Η Ελλάδα ήταν εκεί, στο Πεκίνο…

Ήταν σαφώς κατώτερη από αυτήν της Αθήνας, από την οποία είχε αντιγράψει πάρα πολλά στοιχεία. Κτύπησαν οι καρδιές, πλημμύρισαν τα μάτια από συγκίνηση, να βλέπουν την Ελλάδα να μπαίνει πρώτη στο στάδιο, με ψηλά τη γαλανόλευκη και ακούγοντας μαζί με όλο τον κόσμο τον ολυμπιακό ύμνο, που τραγούδησαν στα ελληνικά τα κινεζάκια. Να γιατί ζηλεύουν την Ελλάδα. Ό,τι έγινε την Παρασκευή στο Πεκίνο έχει τις ρίζες του εδώ και το φως των Ολυμπιακών φώτισε για μια ακόμη φορά τον πλανήτη… Από το 776 π.Χ., την πρώτη Ολυμπιάδα, και την αναβίωση του 1896 στην Αθήνα, στην Ολυμπιάδα του 2004 και τώρα στο Πεκίνο του 2008.

Εντυπωσιακός ήταν ο τρόπος που άναψε ο βωμός, που ίσως είναι ο καλύτερος στην ιστορία των τελετών έναρξης: Ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος Λι Νινγκ ανυψώθηκε με ειδικό μηχανισμό και, αφού έκανε εναερίως τον γύρο του σταδίου, έφθασε στον βωμό που ήταν στερεωμένος στην οροφή του για ν’ ανάψει τη φλόγα. Κατά τα άλλα, η τελετή δεν είχε να δώσει τίποτα άλλο καινούργιο, εκτός του ότι είχε ένα άψογα εκτελεσμένο πρόγραμμα και έναν εξαιρετικό συντονισμό χιλιάδων ανθρώπων που είναι αποτέλεσμα της σιδηράς πειθαρχίας της χώρας αυτής, ενώ σε πολλές των περιπτώσεων θύμισε και κάτι από ταινίες καράτε…

Οι αντιγραφές από την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας ήταν πολλές και φάνηκε μάλιστα ότι είχε βάλει και στο Πεκίνο λίγο το χεράκι του ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, του οποίου εμπνεύσεις ήταν η τρύπα που άνοιξε στο κέντρο του γηπέδου και οι άνθρωποι που πετούσαν, ιδέες που παρουσιάστηκαν και στην Αθήνα, αλλά και στο Πεκίνο. Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, που βοήθησε πολύ τους Κινέζους στην προετοιμασία της τελετής, δεν κατάφερε να τους μεταδώσει τον αυθορμητισμό της Αθήνας, της οποίας η τελετή έναρξης προ τεσσάρων ετών ήταν καλύτερη αυτής που είδαμε στο Πεκίνο και η οποία είχε πολλά άδεια καθίσματα στο στάδιο, πράγμα όχι συνηθισμένο για ανάλογες τελετές.