Η αποτυχία της Ντόρας

Η θλίψη της κόρης του κ. Μητσοτάκη για την αποτυχία της στις εσωτερικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας τον Νοέμβριο του 2009 ήταν αναμενόμενη. Από τη στιγμή που αποφασίσθηκε, μετά την αποχώρηση του Κώστα Καραμανλή από την ηγεσία της ΝΔ, η εκλογή του αρχηγού να γίνει από τη βάση και όχι από τον Μητσοτακικό μηχανισμό του κόμματος που στήθηκε την περίοδο 1990-1993, ήταν βέβαιο ότι ο Αντώνης Σαμαράς θα ήταν ο νικητής. Το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974 ήταν η συνέχεια του πατριωτικού κόμματος του Ελληνικού Συναγερμού του Αλεξ. Παπάγου (κατά το ένα τρίτο από κεντρώας προέλευσης βουλευτές, με τη βοήθεια του δημοκρατικού παράγοντα της τότε πολιτικής ζωής Δημητρίου Λαμπράκη). Στη συνέχεια, ο πιο επιτυχημένος υπουργός του Συναγερμού, ο Κ. Καραμανλής, ίδρυσε την ΕΡΕ με την προσθήκη και άλλων δημοκρατικών, εκλεκτής ποιότητας (Κ. Τσάτσος, Ευαγ. Αβέρωφ, Γρηγ. Κασιμάτης και άλλοι). Στη Μεταπολίτευση, ο κ. Μητσοτάκης ήταν παραμερισμένος (νεοφιλελεύθερος αρχηγός 2 βουλευτών) λόγω του πρωταγωνιστικού του ρόλου στην Αποστασία του 1965, με τα Ανάκτορα. Ο εν λόγω, προς το τέλος της δεκαετίας του 1970 προσεχώρησε στη Νέα Δημοκρατία για να συμπληρωθεί ο αριθμός των 180 βουλευτών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας του Καραμανλή. Ο τετραπέρατος κ. Μητσοτάκης κατάφερε να εκλεγεί το 1984 αρχηγός της ΝΔ και να κυβερνήσει τη χώρα το 1990-1993 λόγω υπερμέτρου φθοράς του Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν κατάφερε όμως, παρά τις προσπάθειές του, να μετατρέψει τη ΝΔ σε Μητσοτακικό οικογενειακό κόμμα. Η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων παρέμεινε στις αρχές του κοινωνικού φιλελευθερισμού του Κων/νου Καραμανλή. Η βάση του κόμματος ήταν φυσικό να εκλέξει τον Αντώνη Σαμαρά λόγω των εν γένει προσόντων του και της εμφανούς υπεροχής του. Μάλιστα, εάν δεν ήταν ο Ψωμιάδης υποψήφιος, που πήρε τους πατριώτες Πόντιους της Μακεδονίας, ο Σαμαράς θα είχε πάρει πολύ περισσότερες ψήφους.

Δημήτρης Ελευθ. Παυλίδης
πρώην διευθυντής στη διοίκηση
της Εθνικής Τράπεζας