Η γερμανική Ευρώπη

Σε περιόδους κρίσης τα προσχήματα καταργούνται και οι πραγματικοί συσχετισμοί δύναμης αλλά και τα επιμέρους συμφέροντα αναδεικνύονται σε όλο τους το μεγαλείο. Η Γερμανία, μέσα από την επιβολή ενός στρεβλού και ανεφάρμοστου στην πράξη «σχεδίου διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας και της Ευρωζώνης, σηματοδότησε όχι μόνο τον ηγεμονικό της ρόλο στις εξελίξεις αλλά και την πρόθεσή της για μια Ευρωπαϊκή Ένωση στην οποία θα κυριαρχεί ο ακραίος οικονομικός ανταγωνισμός.
Η στρατηγική αυτή επιλογή προωθείται και νομιμοποιείται με την επίσημη πλέον παρουσία και αναγνώριση του ΔΝΤ στο εσωτερικό της Ευρωζώνης. Με δυο λόγια το ΔΝΤ αναγορεύεται σε μελλοντικό ρυθμιστή τόσο της πορείας όσων εθνικών ευρωπαϊκών οικονομικών αναγκασθούν να προσφύγουν σε αυτό, όσο και της ίδιας της τύχης του ευρώ.
Ολόκληρο το κύκλωμα των συμφερόντων που επιδιώκουν στο αμέσως προσεχές διάστημα να σαρώσουν στη χώρα μας τον κοινωνικό/θεσμικό και οικονομικό «χώρο» με τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα (η οποία αναγορεύεται ως επώδυνη αλλά και μοναδική και αναγκαία «θεραπεία») εμφάνισαν την απόφαση των ηγετών της ΕΕ για τον «μηχανισμό διάσωσης» ως μια ιστορική, προσωπική επιτυχία του πολυπράγμονος πρωθυπουργού…
Δεν πέρασαν παρά λίγα εικοσιτετράωρα και η επικοινωνιακή φιέστα αποκαθηλώθηκε. Στην πρώτη «έξοδο» για δανεισμό τα επιτόκια διατηρήθηκαν στο ύψος του 6%, η προσφορά έφθασε τα 7 δισ. ευρώ, ενώ τη Μ. Τετάρτη τα spreads ανέβηκαν στις 338 μονάδες… Τα «ρεβόλβερ» και τα «εξάσφαιρα» της ελληνικής κυβέρνησης αποδείχθηκαν νεροπίστολα και, το χειρότερο, όλο αυτό το σκηνικό για το «δίχτυ προστασίας» κινδυνεύει να μετατραπεί σε μπούμερανγκ.
Ακόμα κι αν προσπαθήσουμε να αναλύσουμε, με όσο πιο νηφάλιο και αντικειμενικό βλέμμα μπορούμε, τα όσα συνέβησαν τους έξι τελευταίους μήνες, δύσκολα μπορούμε να διακρίνουμε τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος από την επιδείνωση που επέφερε η διαχείρισή του.
Η υπερδιόγκωση του ελλείμματος και ο πολιτικός χειρισμός του στο εξωτερικό αποτελούν πρωτοφανή πράξη αφροσύνης. Η Ελλάδα στην πραγματικότητα υποδείχθηκε από την ίδια την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό της ως «στόχος» τόσο των μηχανισμών της αγοράς όσο και των ευρωπαίων εταίρων. Οι δηλώσεις περί «αναξιοπιστίας», «χρεοκοπίας», απώλειας του εθνικού κύρους και της εθνικής κυριαρχίας οδήγησαν στον αυτοδιασυρμό της χώρας.
Οι σημαντικές αλλαγές και οι ριζικές τομές που έπρεπε να υλοποιηθούν για να ξεπερασθούν οι βαθιές στρεβλώσεις της κοινωνικοοικονομικής μας δομής θα μπορούσαν να προωθηθούν μέσα σ’ ένα κλίμα συναίνεσης, δημιουργίας, προοπτικής. Το ΠΑΣΟΚ άλλωστε διέθετε ένα υπερεπαρκές «πολιτικό απόθεμα» την επομένη των εκλογών του Οκτωβρίου…
Αντίθετα, σήμερα η ελληνική κοινωνία βιώνει ένα κλίμα φόβου, ανασφάλειας, δυσμενούς προοπτικής για τα αμέσως επόμενα χρόνια… Ζει με την απειλή της επιβολής νέων μέτρων, με την «προοπτική» διόγκωσης της ανεργίας και περαιτέρω μείωσης του εισοδήματος… Κι αυτό το γεγονός αποτελεί, ασφαλώς, μια αρνητική αφετηρία για τις όποιες εξελίξεις.
Σ’ αυτήν την περίοδο της κρίσης αποδεικνύεται ότι η πολιτική ενοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η συνοχή και αλληλεγγύη των μελών της δεν αποτελούν παρά μακρινούς και απρόσιτους στόχους. Ο ανταγωνισμός των εθνικών οικονομιών και ο εξαγωγικός προσανατολισμός της γερμανικής οικονομίας φαίνεται ότι αποτελούν αναγκαίες προϋποθέσεις για την πολιτική της ηγεμονία σε ευρωπαϊκό πεδίο. Η παρουσία του ΔΝΤ αποτελεί, με τη σειρά της, μια ακόμα προϋπόθεση για τη διεύρυνση της κυριαρχίας αυτής έναντι των άλλων εταίρων.
Σήμερα μπορούμε να μιλάμε για γερμανική Ευρώπη και όχι για ευρωπαϊκή Γερμανία. Αν μάλιστα αναλογιστούμε τη συστηματική στρατηγική αποδυνάμωσης και ακύρωσης της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ, την οποία προωθούν με επιτυχία εδώ και πολλά χρόνια οι ΗΠΑ, θα διαπιστώσουμε ότι η επίσημη επίκληση και νομιμοποίηση του ΔΝΤ στον οικονομικό «πυρήνα» της Ευρωζώνης αποτελεί άλλη μια σημαντική επιτυχία αυτής της στρατηγικής.
Όσον αφορά τη χώρα μας, η επίκληση του ΔΝΤ από τον πρωθυπουργό δεν αποτέλεσε ένα μέσο «εκβιασμού» των ευρωπαίων ηγετών όπως πολλοί ισχυρίσθηκαν, ούτε καν «ένα γεμάτο πιστόλι στο τραπέζι» κατά των κερδοσκόπων… Αποτέλεσε και αποτελεί μια αποδεκτή εναλλακτική λύση την οποία συζήτησε ο πρωθυπουργός με τον Πρόεδρο των ΗΠΑ και την υιοθέτησε ως τμήμα ενός ευρύτερου «αναπροσανατολισμού» της εθνικής στρατηγικής της χώρας μας απέναντι στην ακολουθούμενη μέχρι τώρα πορεία. Ενός «αναπροσανατολισμού» που παγώνει τη συνεργασία με τη Ρωσία (ενδεικτικά τα όσα συνέβησαν στην πρόσφατη επίσκεψη του Γ. Παπανδρέου στη Μόσχα), προωθεί λύση «συμβιβασμού» στο Κυπριακό και «ανοίγει» θεματικές με την Τουρκία με προμετωπίδα την προσφυγή στη Χάγη…
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι αυτή η ρήση του πρωθυπουργού για μείωση της εθνικής μας κυριαρχίας αποτελούσε σύνθημα «τρομοκράτησης» της ελληνικής κοινωνίας και όχι προάγγελο ενός ευρύτερου ιστορικού – εθνικού συμβιβασμού. Οι εορτάσιμες ημέρες, άλλωστε, επιβάλλουν να διατηρήσουμε την αισιοδοξία και την πίστη μας στις δυνάμεις του λαού μας, που αποτελούν και το πιο δυναμικό ανάχωμα για την αντιμετώπιση της πολύπλευρης κρίσης.