με τον στρατό, ξέροντας ότι μόνη της, αξιοποιώντας δηλαδή αμιγώς πολιτικές διαδικασίες, είναι ανίκανη να υπηρετήσει τα αμερικανικά συμφέροντα και να συμβάλει -στο μέτρο του αναγκαίου και όχι του εφικτού- στην αντιτρομοκρατική σταυροφορία του Μπους.

Αυτό όμως που δεν ομολογείται από πουθενά είναι ότι η κατάσταση στο Πακιστάν θα χειροτερεύει όσο η χώρα θα μένει προσδεδεμένη στο άρμα των Αμερικάνων, οπότε οι αντιφάσεις που ανέκαθεν τη χαρακτήριζαν θα οδηγούνται σε παροξυσμό. Αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για τα μέτωπα του πολέμου στο Πακιστάν, που δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα της «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» την Παρασκευή 2 Νοέμβρη, πριν κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, τόνιζε πως «οι μάχες είναι μέρος μιας κλιμακούμενης εξέγερσης στο εσωτερικό του Πακιστάν που στοχεύουν κατευθείαν στην κυβέρνηση του στρατηγού Περβέζ Μουσάραφ και όχι στο ΝΑΤΟ και τις αμερικανικές δυνάμεις κατά μήκος των αφγανικών συνόρων.

Πολλοί εδώ λένε ότι τροφοδοτείται από την οργή για την κυβερνητική συμμαχία με την κυβέρνηση Μπους και τη φιλοαμερικανική ατζέντα που έχει αποκτήσει μεγαλύτερο προβάδισμα με την επιστροφή της ηγέτιδας της αντιπολίτευσης, Μπεναζίρ Μπούτο, η οποία κατηγορεί τους πολεμιστές ότι θέλουν να καταλάβουν τη χώρα». Όσο λοιπόν θα διαρκεί η αντιτρομοκρατική σταυροφορία του Μπους το Πακιστάν θα είναι μεταξύ σφύρας και άκμονος και θα σπαράσσεται από εμφύλιες συγκρούσεις και δικτατορίες…