ΜΑΤΑΙΕΣ ΟΙ ΑΙΜΑΤΗΡΕΣ ΘΥΣΙΕΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ;

Και η φτώχεια και η εξαθλίωση θα ανθούν. Από έκθεση της Κομισιόν (Μάιος 2010) μερικά στοιχεία της οποίας δημοσιεύονται στο οικονομικό δελτίο της Alpha Bank, Ιούνιος 2010, προκύπτει ότι η Κομισιόν προβλέπει για φέτος μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης κατά 3,8% και για το 2011 κατά 4,5%. Δηλαδή στα δύο αυτά χρόνια θα έχουμε συνολικά μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης κατά 8,3%. Για την επόμενη διετία 2012 – 2013 προβλέπεται αύξηση της κατανάλωσης κατά 1% και 1,1% αντίστοιχα. Αυτό σημαίνει ότι για να φτάσουμε στο επίπεδο της κατανάλωσης που διαμορφώθηκε το 2009 απαιτούνται από το 2012 και μετά άλλα οκτώ χρόνια. Άρα στο επίπεδο διαβίωσης του 2009 με τις πλέον αισιόδοξες προϋποθέσεις θα φτάσουμε το 2020.

Όμως στους συλλογισμούς αυτούς υπάρχει κάποιο λάθος. Στην έκθεσή της η Κομισιόν αναφέρει ότι η συνολική απασχόληση το 2010 θα μειωθεί κατά 2,6%, το 2011 κατά 3%, το 2012 κατά 0,4%. Ενώ τα ποσοστά ανεργίας θα διαμορφωθούν το 2010 στο 12%, το 2011 στο 14%, το 2012 στο 15,2% και το 2013 στο 14,8%. Είναι ποτέ δυνατόν η συνολική απασχόληση να μειώνεται και τα ποσοστά ανεργίας να ανεβαίνουν και ταυτόχρονα να αυξάνει και η ιδιωτική κατανάλωση; Ίσως αυτό να είναι ένα αποτυχημένο τρικ για να πειστεί ο λαός ότι τάχα γρήγορα θα υπάρξουν καλύτερες ημέρες και βελτίωση του βιοτικού του επιπέδου. Όμως μετά την καταλήστευση των εισοδημάτων των εργαζομένων κατά τη φετινή χρονιά, θεωρείται βέβαιο ότι το 2011 θα συνεχιστεί αυτή η συρρίκνωση του εισοδήματος. Και τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον, οι προοπτικές δεν είναι καθόλου ευνοϊκές και για το 2011. Ασθενείς ευνοϊκές προβλέψεις κάνει η Κομισιόν για το 2012 και το 2013. Αλλά αυτές είναι, όπως λέει ο λαός, «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του». Καθόσον αφορά τη δημόσια κατανάλωση θα έχουμε μείωση και το 2010 και το 2011 κατά 8%. Και το 2012 κατά 6%. Επομένως η συμμετοχή του κράτους στην αναπτυξιακή πορεία θα είναι μηδενική. Οι ακαθάριστες επενδύσεις παγίου κεφαλαίου θα παρουσιάσουν μείωση την τριετία 2010 – 2012, ενώ οριακή αύξηση προβλέπεται για το 2013.

Αποτέλεσμα της υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου θα είναι και η μείωση των εισαγωγών κατά 6,6% σε σύγκριση με τις φετινές. Ενώ οι εξαγωγές ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών θα εξακολουθήσουν την πτωτική τους πορεία. Με βάση τις παραπάνω προβλέψεις η έκθεση της Κομισιόν υπολογίζει μείωση του ΑΕΠ κατά 4% το 2010 και κατά 2,6% το 2011. Και από το 2012 θα έχουμε μπει στον «ενάρετο κύκλο» της αύξησης του ΑΕΠ. Προσωπικά διαφωνούμε με τις διαπιστώσεις αυτές της Κομισιόν, οι οποίες είναι διαπιστώσεις σκοπιμότητας, για να δεχτεί ο ελληνικός λαός με περισσότερη υπομονή αυτά τα σκληρά και μη αναγκαία μέτρα λιτότητας. Το 2010 η μείωση του ΑΕΠ θα είναι αρκετά υψηλότερη από τις προβλέψεις της έκθεσης της Κομισιόν. Και για το 2011 οι προβλέψεις είναι ακόμη δυσμενέστερες, καθώς τα μέτρα λιτότητας και η συρρίκνωση της ιδιωτικής κατανάλωσης αρχίζουν από το δεύτερο εξάμηνο της φετινής χρονιάς.

Και επομένως οι αρνητικές τους επιπτώσεις δεν αφορούν ολόκληρο το έτος. Αντιθέτως ολόκληρο το 2011 θα έχουμε εφαρμογή αυτών των σκληρών μέτρων λιτότητας και αρνητική επίπτωση στη διαμόρφωση του ΑΕΠ. Και αν εφαρμοστεί και δεύτερη δέσμη μέτρων, τότε το 2011 το ΑΕΠ θα παρουσιάσει υψηλότατο ρυθμό συρρίκνωσης. Εάν τα ευρείας κατανάλωσης αγαθά υπαχθούν στον κανονικό συντελεστή ΦΠΑ, τότε η ιδιωτική κατανάλωση θα συρρικνωθεί επικίνδυνα και το ΑΕΠ θα συντριβεί. Αυτό το δηλώνει με στοιχεία η έκθεση της Κομισιόν που αναφέρονται στις εξελίξεις του δημοσιονομικού τομέα.

Στον δημοσιονομικό τομέα η έκθεση της Κομισιόν προβλέπει μείωση του ελλείμματος στο 8% του ΑΕΠ για φέτος σε σύγκριση με το 13% της περσινής χρονιάς. Και στο 7,6% για το 2011, στο 6,5% για το 2012 και στο 4,9% για το 2013.

Δηλαδή φέτος η κυβέρνηση προβλέπει μείωση του ελλείμματος κατά 5,6% λόγω των σκληρών μέτρων που ελήφθησαν στον τομέα της φορολογίας και στις περικοπές των αποδοχών των εργαζομένων και των συνταξιούχων του Δημοσίου. Η πηγή αυτή εσόδων αρχίζει πλέον να έχει μειωμένη απόδοση για το 2011 και μετά.

Το αντιφατικό της έκθεσης είναι ότι παρά τη μείωση του ελλείμματος έχουμε αντιθέτως αύξηση του δημοσίου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ. Το 2009 το δημόσιο χρέος έφτασε στο 115% και το 2010 προβλέπεται να φτάσει στο 133%, δηλαδή θα αυξηθεί κατά 18 μονάδες, παρά τα μέτρα λιτότητας! Πώς λοιπόν τα μέτρα οδηγούν τάχα στη δημοσιονομική ισορροπία όταν το δημόσιο χρέος θα αυξάνεται συνεχώς με αποτέλεσμα να φτάσει στο τέλος του 2013 στο 149,7% του ΑΕΠ; Πού είναι που οι θυσίες του ελληνικού λαού θα πιάσουν τόπο, σύμφωνα με τη διαβεβαίωση του πρωθυπουργού;

Πέρα από τον δημοσιονομικό τομέα έχουμε και τον τομέα της απασχόλησης και της ανεργίας στον οποίον και εκεί εμφανίζονται δυσμενείς προβλέψεις.

Για το 2010 η συνολική απασχόληση υπολογίζεται να συρρικνωθεί κατά 2,6% και για το 2011 κατά 3%. Επίσης προβλέπεται συρρίκνωση κατά 0,4% για το 2012. Τα ποσοστά ανεργίας υπολογίζονται σε 12% για το 2010, σε 14,7% για το 2011 και σε 15,2% για το 2012. Βέβαια αυτά τα ποσοστά είναι σε μεγάλο βαθμό ψαλιδισμένα για λόγους σκοπιμότητας. Με την προοπτική της ύφεσης, κατάσταση την οποία κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι αν το 2012 η ανεργία κρατηθεί στο «ευπρεπές», για την περίπτωση τη σημερινή, 20% του εργατικού δυναμικού.

Όλα τα μέτρα που ελήφθησαν στον τομέα των εργασιακών σχέσεων και στις αποδοχές των εργαζομένων οδηγούν στην πρόβλεψη ότι φέτος η κατά κεφαλήν αμοιβή εξαρτημένης εργασίας θα παρουσιάσει μείωση μόνο κατά 1%. Αυτό είναι έκδηλα αντίθετο με τα μέτρα μείωσης των μισθών και των επιδομάτων τουλάχιστον στον δημόσιο τομέα.

Εάν τα μέτρα επεκταθούν και στον ιδιωτικό τομέα, θα έχουμε ακόμη μεγαλύτερη συρρίκνωση στις αμοιβές της εξαρτημένης εργασίας.

Όμως οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι δεν έχουν υποστεί μόνο μείωση των αποδοχών τους και αύξηση του φορολογικού βάρους, αλλά μια τρομερή καθίζηση του διαθέσιμου εισοδήματος και της αγοραστικής του αξίας. Κι αυτό οφείλεται στην αύξηση του πληθωρισμού που ήδη έφτασε περίπου στο 5,5% και συνεχώς τραβάει τον ανήφορο. Και έχει απόλυτο δίκιο η υπουργός Οικονομίας Λούκα Κατσέλη που αποδίδει την αύξηση του πληθωρισμού αποκλειστικά και μόνο στα νέα φορολογικά μέτρα και ειδικά στα μέτρα αύξησης της έμμεσης φορολογίας. Έτσι η μείωση του εισοδήματος των εργαζομένων δεν προέρχεται μόνον από την περικοπή των αποδοχών τους, αλλά και από την αύξηση του πληθωρισμού και φυσικά και από την αύξηση της ακρίβειας που συνεπάγονται τα μέτρα για τη βελτίωση των φορολογικών εσόδων του κράτους.

Απ’ όλα τα παραπάνω προκύπτει ότι το 2011 θα είναι δυσκολότερο για τη μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού. Είτε εφαρμοστούν καινούργια μέτρα είτε όχι.

Και ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον δεν φαίνεται να αποδίδουν καρπούς ούτε στον δημοσιονομικό τομέα ούτε γενικότερα στην ελληνική οικονομία. Η κρίση και η ύφεση θα βαθύνουν και θα διαρκέσουν τουλάχιστον μέχρι το 2013, σύμφωνα με τα μέχρι τώρα δεδομένα. Από το 2013 και μετά η Ελλάδα θα έχει την υποχρέωση να εξοφλήσει τα ήδη υφιστάμενα δάνεια, αλλά και όσα θα δανειστεί από την ΕΕ και από το ΔΝΤ.

Οπότε η οικονομία μας υπάρχει κίνδυνος να μπει σε ένα τούνελ που θα την οδηγήσει σε υπερχρέωση και συνεπώς σε επαύξηση των μέτρων λιτότητας. Αυτή η προοπτική είναι που τρομάζει, και για τον λόγο αυτόν και τα spreads των ελληνικών ομολόγων διατηρούνται αρκετά υψηλά.

Αν δεν μεσολαβήσει αλλαγή της οικονομικής πολιτικής και δεν σταματήσει η φορολογική «λαιμαργία» της κυβέρνησης, η κατάσταση θα είναι πάρα πολύ δύσκολη. Και τούτο γιατί, πέραν των άλλων, μια οικονομία που μαστίζεται από ύφεση και μείωση της κατανάλωσης δεν μπορεί να περιμένει αύξηση των επενδύσεων στην πραγματική οικονομία. Η χώρα μας δεν μπορεί να πετύχει ανάκαμψη της οικονομίας μας χωρίς επενδύσεις από τον ιδιωτικό τομέα και από το κράτος. Και δυστυχώς η κυβέρνηση παίρνει όλα τα μέτρα που οδηγούν στην αποεπένδυση της πραγματικής οικονομίας. Πρέπει η κυβέρνηση επιτέλους να κατανοήσει ότι οι επενδύσεις δεν έχουν χώρα καταγωγής και δεν έχουν ιδιαίτερο χρώμα.

Η κυβέρνηση κόλλησε στην «πράσινη ανάπτυξη» που δεν είναι παρά «πράσινα άλογα», ενώ πρέπει να προχωρήσει σε επενδύσεις (όχι βέβαια αποικιοκρατικού χαρακτήρα) μέσα στο πλαίσιο μιας καλά σχεδιασμένης αναπτυξιακής πορείας. Και να μην κλωτσάει τις ευκαιρίες, όπως έκανε μέχρι τώρα.