Η διαμάχη για τον ναό του Αμαλίειου Ορφανοτροφείου
«Έναντι αυτής της συμφωνίας, οι περίοικοι κατέβαλαν στο σωματείο το σεβαστό για την εποχή ποσό των 7.500 χρυσών λιρών, ποσό με το οποίο ουσιαστικά εξαγόρασαν τον ναό και το περί αυτόν οικόπεδο. Σε διασφάλιση ακριβώς της αποτροπής της κατεδαφίσεως του ναού, η Επιτροπή Διασώσεως και η διοίκηση του Αμαλιείου συμφώνησαν να συσταθή υπέρ του ακινήτου που είναι ακριβώς απέναντι από την Εκκλησία, πραγματική δουλεία, η οποία και πράγματι συνεστήθη με το υπʼ αριθ. 20.255/31.3.1960 συμβόλαιο του συμβολαιογράφου Αθηνών Ιωάννου Παναγή Παπαγιάννη.
Έκτοτε η διοίκηση και διαχείριση του ναού γινόταν από την Επιτροπή Διαχειρίσεως, η οποία αποτελείτο από περιοίκους. Με την πάροδο του χρόνου και την προφανή αχρηστία του ναού ως προς το ευαγές σωματείο, το Αμαλίειον, η αυτονόμηση της διοικήσεως και διαχειρίσεως του ναού, πέραν της απλής ενημερώσεως ως προς τα έσοδα-έξοδα, κατέστη πλήρης. Η πραγματικότητα αυτή από το 1959 μετέτρεψε τον ναό από ιδιωτικό ναό του Αμαλιείου σε ναό τεθειμένο σε δημοσία λατρεία που έπρεπε να βρίσκεται υπό τη διοίκηση της Εκκλησίας.
Αυτό ακριβώς διαπίστωσε ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ και ήδη από το 1991 διόρισε ο ίδιος την Επιτροπή Διαχειρίσεως του Ναού, τον οποίον ενέταξε στα παρεκκλήσια της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, ως προκύπτει από τα Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος. Κατά της αποφάσεως αυτής του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, η διοίκηση του Αμαλιείου προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, αλλά εν συνεχεία παρητήθη.
Ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ το 1996 προχώρησε έτι περαιτέρω.
Εξέδωκε Κανονισμό για τη λειτουργία του Ναού. Κατά του Κανονισμού προσέφυγε το Αμαλίειον στο ΣτΕ και τούτο με την απόφασή του υπʼ αριθ. 3253/2004 ακύρωσε τον Κανονισμό, δέχθηκε όμως, παρά τα όσα αντίθετα υποστήριζε το Αμαλίειον, ότι ο ναός ήτο τεθειμένος σε δημοσία λατρεία. Απλώς, έκρινε ότι ο Κανονισμός με τον τρόπο που έγινε δεν ήταν σύννομος.
Τον Νοέμβριο του 2010 η διοίκηση του Αμαλιείου παρουσίασε εις τον Πρωτοσύγκελο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής γνωμοδότηση του καθηγητού του Εκκλησιαστικού Δικαίου κ. Κονιδάρη και κατόπιν αυτού ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος απέσχε από του να διορίσει την Εκκλησιαστική Επιτροπή για το έτος 2011. Έτσι, εμφανίσθηκε την 1η Ιανουαρίου 2011 στον ναό ο δικηγόρος του Αμαλίειου που δήλωσε ότι τη διοίκηση του ναού αναλαμβάνει το Αμαλίειον από 1.1.2011 και κατά τα λοιπά θα ισχύει το ίδιο καθεστώς που ίσχυε μέχρι τότε και δεν θα αλλάξει τίποτε.
Όμως από την πρώτη στιγμή διαπιστώθηκαν σημαντικές αλλαγές, με κυριότερη αυτήν των δηλώσεων των ανθρώπων του Αμαλιείου ότι “ο ναός δεν έχει αποδοθή σε δημοσία λατρεία και είναι ιδιωτικός και εμείς έχουμε τώρα το κουμάντο και όποιος θέλει, έρχεται στην Εκκλησία”».
Καταλήγοντας σημειώνει πως οι περίοικοι «θέλουν να έχουν ναό ο οποίος λειτουργεί για όλους τους πιστούς και σύμφωνα με τους εκκλησιολογικούς κανόνες.
Οι άνθρωποι της περιοχής που υπογράφουν το υπόμνημα δεν αποτελούν οποιοδήποτε είδος αριστοκρατία, κατοικούν στην περιοχή του ναού και θέλουν να έχουν την Εκκλησία τους όπως την είχαν όλα αυτά τα χρόνια από το 1959 τουλάχιστον».
Τονίζει, τέλος, «πως τα έξοδα του ναού καλύπτονται από τους πιστούς της περιοχής, χωρίς το Αμαλίειον να υποβληθή στην παραμικρή δαπάνη, μολονότι με τουλάχιστον μία διαθήκη έχουν αφεθή ακίνητα υπέρ του ναού και για την εξυπηρέτηση των αναγκών του, ακίνητα τα οποία, πιθανώς, έχουν περιέλθει στο Αμαλίειον».