Η αυτοδιοίκηση είναι πολιτική αλλά πρωτίστως τοπική υπόθεση
Πρωτίστως είναι μια πρόκληση για τους πολίτες εφόσον καλούνται να επιβραβεύσουν ή να αποδοκιμάσουν τόσο τις αυτοδιοικητικές αρχές όσο και την κυβέρνηση, αλλά και τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Και μπορεί φυσικά οι περιφερειακές εκλογές να είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για εξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων, αλλά σε δημοτικό επίπεδο η πολιτική κρίση των τελευταίων μηνών απειλεί να αλλοιώσει το περιεχόμενο όπως και τη μορφή της αναμέτρησης.
Η ανάδειξη δημάρχου και δημοτικού συμβουλίου είναι ή πρέπει να είναι μια τοπική υπόθεση. Κρίνονται και επιλέγονται πρόσωπα, ιδέες και πρόγραμμα για την επίλυση των τοπικών ζητημάτων, όπως αυτά ιεραρχούνται τόσο σε επίπεδο αρμοδιοτήτων όσο και σε επίπεδο προσδοκιών.
Η κοινωνική πολιτική, η προστασία των οικονομικά αδυνάμων, η ανάπτυξη υπηρεσιών πρόνοιας, η φιλοπεριβαλλοντική πολιτική για την οικοδόμηση πράσινων πόλεων, η πολιτική πρασίνου και πρωτίστως η πολιτική βασικών υποδομών που διευκολύνουν τόσο την καθημερινότητα του πολίτη όσο και την άσκηση βασικών δικαιωμάτων στην πρόσβαση στη γνώση και στην επικοινωνία συνιστούν δημοτικές πολιτικές αιχμής.
Ακόμα περισσότερο ο δήμος είναι το ιδανικό πολιτικό περιβάλλον ανάδειξης της σημασίας της πολιτικής έναντι της επικοινωνίας, της αποτελεσματικότητας έναντι της πολιτικολογίας, της συμμετοχής του πολίτη στην επίλυση πραγματικών προβλημάτων και όχι ψευτοδιλημμάτων κομματικών συγκρούσεων και φιλοδοξιών.
Ιδανικό παράδειγμα τοπικής υπόθεσης και αυτοδιοικητικών λύσεων είναι το Αιγάλεω. Γιατί από την 1η Ιανουαρίου 2003 αποφασίσαμε και προχωρήσαμε στον δρόμο της ενότητας, πάνω και έξω από κόμματα και μικροπολιτικές φιλοδοξίες. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών επέλεξε πρόσωπα και όχι κόμματα, εκλεκτούς και όχι αρεστούς κομματικούς εντολοδόχους.
Γι’ αυτό το Αιγάλεω πέρασε στην αντεπίθεση, έπαψε να είναι ο φτωχός συγγενής, η πίσω αυλή της Αθήνας. Ανασυντάχθηκε, ιεράρχησε προοπτικές, δούλεψε για τους ανθρώπους του και πέτυχε, έγινε πρωτεύουσα δύναμη στη Δυτική Αθήνα.
Και σήμερα, εν όψει των εκλογών του Νοέμβρη, το δίλημμα είναι εάν θα συνεχίσουμε να ψηφίζουμε για το Αιγάλεω, πάνω και έξω από κόμματα, ή θα ξαναμπούμε σε περιπέτειες, στην υπανάπτυξη, στη μικροπολιτική, στους διαχωρισμούς, στον κομματικό εντολοδόχο.
Γιατί το έργο ζωής της περιόδου 2003-2010 πρέπει να αξιοποιηθεί και να αποτελέσει τη βάση για μια νέα δυναμική δημιουργική συνέχεια, για την οικοδόμηση του Αιγάλεω που πρωταγωνιστεί στη δεκαετία του 2020.
Ιδιαίτερα τώρα που η δυσβάστακτη οικονομική κρίση απειλεί τους αδύναμους οικονομικά συνδημότες μας και εμείς, όλοι μαζί, πρέπει να γίνουμε μια ανθρώπινη αλυσίδα προστασίας των κεκτημένων μας, όσων με κόπους και θυσίες πετύχαμε.
Γι’ αυτό, εν όψει των εκλογών του Νοέμβρη, ζητώ τη συμμαχία όλων των συμπολιτών, για να συνεχίσω να δουλεύω με πίστη στις αρχές που μας ενώνουν, με όραμα και πρόγραμμα για το Αιγάλεω που κτίσαμε, για το Αιγάλεω που προσδοκούμε. Και φυσικά γι’ αυτό η συμμετοχή και η απόφαση είναι κρίσιμη. Κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανακόψει αυτήν την πορεία.
Αυτοδιοικητικές λύσεις και επιλογή προσώπων που προωθούν με αποτελεσματικότητα την επίλυση των τοπικών υποθέσεων, πρόσωπα που δεν διχάζουν αλλά ενώνουν, που δεν κρύβουν τις κομματικές τους ταυτότητες αλλά δεν τις χρησιμοποιούν στην επιλογή των λύσεων και στην αντιμετώπιση των συμπολιτών τους ας είναι αυτά που θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη σε όλη τη χώρα.
Τότε και μόνο τότε η αυτοδιοίκηση θα έχει κερδίσει, ο πολίτης θα επωφεληθεί και η χώρα θα αποκτήσει ένα πεδίο πολιτικής που θα το διακρίνει η χρησιμότητα.