Θα κρατήσει ο Βενιζέλος ή θα χάσει και μέσα στην έδρα του;

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, λόγω εντοπιότητας, έχει έναν ιδιαίτερο λόγο να ευελπιστεί σε πολύ καλό γι’ αυτόν αποτέλεσμα στην πόλη που τον ανέδειξε. Ωστόσο, αυτήν την αναμενόμενη άνετη επικράτηση αμφισβητούν ισχυρά οι τοπικοί υποστηρικτές του Γιώργου Παπανδρέου, που θέτοντας ψηλά τον πήχη, έχουν ως στόχο τους την πρωτιά και στη Θεσσαλονίκη.

Η εντοπιότητα και η άριστη γνώση του τοπικού στελεχικού δυναμικού -των φιλοδοξιών και των αδύνατων σημείων ενός εκάστου- επέτρεψαν στον Βαγγέλη Βενιζέλο να εξασφαλίσει την υποστήριξη στελεχών τα οποία «φυσιολογικά» θα αναμένονταν να τοποθετηθούν με την πλευρά του Παπανδρέου.

Οι συμφωνίες είχαν κλείσει αρκετούς μήνες πριν από τις εκλογές και όλα ήταν έτοιμα για την… τελική εφόρμηση προς την ηγεσία του κόμματος.

Γερανίδης, Γιαννόπουλος, Κριθαρίδης, Χαλβατζόγλου και αρκετοί ακόμη Εθνικοσύμβουλοι (μέλη του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ) είχαν δώσει τα χέρια με τον Βαγγέλη, ότι τη «στιγμή της κρίσης» θα βρίσκονταν στο πλευρό του. Ακολούθησαν οι Μαμέλης, Θεοχαρίδης, Σιάτρας, Κίτσιος, Παπαχατζής, Παπαστεργίου κ.ά., που τάχτηκαν και αυτοί ανοιχτά στο πλευρό του θεσσαλονικιού πολιτικού.

Από κοντά και αρκετοί «πράσινοι» δήμαρχοι, που είχαν «δουλευτεί» από τον Κουκουλόπουλο, ο οποίος ήταν «στο κόλπο» από καιρό, μαζί με τους Φλωρίδη και Γερανίδη.

Αποτέλεσμα αυτών των «έγκαιρων συμφωνιών» ήταν το στρατόπεδο του Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη να εμφανίζεται αρχικά ιδιαίτερα φτωχό σε κομματικά στελέχη, καθώς σχεδόν αύτανδρο το λεγόμενο κομματικό κατεστημένο είχε στρατοπεδεύσει στη Δωδεκανήσου, όπου εδρεύει το πολιτικό γραφείο του Βενιζέλου.

Οι «πρώτοι» που ξεκίνησαν να εργάζονται για τη στήριξη της υποψηφιότητας του Γιώργου είχαν περιπέσει αρχικά σε μελαγχολία.

Έβλεπαν ότι η προσπάθεια του Παπανδρέου για την επανεκλογή του στη θέση του προέδρου στηρίχτηκε σε δύο πανελλαδικούς μηχανισμούς: αυτόν των συνδικαλιστών και εκείνον της Αριστερής Πρωτοβουλίας. Διαπίστωναν ταυτόχρονα, ότι οι εκπρόσωποι στη Θεσσαλονίκη και των δύο αυτών μεγάλων συστημάτων, εργάζονταν σθεναρά στο πλευρό του Βενιζέλου (Εργατικό Κέντρο, ΑΔΕΔΥ, επιτροπή Θεσσαλονίκης της Αριστερής Πρωτοβουλίας).

Τα πράγματα άλλαξαν στην πορεία, όταν την ομάδα υποστήριξης του Γιώργου άρχισαν να πλαισιώνουν αρκετά μεσαία στελέχη, που έδωσαν στην προσπάθειά τους και έναν χαρακτήρα «απαλλαγής της κομματικής επετηρίδας από τους τοπικούς κομματικούς παράγοντες, που χρόνια τώρα κυριαρχούν στα κομματικά όργανα».

Με αυτά και αυτά, η αναμέτρηση στη Θεσσαλονίκη πήρε και οργανωτικά χαρακτηριστικά, καθώς απέναντι στον… στρατό του Βενιζέλου δημιουργήθηκε και άλλο στράτευμα, εξίσου αξιόμαχο, το οποίο μπορεί να υστερούσε σε εμπειρία, αλλά υπερτερούσε σε ενθουσιασμό.

Αυτό, σε συνδυασμό με την ενεργοποίηση τριών βουλευτικών γραφείων (Καστανίδη, Αράπογλου και Μαγκριώτη), κάνει τους υποστηρικτές του Γιώργου να αισιοδοξούν ότι μπορούν να ανατρέψουν το κλίμα και στη Θεσσαλονίκη, νικώντας τον Βενιζέλο μέσα στην έδρα του.