Ο… κηπουρ(γ)ός!

Οι κινήσεις, οι φωνές και η εν γένει συμπεριφορά του έρχονταν σε ευθεία αντίθεση όχι μόνο με το πλήθος των άλλων διαδηλωτών αλλά και με τη δική του αψεγάδιαστη εμφάνιση. Ολομέταξη γραβάτα, κολλαριστό πουκάμισο, ακριβά μανικετόκουμπα, ατσαλάκωτο κοστούμι…

Προφανώς κάτι άλλο, πιο σημαντικό, του είχαν τσαλακώσει και ο άνθρωπος έβγαζε αυτήν την ιερή αγανάκτηση… Ίσως τις ηθικές του αξίες, ίσως την αξιοπρέπειά του, ίσως το κύρος του. Ό,τι πάντως και να του είχανε στραπατσάρει, μπράβο του! Αυτός δεν έμεινε με σταυρωμένα τα χέρια όπως ο Στρος-Καν όταν του περιόρισαν τα σεξουαλικά του δικαιώματα και του είπαν χωρίς αιδώ: «Ως εδώ και μη παρέκει. Ό,τι πήδηξες, πήδηξες!».

Ο «Αγανακτισμένος» της πλατείας Συντάγματος, αντί να βάλει την ουρά του στα σκέλια, με ιδιαίτερη αγωνιστικότητα άρχισε να διεκδικεί τα συνταγματικά του δικαιώματα.

– Όχι άλ-λα μέ-τρα! Όχι άλ-λα μέ-τρα!

Πλησίασα και τον ρώτησα:

– Πιάνουν κι εσάς τα μέτρα;

– Ε, όχι κι εμάς!

– Τότε γιατί χτυπιέστε και οδύρεστε;

– Το κάνω… προληπτικά! Στις μέρες μας ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει.

Κοίταξα τον καλοντυμένο διαδηλωτή και αναρωτήθηκα «τι είδους άνθρωπος» είναι.

Το κίνημα των «Αγανακτισμένων», που γεμίζει τις πλατείες, αποτελείται βέβαια από πολίτες όλων των τάξεων και των παρατάξεων, αλλά τούτος εδώ έδειχνε τελείως διαφορετικός: Τη στιγμή που όλοι οι άλλοι κρατούσαν ψηλά μια κατσαρόλα, αυτός κρατούσε ένα… σήμα αυτοκινητοβιομηχανίας!

– Εσείς δεν ανήκετε στο «κίνημα της κατσαρόλας»; τον ρώτησα διστακτικά.

– Τι λες, άνθρωπέ μου; Ποια κατσαρόλα; Μπριάμ μού μυρίζει. «Εμείς» ανήκομεν εις την Δύσιν!

– Και τι μ’ αυτό! Εσάς δεν σας επηρεάζουν οι περικοπές των μισθών, των επιδομάτων, των συντάξεων;

– «Εμάς» μας επηρεάζουν οι περικοπές… των ίππων. Όταν μας κόβουν τα κυβικά, είναι σαν να μας κόβουν τα πόδια.

– Δεν σας καταλαβαίνω, αλλά τέλος πάντων! Αν δεν ανήκετε στο «κίνημα της κατσαρόλας», πού ανήκετε;

Ο περίεργος διαδηλωτής σήκωσε για μια ακόμη φορά τη γροθιά του ψηλά, με το αστεροειδές σήμα, και είπε αποφασιστικά:

– Στο «κίνημα της Μερσεντές»!

– Περικόπτουν… τις Μερσεντές;

– Έτσι ακούγεται! Θα αντικατασταθούν, λέει, με αυτοκίνητα μικρότερου κυβισμού…

– Φημολογείται τόσο τρομακτικό μέτρο; τον ρώτησα με συγκίνηση, σκουπίζοντας ένα δάκρυ που άρχισε να κυλά στο μάγουλό μου από τη διαφαινόμενη τραγωδία.

– Και να ‘ταν μόνο αυτό! μου απάντησε με θλίψη. Ακούγονται και ακόμα χειρότερα μέτρα. Ανάλγητες περικοπές προνομίων στις θερινές μας αποζημιώσεις, στις επιτροπές, στα ταξίδια στο εξωτερικό. Περικοπές ακόμα και στη θητεία μας! Θα κλάψουν… Πατέρες!

– Μανούλες, θέλεις να πεις.

– Ξέρω τι λέω!

Ταυτόχρονα -κι ενώ οι χιλιάδες διαδηλωτές της πλατείας άρχισαν να τραγουδούν «Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή»- ο μοναχικός διαδηλωτής συνέχισε τον δικό του σκοπό, με ένα άλλο όμως τραγούδι: «Θα ‘θελα να, θα ‘θελα να ‘μουν κηπουρός!».

Με το που άκουσα τη λέξη «κηπουρός», στο μυαλό μου ξεκαθάρισαν όλα. Πώς δεν είχα καταλάβει το προφανές; Ο άνθρωπος διαδήλωνε για την ακρίβεια στα ζαρζαβατικά. Ήθελε, λοιπόν, να γίνει κηπουρός για να έχει φτηνά τα αγγούρια, τις μπάμιες, τις μελιτζάνες, τα μπρόκολα. Μια πιο μοντέρνα, δηλαδή, εκδοχή του «κινήματος της κατσαρόλας». Δεν έμενε παρά να μου το πιστοποιήσει κι ο ίδιος.

– Κηπουρός, λοιπόν! του είπα. Τόση κρίση περνάει το επάγγελμά σας;

– Ε, όχι και επάγγελμα. Ένας βουλευτής κάνει λειτούργημα.

– Είστε βουλευτής και θέλετε να γίνετε κηπουρός;

Ο νέος αγανακτισμένος βουλευτής με κοίταξε με νόημα και αναφώνησε:

– Υπουργός, άνθρωπέ μου. Υπουργός!