Οι Οικολόγοι Πράσινοι, οι εκλογές για την αυτοδιοίκηση και το «δημοψήφισμα για το Μνημόνιο»
Παραδοσιακά η κεντρική πολιτική έριχνε τη σκιά της στις τοπικές εκλογές: Η μάχη για να βρεθούν στο επίκεντρο τα τοπικά ζητήματα που διαμορφώνουν την ποιότητα της ζωής ως δικαίωμα όλων ήταν πάντα επίπονη και όχι πάντα κερδισμένη.
Ο πειρασμός αυτός είναι τώρα ακόμη εντονότερος: Το κοινωνικό συμβόλαιο της μεταπολίτευσης έχει καταρρεύσει, υπάρχει βίαιη αναδιανομή εισοδημάτων και πλούτου εις βάρος των μεσαίων στρωμάτων και των ασθενέστερων, οι προοπτικές για το μέλλον είναι ακόμη πιο δυσοίωνες. Αν μάλιστα κάποιοι θεωρούν ότι κάθε δικό τους εκλογικό μικροκέρδος αποτελεί «καταδίκη του Μνημονίου», τι ευκολότερο από το να ζητήσουν να μετατραπεί η τοπική ψήφος σε άτυπο δημοψήφισμα για την κεντρική πολιτική;
Κι όμως, οι τοπικές απαντήσεις στην κρίση έχουν ζωτική σημασία:
• Μεγάλο μέρος από την αγοραστική μας δύναμη καταναλωνόταν μέχρι τώρα στην υποκατάσταση συλλογικών αγαθών που αφήναμε να υποβαθμιστούν: ΙΧ αντί για αξιόπιστη δημόσια συγκοινωνία, γυμναστήριο αντί για ποδήλατο και περπάτημα, καφετέρια αντί για παγκάκι και αξιοπρεπή δημόσιο χώρο, κλιματιστικά στο φουλ αντί για μονωμένα κτίρια, σπίτι στα προάστια ή στην εξοχή αντί για κοντινό πάρκο και επιστροφή της φύσης στην πόλη.
• Δίκτυα ανταλλαγής υπηρεσιών χωρίς χρήματα, συνεταιρισμοί παραγωγών-καταναλωτών, πρωτοβουλίες εθελοντισμού και αλληλεγγύης σε τοπική κλίμακα μπορούν να βάλουν τις βάσεις για μια παράλληλη κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία, που θα λειτουργεί ως τοπικό δίχτυ ασφαλείας, στηρίζοντας την κοινωνική συνοχή και δημιουργώντας αξία από τον χρόνο που μπορεί καθένας να προσφέρει.
• Ζητήματα που αγγίζουν και το Μνημόνιο παίρνουν άλλη διάσταση όταν απειλείται ένας τοπικός ελεύθερος χώρος ή μια περιφερειακή σιδηροδρομική γραμμή. Αντίστοιχα, το έλλειμμα δημοκρατίας του «Καλλικράτη» μπορεί να αμβλυνθεί από μια δημοτική αρχή που αναζητεί τρόπους αποκεντρωμένης λειτουργίας και συμμετοχής των πολιτών.
• Κρίσιμο είναι και το πού θα κατευθυνθούν οι περιορισμένοι διαθέσιμοι πόροι: σε έργα που διαπνέονται από χρεοκοπημένες λογικές ή σε επενδύσεις που συμφιλιώνουν την οικονομία με το περιβάλλον, δημιουργώντας πράσινες θέσεις εργασίας και πρακτικά οφέλη για όσο γίνεται περισσότερους πολίτες;
Ο διάλογος για την οικοδόμηση των τοπικών αυτών απαντήσεων δεν μπορεί να περιμένει. Αν τώρα, στις δημοτικές και αυτοδιοικητικές εκλογές, ψηφίσουμε κυρίως για το Μνημόνιο, πότε θα έχουμε την ευκαιρία να ψηφίσουμε για την τοπική διάσταση;
Για τους Οικολόγους Πράσινους δεν υπάρχει διέξοδος από την κρίση χωρίς ταυτόχρονες απαντήσεις για την οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική όψη της.
Κοινωνική κρίση για μας δεν είναι μόνο η βίαιη υποτίμηση της εργασίας και ο ακρωτηριασμός του όποιου κοινωνικού κράτους, αλλά και η υποβάθμιση των συλλογικών αγαθών, όπως και το χρόνιο έλλειμμα εμπιστοσύνης που κρατάει αναιμική την κοινωνία των πολιτών και την κοινωνική οικονομία. Θεωρούμε τα μέτρα του Μνημονίου υπέρμετρο τίμημα, με άδικη κατανομή και αμφίβολο αποτέλεσμα, είμαστε αντίθετοι στη φιλοσοφία του ΔΝΤ, θεωρούμε όμως εξίσου αδιανόητο να υπερασπίσουμε τις πολιτικές επιλογές που μας οδήγησαν μέχρι εδώ ή να αγνοήσουμε τη συνολική χρεοκοπία του πολιτικού συστήματος.
Κοινή θέση λοιπόν όλων μας στους Οικολόγους Πράσινους είναι ότι οι συνεργασίες μας στις εκλογές του Νοεμβρίου θα έχουν καθαρά τοπικό, προγραμματικό και αυτοδιοικητικό χαρακτήρα, με επίκεντρο τις τοπικές απαντήσεις στην κρίση. Σε τελική ανάλυση, τέτοιες απαντήσεις αποτελούν και ουσιαστική πολιτική για την υπεράσπιση της κοινωνικής συνοχής.